Οι άνθρωποι και οι κομματικοί της ΝΔ, που φέρουν τεράστιες ευθύνες για την πτώχευση της χώρας και στην ουσία άνοιξαν από το 2007 τον δρόμο για τα μνημόνια, τελικά έδειξαν προς κάθε κατεύθυνση την δραματική τους ανεπάρκεια.
«Η ελληνική πτώχευση δρομολογήθηκε, με ευθύνη της τότε κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, το 2007, μία δύσκολη για την ελληνική οικονομία χρονιά που οι υπεύθυνοι της κυβερνητικής πολιτικής δεν θέλησαν να διαχειριστούν με σύνεση και ευθύνη».
Αυτά δεν τα λέει κάποιος αντίπαλος της ΝΔ, αλλά ένας από τους ανθρώπους με ηγετική θέση στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ), που θέλησε τότε να βοηθήσει αλλά κανείς δεν τον άκουγε.
Έτσι, αντί τότε η ΝΔ να επωφεληθεί της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης και να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, ενεπλάκη σε γελοία εσωκομματικά παιχνίδια που μοναδικό στόχο είχαν την εξυπηρέτηση ενός ήδη φθαρμένου πελατειακού πολιτικού συστήματος, το οποίο δεν καταλάβαινε ότι έδινε μάχες οπισθοφυλακής.
Κατά κύριο δε λόγο, οι ελεγχόμενοι τότε από τον Κώστα Καραμανλή κομματικοί μηχανισμοί «δούλευαν» με αποκλειστικό στόχο να περιχαρακώσουν την Ντόρα Μπακογιάννη, από την μία πλευρά, και να «παγώσουν» την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της Μαριέττας Γιαννάκου, από την άλλη.
Πέρα βέβαια από τους παραπάνω «στόχους», ο κομματικός μηχανισμός από το 2011 και μετά είχε βάλει ως προτεραιότητα θέσεις στο Δημόσιο, εύκολο πλουτισμό και «μοιρασιές» δημοσίου χρήματος με διαπλεκόμενα συμφέροντα.
Έτσι, με δεδομένη την ανεπάρκειά της σε ικανά στελέχη, η ΝΔ ακολούθησε πολιτικές διαμετρικά αντίθετες απ αυτές που ακολουθούσαν τα άλλα κεντροδεξιά ευρωπαϊκά κόμματα.
Στο ιδεολογικό επίπεδο, ο μεγάλος εχθρός ήταν ο φιλελευθερισμός και οι εκπρόσωποί του. Μοιραία, λοιπόν, η σημερινή ΝΔ είναι ένα συνοθύλευμα ασχέτων, οι οποίοι κινούνται σε έναν κομματικό χώρο υπερχρεωμένο και ιδεολογικά ανύπαρκτο, παράλληλα δε αγνοούν και ζωτικές πραγματικότητες του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πολιτικού γίγνεσθαι –το οποίο ούτε καν τους ενδιαφέρει.
Μετά τις δραματικές ήττες σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα, η ΝΔ μπήκε σε φάση γρήγορης εσωτερικής αποσυνθέσεως, η οποία τελικά επιβεβαιώθηκε την Κυριακή 22 Νοεμβρίου. Η χώρα βρίσκεται έτσι χωρίς ουσιαστική αντιπολιτευτική δύναμη, γεγονός που πριν απ’ όλα πλήττει την κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Παράλληλα, το φιάσκο της εκλογής προέδρου τροφοδοτεί και μία σειρά από σενάρια που απαξιώνουν ακόμα περισσότερο το πολιτικό μας σύστημα.
Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μία περίοδο όπου το κύρος και η εμπιστοσύνη προς την χώρα βρίσκονται στο ναδίρ, ενώ η ύφεση μπαίνει στον κύκλο της οκταετίας.
Τέτοιον πολιτικό παιδισμό και παρόμοια ανευθυνότητα σπάνια θα μπορούσε να βρει κανείς στην ιστορία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ιδιαίτερα δε μετά την ωρίμανσή της στην διάρκεια του 20ου αιώνα.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου