Ο Άκης Τζοχατζόπουλος βρίσκεται στη φυλακή. Έχει αποδειχτεί ότι η προσπάθειά του να μας «σώσει» συνοδεύτηκε από μίζες εκατομμυρίων. Ο Άκης έχασε στη στροφή από τον Κώστα Σημίτη την ευκαιρία να κυβερνήσει τη χώρα. Είχε μηχανισμό. Συγκέντρωνε τα χρήματα για κάποιον λόγο! Τι έγιναν οι άνθρωποι του; Πού βρίσκονται. Ποια πολιτική κληρονομιά κουβαλάνε;
Μας λένε ότι ο Άκης Τζοχατζόπουλος αγαπούσε την ωραία ζωή και γι' αυτό έκανε ο,τι έκανε. Θα πρέπει να μας περνάνε για αφελείς! Είναι μία εξήγηση που κλείνει βίαια τον φάκελο Άκη και αφήνει απέξω τα πραγματικά κίνητρα όλης αυτής της ιστορίας.
Είναι πράγματι αφελές να πιστέψει κανείς ότι ένας υπουργός, όσο ισχυρός κι αν υπήρξε, είχε τη δυνατότητα να στήσει για προσωπικό όφελος έναν τόσο μεγάλο μηχανισμό. Το μέγεθος της περιουσίας που συγκέντρωσε ο Άκης ήταν μεγάλο κι ήταν σε όλους γνωστό ότι ξεκίνησε φτωχός στην πολιτική. Τα ερωτήματα, λοιπόν, θα ήταν προφανή, αν και εφόσον ο Άκης συγκέντρωνε τα χρήματα αυτά για τα… γεράματά του! Ο Άκης είχε «κερδίσει» την περιουσία του πριν φτάσει στο σημείο να διεκδικήσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Το «σκάνδαλο» άρχισε, όμως, να αναδύεται στην επιφάνεια όταν ο ίδιος ηττήθηκε. Όταν έχασε κάθε πιθανότητα να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός, κι όταν άρχισαν έτσι να τον εγκαταλείπουν οι συνεργάτες του.
Η συγκέντρωση τόσο μεγάλου πλούτου από έναν φτωχό άνθρωπο που δεν έχει επιχειρηματική δράση ή που δεν έχει κερδίσει όλα τα τζακ ποτ του τζόκερ που έχουν ποτέ εμφανιστεί στη χώρα γίνεται απ’ όλους εύκολα αντιληπτή. Μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο αν προβάλλεται ένας ισχυρός «ανώτατος σκοπός» (δεν θα μπορούσε να είναι ποταπός) κι αν τον υποστηρίζει ένας μεγάλος και ισχυρός από κάθε άποψη μηχανισμός ανθρώπων.
Προφανώς, ο Άκης Τζοχατζόπουλος έκανε εκείνο που έκαναν κι άλλοι σοσιαλιστές ηγέτες. Έφτιαξε ένα «επαναστατικό ταμείο». Συγκέντρωσε χρήματα για την ώρα που θα τα χρειαζότανε για να αναρριχηθεί στην εξουσία. Κάνουμε μία υπόθεση, καθώς δεν έχουμε αποδείξεις. Αλλά προσπαθήστε να φανταστείτε το εξής: Τον Άκη να επιχειρεί να πείσει τους φίλους του να τον βοηθήσουν να φτιάξει το ταμείο. Τι θα τους έλεγε; Θέλω χρήματα για να τα σπαταλήσω σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο; Ή ότι τα χρήματα αυτά είναι για έναν κοινό και ανώτερο σκοπό; Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να καμφθούν οι όποιες ηθικές αντιστάσεις! Στην πρώτη περίπτωση θα ήσαν ελαχιστότατοι εκείνοι που θα ακολουθούσαν τον Άκη. Στη δεύτερη θα ήσαν μετρημένοι στα δάκτυλα εκείνοι που θα αρνιόντουσαν να τον βοηθήσουν. Άλλη εποχή, άλλα πολιτικά ήθη…
Ο Άκης δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος. Τον ακολουθούσε λαός. Ήταν ένας ηγέτης της αριστεράς. Πάρα πολλοί γνωστοί άνθρωποι ήσαν έτοιμοι να πέσουν στη φωτιά για τον Άκη. Κι έπεσαν. Οι φράξιες στα πολιτικά κόμματα της αριστεράς ήταν και είναι σαν τις θρησκευτικές αιρέσεις, με τους ανθρώπους να είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για το κοινό καλό.
Μεγάλα ονόματα του συνδικαλιστικού και του φοιτητικού χώρου ήταν ενταγμένα στην ομάδα του Άκη. Κάποιοι από αυτούς είναι σήμερα υπουργοί, κάποιοι άλλοι διοικούν οργανισμούς, άλλοι εργάζονται σε Μέσα Ενημέρωσης ή ακόμη και σε μηχανισμούς «πληροφόρησης». Ο Άκης μπορεί να εγκατέλειψε την προοπτική της «επανάστασης», χάνοντας τις εκλογές από τον Κ. Σημίτη. Το ερώτημα είναι τι έκαναν τα ορφανά του, εκείνα τα στελέχη που την ημέρα της ήττας έχασαν περισσότερα από όσα είχε τελικά χάσει ο Άκης. Διότι ο Άκης, τουλάχιστον, έμεινε με το ταμείο. Εκείνοι με το απόλυτο «τίποτα».
Πολλά από τα στελέχη εκείνης της περιόδου είναι σήμερα στοιχισμένα πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα δεν είναι αυτό, αν βρίσκονται σε κάποιο πολιτικό σχήμα ή όχι. Αυτό είναι το λογικό. Άνθρωποι που ασχολούνται με την πολιτική κάπου ανήκουν. Δεν πάνε όλοι στα σπίτια τους. Το ερώτημα είναι αν οι άνθρωποι του σκληρού πυρήνα του Άκη έχουν κουβαλήσει μαζί τους και τις κακές συνήθειες εκείνης της ταραγμένης περιόδου. Αν έχουν μείνει προσηλωμένοι στους στόχους της… σοσιαλιστικής μετεξέλιξης της κοινωνίας και στις αντιδημοκρατικές πρακτικές εκείνης της περιόδου. Το πιο επικίνδυνο από τις σέχτες δεν είναι οι ίδιες οι σέχτες, αλλά τα προδομένα μέλη τους…
(περισσότερα προσεχώς)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου