Όσοι δεν γνωρίζετε τον Ιάσονα Σχοινά – Παπαδόπουλο* να σας τον συστήσουμε. Είναι ο ράπερ γραμματέας της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, ξέρετε αυτής της νεολαίας που κατά καιρούς βγάζει ανακοινώσεις για να βγει ο κόσμος στους δρόμους και να τα σπάσει όπως το 2008. Ο εν λόγω νεανίας, λοιπόν, πήρε τα 15 λεπτά δημοσιότητας που του αναλογούν όταν διόρισε όλο του σόι, κάτι άλλωστε που κάνει και όλος ο ΣΥΡΙΖΑ, οπότε γιατί να είναι μεμπτό;
Το αν έχει δικαίωμα να διορίζει ο ΣΥΡΙΖΑ κολλητούς και συγγενείς στελεχών είναι υπό συζήτηση. Αφού τα έκαναν όλοι οι προηγούμενοι γιατί να μην τα κάνει και η Αριστερά, πέρα από τις μπαρούφες του στυλ «δεν είμαστε όλοι ίδιοι». Ίδιοι κι απαράλλαχτοι είστε και να σταματήσει το παραμυθάκι της ηθικής σας.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία, όμως, στην όλη υπόθεση είναι η απάντηση του γραμματέα της Νεολαίας στις επικρίσεις που δέχθηκε για τον διορισμό του αδερφού του και της μητέρας του. Μ' ένα μακροσκελέστατο κείμενο δεν απαντά επί της ουσίας. Δε λέει κουβέντα για το αν υπάρχουν κι άλλα παιδιά που θα μπορούσαν να κάνουν καλύτερα τη δουλειά από τον αδερφό του ή τη μάνα του. Αυτό είπαμε δεν έχει σημασία αν σκεφτεί κανείς ότι το ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια στηρίζεται στο ρουσφέτι, την κομματοκρατία, το βόλεμα ημετέρων.
Πιο μεγάλη εντύπωση μας κάνει από την απάντησή του η κυνική ομολογία ενός «αριστερού» της αιτίας που οδήγησε στο να προσληφθούν στο δημόσιο οι συγγενείς τους. Αντί να πει καθαρά και σταράτα «έτσι γουστάρω ρε παιδιά και διορίζω. Αυτούς εμπιστεύομαι, αυτούς θα βάλω στον κρατικό μηχανισμό», τι λέει και πώς το δικαιολογεί; Ότι απλά κατάγεται από μια οικογένεια που αγωνίστηκε. Από γιαγιά επονίτισσα, από προπάππου δικαστή του ΕΑΜ, από παππού αντάρτη, από πατέρα και μάνα αγωνιστές της Αριστεράς και από ένα αδελφό που έχει τα τεράστια ένσημα των καταλήψεων. Με απλά λόγια «αγωνίστηκαν στο βουνό οι συγγενείς μου, ήρωες ΕΑΜίτες έχω γιατί να μη διοριστούν οι απόγονοι τους;»
Δηλαδή όλοι οι ΕΑΜίτες και οι μετέπειτα αγωνιστές της Αριστεράς που έδωσαν τη ζωή τους για τα ιδανικά τους (και μπράβο τους) το έκαναν για να δουν τον... Ιάσονα να φτάνει στο χρυσόμαλλο δέρας του Δημοσίου; Να γίνονται κρατικοδίαιτοι οι συγγενείς τους; Μα λίγη τσίπα δεν υπάρχει;
Αλλά στον ιδιαίτερα επιθετικό τόνο του, χωρίς επιχειρήματα αλλά μόνο με τα γνωστά αριστερά τσιτάτα που έχουν οδηγήσει στην κυριαρχία της αριστερής ιδεολογίας τόσα χρόνια, λέει και το εξής αμίμητο για να πλέξει το εγκώμιο του...αγωνιστή αδερφού του: «Δεν θα ξεχάσω όταν έμεινε για 2 μήνες στο κρεβάτι επειδή αρρώστησε από την κούραση επειδή κάθε μέρα ήταν στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ...»
Ακριβώς ηλίθιε, κορόιδο που αρρώστησες για να σπουδάσεις χωρίς να έχεις ούτε τα βασικά. Ακριβώς ανόητε που δουλεύεις με 400 ευρώ αν κι έχεις δύο και τρία πτυχία. Ακριβώς άθλιε μικροαστέ που δουλεύεις 15 και 20 ώρες την ημέρα για να βγάλεις το μεροκάματο, το πικρό. Ή για να ζήσεις καλύτερα την οικογένειά σου αρρωσταίνεις από τη δουλειά, το άγχος, την ανασφάλεια της επόμενης ημέρας. Δεν αρρώστησες γιατί πήγες 22 μέρες να κλείσεις την ΑΣΟΕΕ που κάποιοι άλλοι φοιτητές ήθελαν να είναι ανοικτή για να σπουδάζουν.
Δεν αρρώστησες από τα πιτόγυρα και τις πίτσες ή τις μπύρες και τα ουίσκια της κατάληψης. Ούτε για τα γκομενάκια που σου κάνουν αέρα γιατί είσαι... επαναστάτης.
Αλλά υπάρχει και άλλο σημαντικό σημείο στο κείμενό του: Αφού αραδιάζει όλες τις επαναστατικές πράξεις που έχει κάνει, χωρίς βεβαίως να αναφέρει αν έχει δουλέψει έστω και μια ώρα στον ιδιωτικό τομέα για να δει πώς είναι η ζωή πετάει και το εξής: «Πάντα για το κόμμα, μόνο για το κόμμα, για κανέναν ρουφιάνο, για κανένα αφεντικό και σε αυτούς δεν θα απολογηθώ ούτε εγώ ούτε η οικογένεια μου».
Ακριβώς, κύριοι. Ένας νέος άνθρωπος, που εκπροσωπεί τη νεολαία ενός αριστερού φορέα λέει αυτό για το οποίο καταστράφηκε η χώρα. «Όλα για τα κόμμα». Πρόκειται για την πιο κυνική ομολογία που έχουμε ακούσει ποτέ και το κείμενο του Παπαδόπουλου θα πρέπει να διδάσκεται στις Πολιτικές Επιστήμες της Νομικής. Είναι όλα τα λεφτά ο τρόπος που ένας αριστερός βλέπει τη ζωή, την πολιτική, την Ελλάδα, την προσωπική του επιβίωση, την ανέλιξη, την οικογένεια.
Ο εν λόγω κύριος είναι ο κλασσικός εκπρόσωπος της αριστεράς του τεμπελχανίου, τα νόθα παιδιά της σοβιετικής αυταπάτης και του Τσαβισμού που βρήκαν πεδίο ελεύθερο στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας η οποία άφησε να καεί η Ελλάδα το 2008 κι αυτό ακόμη θεωρείται επαναστατική πράξη.
Διαβάστε το κείμενό του για να καταλάβετε τι... δεν πρέπει να γίνετε. Τι δεν πρέπει να γίνουν τα παιδιά σας. Διότι άλλο οι αγώνες για τα ιδανικά, οι θυσίες για μια καλύτερη ζωή κι άλλο οι επαναστάτες της π...δής με τα λεφτά του μπαμπά που λέει κι ο Πορτοκάλογλου.
Άλλο οι πραγματικοί αγωνιστές, και της αριστεράς και της δεξιάς και απ' όπου κι αν ανήκουν κι άλλο οι άθλιοι καραγκιόζηδες που θεωρούν ότι πρέπει να υπηρετούν το... κόμμα και όταν τους το ζητά να πιάνουν και μια θέση στο Δημόσιο.
Διαβάστε το κείμενο του κυρίου για να καταλάβετε γιατί στην Ελλάδα η ενοχική δεξιά και το κέντρο έχουν αφήσει να κυριαρχήσει η αριστερά και κανείς να μην αμφισβητεί την κυριαρχία της.
Όλο το κείμενο:
Όταν ήμουν μικρός τα χρόνια της ευημερίας στην Ελλάδα θυμάμαι τους γονείς μου να μου λένε για την αριστερά, για το κίνημα, για τις ρίζες μας και πως δεν πρέπει να ξεχνάμε από που προερχόμαστε. Τότε ήμουν 10 χρονών και ακούγαμε το άξιον εστί και μου έλεγαν ιστορίες. Για την γιαγιά μου, την περήφανη επονήτισσα, βασανισμένη από τους χίτες στο χωριό της, που φθάνει σήμερα τα 90 και με καλημερίζει κάθε πρωί. Για τον προπάππο μου, που είχα την τύχη να τον γνωρίσω, δικαστή του ΕΑΜ και για τον παππού μου, αντάρτη στον Δημοκρατικό Στρατό που γλύτωσε την εκτέλεση στο τσακ αφού τον συλλάβανε τις μέρες της ήττας. Και μετά όντας παππάς στην Αμαλιάδα οι φασίστες του λέγαν πως θα τον ξυρίσουν γιατί ήταν τραγόπαππας-κομμουνιστής και έπρεπε να φύγει να πάει αλλού, και δώστους δυσμενείς μεταθέσεις από τους ιεροκήρυκες της αγάπης. Και θυμάμαι την μάνα μου να μου λέει πως της μάθαινε αντάρτικα στα κρυφά όταν ήταν ακόμη μωρό κι αυτός φορούσε ράσα και πως οι αντάρτες όταν χόρευαν στα βουνά γινότανε σεισμός.
Για τον δολοφονημένο θείο του πατέρα μου από φασίστες κάπου στα βουνά της Hλείας, το μάθαμε πρόσφατα σε ένα βιβλίο και δεν ήξεραν καν που θάφτηκε και εάν θάφτηκε και το χειρότερο εαν έπρεπε να το πούμε στο αδερφό του. Για τον θείο-παππού Θοδωρή και τα μακρονήσια, την εξορία, τις κλειστές πόρτες μετά για δουλειά, γιατί αν ήσουν αριστερός σε κυνηγούσαν χωρίς αύριο και δεν είχες δικαίωμα να ταΐσεις τα παιδιά σου.
Για τις εκδρομές της ΕΔΑ μου μίλαγε ο πατέρας μου όταν ήταν αυτός μικρό παιδάκι, για το αντρίωμα του στο Πολυτεχνείο, στην ΟΜΛΕ, στη δικτατορία, για την δράση του στο δυναμικό φοιτητικό κίνημα, για την ΕΦΕΕ, για τον 815, τον Κουμή και την Καννελοπούλου, για την ΠΠΣΠ, για το ΚΚΕ-ΜΛ, για το χημείο, για τα όνειρα της τότε εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς... Εκεί γνώρισε και τον άνθρωπο της ζωής του, την Μητέρα μου που τον αντέχει κοντά 40 χρόνια...
Πάντα θυμάμαι πως και οι φίλοι των γονιών μου κάπου εκεί γύρναγαν στους αγώνες, στους δρόμους, άλλοι στην ΚΝΕ, άλλοι στον Ρήγα και άλλοι έξω από την βουλή και κάπου γύρναγε και η απογοήτευση, η ήττα, η ανασφάλεια. Γιατί κάποιοι πήγαν σπίτια τους, άλλοι όχι και το πράγμα προχωράει. Και δούλεψαν και έφτιαξαν οικογένεια και ποτέ δεν ζήτησαν λεφτά ούτε από τους ΠΑΣΟΚΟΥΣ ούτε από τους δεξιούς. Γιατί είναι αυτοδημιούργητοι και δεν χρωστάνε σε κανέναν και γι αυτό είμαι περήφανος...
Και κάπου το 2006, 18 χρονών εγώ τότε, πριν μία δεκαετία, ο αδερφός μου, φοιτητής της ΑΣΟΕΕ μου λέει για το Δίκτυο, το άρθρο 16, τον αγώνα που έπρεπε να δώσουμε, και δίπλα μας στο δρόμο και τότε και η μάνα μου και ο πατέρας μου (παρόλο που μια ζωή χοντρός είχε αρχίσει να κουράζεται στο περπάτημα και δεν άντεχε πολλά, πολλά).
Μετά στην Νεολαία ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, στον ΔΕΚΕΜΒΡΗ, στις πλατείες και δώσ του δακρυγόνο και ξύλο και η μάνα μου να τρέχει στα κρατητήρια να βγάζει κόσμο, και ο αδερφός μου δίπλα πάντα εκεί να με ζυμώνει να μου αγοράζει βιβλία για τον ΜΑΡΞ και να μου εξηγεί το κεφάλαιο και τεχνικά όντας εκτός από αριστερός και τεχνοκράτης και πάντα τον ζήλευα γι αυτό...Γιατί ποτέ δεν έμενε στη θεωρία. Δεν θα ξεχάσω όταν έμεινε για 2 μήνες στο κρεβάτι επειδή αρρώστησε από την κούραση επειδή κάθε μέρα ήταν στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ...
Και ο καιρός έτρεχε και έμαθα για το Φόρουμ το 05, για την νέα αριστερά της νίκης, για το ότι εμείς πρέπει να δικαιώσουμε τα όνειρα και τους πόθους των ηττημένων, όχι μόνο αυτών από τους οποίους εγώ προέρχομαι αλλά για όλους όσους δίνανε την ζωή τους με αυταπάρνηση και με θυσία μία ζωή χωρίς να λογαριάζουν τίποτα.
Και έτσι περνάνε 10 χρόνια συναρπαστικά στα οποία δώσαμε το είναι μας, τη ζωή μας ολόκληρη, χωρίς να λογαριάζουμε λεφτά, εργατοώρες, την υγεία μας, χωρίς ποτέ να περιμέναμε πως το 12 θα έτριζε συθέμελα ο τόπος και μετά τον Γενάρη, μετά τον Ιούλη. Και μετά για εμάς η πρώτη ήττα και κουβέντα με τους συντρόφους, κουβέντα στην ΟΒΑ του σπιτιού μου και μαθαίνουμε και σήμερα να είμαστε εδώ στα δύσκολα, βάζοντας το κεφάλι μας σε έναν βαθύ κουβά με σκατά, δεν ζητάμε τίποτα από κανέναν, δεν θα ζητήσουμε ποτέ...Ο καθένας με την δική του πορεία, με την δική του ιστορία με δικούς τους αγώνες, χωρίς φιλοδοξίες να γίνουμε κάποιοι.
Πάντα για το κόμμα, μόνο για το κόμμα, για κανέναν ρουφιάνο, για κανένα αφεντικό και σε αυτούς δεν θα απολογηθώ ούτε εγώ ούτε η οικογένεια μου. Γιατί ο καθένας έχει επιλέξει να βάλει πλάτη για να μην χάσουμε συλλογικά, βάζει πλάτη για να αλλάξει αυτή η βρωμιά που υπάρχει γύρω μας και μας πνίγει. Και η μάνα μου 30 χρόνια μαχόμενη δικηγόρος δεν περίμενε τον ΣΥΡΙΖΑ για να ζήσει, γιατί ο πατέρας μου τόσα χρόνια δουλειά, δουλειά, δουλειά από τα 16 στην οικοδομή κόλλαγε ένσημα, μετά πούλαγε βιβλία για να ζήσει και μετά στα λεξικά, στην Καθημερινή, στο flash και θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο αλλά αυτό δεν έχει νόημα... Ποτέ όμως κρατικοδίαιτοι...
Κι ο αδερφός μου 10 χρόνια κοντά εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα και τώρα εκεί που πρέπει να βοηθήσει κι αυτός βοηθάει... Ποτέ δεν ζητήσαμε, ποτέ δεν περιμέναμε ανταμοιβή, το κόμμα μας ζήτησε να βάλουμε πλάτη και βάλαμε, γιατί αυτό είναι το σωστό, γιατί πάντα στην αριστερά χρωστάμε και δεν μας χρωστάει...
Και δεν θα απολογηθώ σε κανέναν ούτε για τις ρίζες μου, ούτε για την οικογένεια μου, γιατί αυτή είναι η ιστορία μου, γραμμένη σε λίγες γραμμές, γιατί αυτή δεν είναι μόνο η δικιά μου ιστορία, γιατί δεν είδαμε φως και μπήκαμε, γιατί υπάρχουν πολλοί σαν εμάς, πάρα πολλοί με τις δικές τους ιστορίες, τις δικές τους κοινές ιστορίες... Έχω γνωρίσει πολλούς και πολλές συντρόφους και συντρόφισσες με ιστορίες πολύ πιο βαριές από την δικιά μου...
Και είμαι περήφανος και νιώθω ευγνωμοσύνη για κάθε σύντροφο και συντρόφισσα που στέκομαι στο πλάι του και αγωνίζομαι μαζί του απέναντι σε κάθε λογής πρώτο Φλέμα. Μπροστά στη ρουφιανιά και τον κιτρινισμό στέκομαι περήφανος και τους γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια.
Κατάλαβες ρουφιάνε;;
______________________________
* Ο Ιάσονας Σχινάς - Παπαδόπουλος είναι γραμματέας της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου