Ένα ποτάμι το οποίο στέρεψε; Ή, μήπως, μια στυμμένη λεμονόκουπα; Όπως και να το δει κανείς, είναι ολοφάνερο ότι το μόρφωμα του Θεοδωράκη δεν έχει πλέον καμία χρησιμότητα γι’ αυτούς οι οποίοι ώθησαν τον εκπρόσωπο της παρακμιακής δημοσιογραφίας να στήσει κόμμα, συγκεντρώνοντας «εκσυγχρονιστικές», νεοφιλελεύθερες και κοσμοπολίτικες δυνάμεις.
Το γεγονός ότι ο Θεοδωράκης έφτασε στο σημείο να αμφισβητείται ανοιχτά από βουλευτή του, του Χάρη Θεοχάρη είναι ενδεικτικό της διαλυτικής κατάστασης που κυριαρχεί στο κομματικό αυτό σούργελο. Ο Θεοχάρης σε συνέντευξή του τονίζει ότι ο «κ. Θεοδωράκης πρέπει να πρωτοστατήσει στην προσπάθεια διεύρυνσης και ενοποίησης του ριζοσπαστικού Κέντρου. Και ίσως χρειαστεί να προσφέρει και το ίδιο του το «είναι» χάριν της ιδέας αυτής».
Αυτή η δήλωση άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, καθώς άπαντες την ερμήνευσαν ως ευθεία πρόσκληση προς τον επικεφαλής του κόμματος να παραιτηθεί. Ο Γρηγόρης Ψαριανός, πάντως, υπαινίχθηκε σε συνέντευξή του ότι ο στόχος του Θεοχάρη είναι να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη! Ο ίδιος, βέβαια, φρόντισε να αδειάσει την πρόταση του συναδέλφου του, λέγοντας: «Δεν καταλαβαίνω πως η θυσία του Σταύρου Θεοδωράκη θα βοηθήσει να προχωρήσουμε. Τι είναι, Ιφιγένεια;»
Είναι σαφές ότι η όλη κατάσταση δείχνει το χάος που χαρακτηρίζει το μόρφωμα αυτό, το οποίο θα αποτελέσει μια ακόμη «συσκευασία μιας χρήσεως» στο πολιτικό στερέωμα της μεταπολίτευσης. Από το απίστευτα τραβηγμένο «φούσκωμα» που του έδιναν οι συστημικές φυλλάδες (κείνο το περίπου 15% που του έδινε κάποια στιγμή συγκεκριμένο έντυπο δεν ξεχνιέται με τίποτα), τώρα φτάνουμε στην απόλυτη «ξεραΐλα» για το Ποτάμι.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου