Η αποσύνθεση της πατρίδας μας είναι ένα φαινόμενο που συντελείται επί σειρά ετών. Ιδιαίτερα τα τελευταία επτά έτη οι πολιτικάντηδες έχουν χάσει κάθε έλεγχο, εξακολουθούν να κάνουν τραγικά λάθη μέσα από καταστροφικές πολιτικές επιλογές, μνημόνια, εκλογές κλπ. Ο Ελληνικός λαός άγεται και φέρεται από τον λαϊκισμό ανίκανων πολιτικών που αντικειμενικός σκοπός τους είναι, η παραμονή, όσο το δυνατόν περισσότερο στις αναπαυτικές πολυθρόνες της εξουσίας. Δυστυχώς η αστική τάξη δεν ήταν σε θέση να δημιουργήσει όλες εκείνες τις δομές μέσω των οποίων θα ήταν δυνατό να ανταπεξέλθει η χώρα στις μεγάλες πράγματι οικονομικές αναταράξεις. Δεν κατόρθωσε να κατασκευάσει ένα εθνικό κορμό που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την τραπεζική κρίση 2007-2008.
Εθνική οικονομία με πήλινα πόδια
Ο πρωθυπουργός εκείνης της περιόδου Κώστας Καραμανλής, διαβεβαίωνε τον Ελληνικό λαό σε όλους τους τόνους ότι, η Ελληνική οικονομία ήταν θωρακισμένη και δεν επρόκειτο να υποστεί κραδασμούς από την οικονομική κρίση, όπως άλλα Ευρωπαϊκά κράτη. Συνέβη το εντελώς αντίθετο. Είχαμε δημιουργήσει μία οικονομία που στηριζόταν σε πήλινα πόδια και κατέρρευσε με πάταγο από τους πρώτους κραδασμούς. Από την άλλη πλευρά οι μεγαλοαστοί είχαν επιδοθεί με τη συνεργασία του τότε δημοκρατικού τόξου, σ’ ένα όργιο λεηλασίας του εθνικού πλούτου μέσω των επιχειρηματικών τους δραστηριοτήτων, αντί να φροντίζουν να δημιουργούν πλούτο προς το συμφέρον το δικό τους, του λαού και της χώρας.
Η μεγαλοαστική τάξη των βαρόνων της διαπλοκής, των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, σε αγαστή συνεργασία με τους πολιτικάντηδες, δεν θέλησαν ή δεν είχαν το ηθικό ανάστημα να δημιουργήσουν ένα εθνικό σχέδιο που θα ήταν η κινητήριος δύναμη για την ανάπτυξη της οικονομίας. Θα λειτουργούσε επίσης σαν δίχτυ ασφαλείας στα μεσαία και χαμηλά οικονομικά στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας. Αλλά ποιος έχασε σε αυτή τη χώρα τον πατριωτισμό για να τον βρουν αυτοί.
Ο πνευματικός κόσμος συμμέτοχος της καταστροφής
Δεν ήταν όμως μόνο οι πολιτικάντηδες και οι συνεργάτες τους μεγαλοαστοί βαρόνοι της διαπλοκής. Υπήρξε και ο λεγόμενος “πνευματικό κόσμος”, ο οποίος ακόμη και σήμερα με τα όσα έχουν συμβεί στην πατρίδα και εξακολουθούν να συμβαίνουν, κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Ο “πνευματικός κόσμος” θα έπρεπε να είναι η συνταγή, το φάρμακο, που θα αντιμετώπιζε όλα τα εκφυλιστικά φαινόμενα σήψης και παρακμής, με τα οποία τροφοδοτεί την Ελληνική κοινωνία ο άθλιος πολιτικαντισμός. Δυστυχώς και αυτοί ακολούθησαν την πεπατημένη των προηγουμένων. Έγιναν συμμέτοχοι, είτε διότι έπαιρναν τα ψίχουλα που τους πέταγαν από το πλούσιο τραπέζι τους, είτε ακόμη μέσω παχυλών αμοιβών μετέφεραν τις αρρωστημένες αριστερές ιδεοληψίες τους στην κοινωνία. Κρατούσαν παθητική στάση, λειτουργώντας ως πολλαπλασιαστής στη διαδικασία της καταστροφής της πατρίδος.
Όλοι λοιπόν μαζί πολιτικάντηδες, μεγαλοαστοί, πνευματικός κόσμος, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, ΜΜΕ, λειτουργούσαν τη μηχανή, που σκοπό είχε να μην αλλάξουν οι δομές της χώρας μέσω εκσυγχρονιστικών μεταρρυθμίσεων, αλλά να κάνουν ευκολότερο το έργο του λαϊκισμού του δημοκρατικού τόξου. Το καθηγητικό κατεστημένο της μέσης δημόσιας εκπαίδευσης, αλλά και αυτών των ΑΕΙ, με τις ιδεοληπτικές τους θέσεις κομματικοποίησαν και εξαθλίωσαν την εκπαίδευση, αλλά έχουν αναστείλει και τη δημιουργία ικανών επιστημόνων που θα μπορούσαν να είναι το λιπαντικό για να πάρουν και πάλι μπροστά τα γρανάζια της Ελληνικής οικονομίας. Όσοι ικανοί εξέρχονται από αυτά, δεν έχουν να ακολουθήσουν κανένα άλλο δρόμο, εκτός από αυτόν της μετανάστευσης στις χώρες της Ευρώπης, αφού οι πολιτικάντηδες έχουν προκαλέσει τεράστια ανεργία στη χώρα. Φυσικά τα δικά τους παιδιά τα στέλνουν στα Πανεπιστήμια του εξωτερικού, για να σπουδάσουν και να επιστρέψουν αργότερα στην πατρίδα, για να πάρουν τις θέσεις τους, κληρονομικό δικαίω.
Ο πολιτικαντισμός ζει παρασιτικά σε βάρος του λαού
Με αυτό τον τρόπο λειτούργησε και εξακολουθεί να λειτουργεί ο πολιτικαντισμός. Αναπνέει και ψωμίζεται από τον τίμιο ιδρώτα του Ελληνικού λαού. Όμως δεν θα παραμείνουμε μόνο στο να καταγγέλλουμε το δημοκρατικό τόξο και τους συνεργάτες του μεγαλοαστούς της χώρας. Τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την τροχοπέδη στην ανάπτυξη έχει και ο συνδικαλισμός σε όλες του τις εκφάνσεις. Εκεί τον πρώτο λόγο έχει η αριστερά. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι, από το 1974 όταν τη διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβε η λεγόμενη Μεταπολίτευση, η αριστερή ιδεολογία ήταν το μέσο για την επαγγελματική ανέλιξη στα εργατοϋπαλληλικά συνδικάτα, τον πολιτισμό, την παιδεία, τη δημοσιογραφία, κλπ.
Κατόρθωσαν με μαεστρία να καταλάβουν τον κορμό της Δημόσια Διοίκησης φυσικά με την ανοχή της λεγόμενης αστική δεξιάς, αφού ουδεμία αντίσταση αντιμετώπισαν. Έκτοτε και μέχρι σήμερα ουσιαστικά κυβερνούν το κράτος και είναι η τροχοπέδη σε κάθε αλλαγή που θα τους δημιουργούσε προβλήματα στα οικονομικά συμφέροντά τους. Έτσι το κράτος βουλιάζει από την ανομία, την απαξίωση και τη σήψη, σε βάρος πάντα του απλού λαού. Έχουμε λοιπόν την τάξη των μεγαλοαστών που ζουν παρασιτικά σε βάρος των Ελλήνων και λεηλατούν τον εθνικό πλούτο, το δημοκρατικό τόξο που κυβερνά και είναι χειρότερο των προηγουμένων, ανίκανο να προστατεύσει και υπηρετήσει τα συμφέροντα του λαού, το συνδικαλισμό που είναι βουτηγμένος στην αριστερή ωφελιμιστική βουλιμία και όλοι αυτοί μαζί οδηγούν κατ’ εξακολούθηση την πατρίδα στην καταστροφή δίχως δυστυχώς να υπάρχει ελπίδα επιστροφής.
Εθνικό Κοινωνικό Κράτος για να σωθεί η πατρίδα
Στο Εθνικό Κοινωνικό Κράτος η σήψη των υψηλά ιπταμένων κοινωνικά εισοδηματικών τάξεων και της τραπεζοκρατίας, που λεηλατούν και καταστρέφουν τη χώρα, είναι θέμα ελαχίστου χρόνου να θεραπευθεί. Στο Εθνικό Κοινωνικό Κράτος η τάξη, η ανάπτυξη, οι ίσες ευκαιρίες για όλους, είναι καθήκον του. Το δε παραγωγικό κεφάλαιο θα προστατευτεί και θα τεθεί στην υπηρεσία του κοινωνικού κράτους, ώστε και οι δύο, κεφάλαιο και εργαζόμενοι, να απολαμβάνουν από κοινού τον παραγόμενο πλούτο. Το Εθνικό Κοινωνικό Κράτος θα συντρίψει το κερδοσκοπικό, αντιπαραγωγικό κεφάλαιο των χρηματιστηρίων και των τραπεζών, τον παρασιτισμό του συνδικαλισμού και του δημόσιου τομέα. Οι τράπεζες θα εξυγιανθούν και θα λειτουργούν για την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας και όχι για να τη διευθύνουν. Οι εθνικές λαϊκές παραγωγικές εργατο-αγροτικές και υπαλληλικές ενώσεις, που θα δημιουργηθούν, θα συμμετέχουν στο σχεδιασμό της μακροπρόθεσμης οικονομικής πολιτικής, για την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας. Αυτό είναι το Εθνικό Κοινωνικό Κράτος …ας το αναζητήσουμε.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου