Όσες εκδοχές και να υπάρχουν της Αριστεράς –αποτέλεσμα των διαφορετικών ερμηνειών της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας- έχουν όλες τους κάποια κοινά στοιχεία που τις επιτρέπει να συνυπάρχουν κάτω από την κοινή ταμπέλα. Αυτά τα κοινά στοιχεία είναι η αναγνώριση της πάλης των τάξεων ως κινητήριας δύναμης της Ιστορίας, η αποδοχή της θεωρίας της υπεραξίας που οδηγεί κατ΄ ευθείαν στην, ηθικής κατηγορίας, έννοια της εκμετάλλευσης, η αντιμετώπιση της ταξικής πάλης ως πολιτικής πάλης, δηλαδή ως πάλης για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας. Μέσα σε αυτές τις θεμελιώδεις παραδοχές κρύβονται άλλες εξίσου σημαντικές, που η ερμηνεία τους όμως ποικίλλει και προσδιορίζει την θέση των συλλογικών υποκειμένων στο μαρξιστικό στερέωμα.
Στην Ελλάδα αυτοί που μας κυβερνούν είναι αριστεροί. Όχι μόνον κατά δήλωση τους, αλλά κυρίως λόγω των ιστορικών τους καταβολών και της κουλτούρας που φέρουν. Αυτό πολύ απλά σημαίνει πως πρέπει, στα θεωρητικά τους προτάγματα, να υπαγάγουν τις τρέχουσες πολιτικές. Να συντονίσουν, κοινώς, την θεωρία με την πράξη. Το δράμα τους είναι πως καλούνται να διαχειρισθούν μιαν οικονομική κρίση με εργαλεία που δεν γνωρίζουν την χρήση τους και ούτε τους ενδιαφέρει να την μάθουν, καθώς αυτά έχουν φιλελεύθερο πρόσημο. Και το χειρότερο είναι πως στην αγορά κυκλοφορούν μόνον αυτά τα εργαλεία. Δεν υπάρχουν άλλα. Σοσιαλιστικά εργαλεία αντιμετώπισης κρίσεων δεν υπάρχουν, γιατί ο σοσιαλισμός εξέπνευσε το 1989 και δεν άφησε θεωρητικό στοκ.
Μάταια καλοπροαίρετοι, αγνοί, αιθεροβάμονες ασπρομάλληδες μαρξιστές επιζητούν μιαν ακτίδα αριστερής, σοσιαλιστικής λύσης στα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας.Και τα πλήγματα που δέχονται είναι συντριπτικά. Ιδιωτικοποιήσεις, διαρκές μνημόνιο, προσημείωση της Εθνικής περιουσίας, διεθνής επιτροπεία, φαιδρά θρησκοληψία. Και τώρα έρχεται η σειρά της ιεράς κιβωτού των απανταχού της γης αριστερών. Έρχεται η σειρά της ρύθμισης-ή της απορρύθμισης για να κυριολεκτώ- των εργασιακών σχέσεων. Ένα θέμα που αποτελεί ταμπού και για έναν δεξιό σοσιαλδημοκράτη, καλείται να το τακτοποιήσει αρμοδίως και προσηκόντως μια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής –κινηματικής Αριστεράς.
Είναι γνωστό πως η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου πρόβαλε αντίσταση στις απαιτήσεις του ΔΝΤ για την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, γιατί είχε αντιληφθεί πως η υψηλή ανεργία δεν είναι, κυρίως, απόρροια θεσμικών- εργασιακών αγκυλώσεων αλλά της κατάστασης της πραγματικής οικονομίας και της πολιτικής σταθερότητας.
Και τώρα καλείται η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ να υλοποιήσει αυθωρεί και παραχρήμα αυτά που η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου αρνήθηκε. Γνωρίζουν τα ηγετικά στελέχη του πως οι ανοησίες που υποστηρίζουν δημοσίως για κόκκινες γραμμές μόνον γέλωτες προκαλούν και δεν πείθουν ούτε τους φανατικότερους των υποστηρικτών τους. Μάλιστα τους έκανε «πλάκα» και ο Ζ.Κ.Γιουνγκέρ όταν τους ζήτησε να αναλάβουν την πατρότητα του τρέχοντος προγράμματος.
Καταλαβαίνω πως η δυστυχία των αριστερών είναι μεγάλη.Τα αδιέξοδα τραγικά. Όσους Μπεζεντάκους και να επικαλεστούν, όσες φορές και να τραγουδήσουν Ελασίτικα τραγούδια, όσες φωτογραφίες του αιμοσταγούς δολοφόνου και να αναρτήσουν, όσες φορές και να αναφερθούν στην Βάρκιζα ή στις τακτικές κινήσεις του Λένιν, θα καταγραφούν στην Ιστορία ως η πλέον εξευτελισμένη Αριστερά παγκοσμίως. Και αρχίζουν δειλά-δειλά να το κατανοούν.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου