Πολλά ακούγονται και πολλά θα ακουστούν για τη νίκη του Ντ. Τραμπ. Στη βάση δε αυτών που ξέρουμε, γνωρίζουμε ή φανταζόμαστε, σίγουρα μια νίκη της Χίλαρι Κλίντον δε θα αποτελούσε τόσο μεγάλη πρόκληση και κυρίως, δε θα απαιτούσε το βαθμό ξεβολέματος, σπέκουλας και στην τελική, ανάληψης της όποιας δράσης ώστε να αποφευχθούν οι πραγματικοί ή φανταστικοί κίνδυνοι που ενδεχομένως θα αναδυθούν από τον συγκεκριμένο άνθρωπο, όπως έχει σκιαγραφηθεί από τα ΜΜΕ.
Βέβαια, οι πλέον σκεπτικοί θα πουν ότι στην ουσία οι ΗΠΑ δεν έχουν δώσει ούτε ένα δολάριο εκτός από τη δανειοδότηση του ΔΝΤ το οποίο φέρεται να αμερικανοκρατείται. Από την άλλη όμως, ο Αλέξης Τσίπρας έχει δει ή μιλήσει με τον Κλίντον σε λίγους μήνες, όσο δεν έχουν μιλήσει όλοι οι πρωθυπουργοί της μεταπολιτεύσεως. Και όχι μόνον αυτό, αλλά έχει καταγραφεί η ασυλία που είχε ένα αμόρφωτο παιδάριο να περιφέρει την άγνοια και την αγένεια του μαζί με την καραφλή κεφαλή και το λοιπό «riff-raff» λεφούσι αναιδών και κομπλεξικών πειναλέων, με την οποία σχεδόν χαριεντιζόταν με αρχηγούς κρατών. Και η οποία φαίνεται πως φτάνει πια στο τέλος της.
Ας μας επιτραπεί να θεωρήσουμε πως το τσίρκο με την ονομασία Αλέξης Τσίπρας και οι Απροσάρμοστοι θα αρχίσουν από εδώ και εμπρός να γίνονται δεκτοί σαν ηγεσία μιας χρεοκοπημένης χώρας παρία στο άκρο της Ευρώπης όπου ακόμα και οι υπόλοιποι ηγέτες των συμμαχικών γεωγραφικά και ιστορικά κρατών τους δύσκολα τους ανέχονται. Γιατί αυτό είμαστε στην τελική, και μόνο μια ευνοϊκή συγκυρία τύχης και συμφερόντων θα μπορούσε ποτέ να φέρει ένα αμόρφωτο παιδάριο να ψελλίζει Αγγλικά αδιάβαστου γυμνασιόπαιδα μπροστά σε fund managers κεφαλαιακής αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων. Καλεσμένου με rites of passage μέσω του αμαρτωλού για τα Ελληνικά πολιτικά πράγματαιδρύματος «Clinton Initiative» και των εταιριών πολιτικού Μάρκετινγκ .
Πλέον, την όποια συμπάθεια, εύνοια και υποστήριξη θα πρέπει να την κερδίσει, έχοντας απέναντί του -σύμφωνα με αυτά που λένε- έναν εξίσου αστοιχείωτο άνθρωπο με την ίδια ποιότητα και ένταση ερειστικών συναισθημάτων και τον ίδιο αμοραλισμό με αυτόν, όπως τουλάχιστον μας λένε τα ΜΜΕ. Και το χειρότερο, αυτοδημιούργητο και σκληραγωγημένο, κάτι αδιανόητο για τον άβγαλτο σαραντα και κάτι πρωθυπουργό μας. Και ξέρουμε πόσο σιχαίνονται οι αυτοδημιούργητοι τους ανεπάγγελτους.
Και εδώ δε θα αναφερθώ μόνο σε πρότερες δηλώσεις του νέου πλανητάρχη σχετικά με το χρέος της Ελλάδας ή το εάν θα έπρεπε να μείνει στην Ευρωζώνη γιατί θα ανατριχιάσετε. Θα τελειώσω το παρόν σημείωμα με μια παράμετρο η οποία μου τριβελίζει το μυαλό και σχετίζεται με κάποιες δηλωμένες τάσεις απομονωτισμού που έχει εκφράσει ο νέος πρόεδρος. Και ναι, τα ανεγκέφαλα χαλκεία πανηγυρίζουν βλακωδώς (όπως εν πολλοίς από την άλλη έχει ενσκήψει πρώιμος παγκόσμιος θρήνος και κάποιοι θέλουν να τα βάψουμε όλα μαύρα από τώρα) που ο Τραμπ ήρθε στην εξουσία και θα συνθλίψει -τάχαμ- το «πολιτικο-στρατιωτικό κατεστημένο». Ξεχνώντας βέβαια ότι είναι και ο, ίδιος… ζάπλουτος και ότι δεν πλούτισε ο άνθρωπος… στον Άρη αλλά στις… ΗΠΑ.
Το θέμα όμως είναι αλλού: Αν εκφραστεί μια τέτοια τάση απομονωτισμού, δηλαδή απόσυρσης από τον διεθνή έλεγχο των πραγμάτων, αυτό μπορεί να έχει άμεσες συνέπειες στη γειτονιά μας εφόσον μπορεί να καταστήσει την Τουρκία πολύ πιο ασύδοτη τη στιγμή που ο Σουλτάνπος-πρωθυπουργός της όχι μόνον συνεχίζει τα εξοπλιστικά της προγράμματα (με αιχμή του δόρατος τα 120-πλέον μαχητικά αεροσκάφη F-35) αλλά και έχει εκφράσει δημόσια ανήκουστες εδώ και 100 σχεδόν χρόνια ενστάσεις απέναντι σε διεθνείς συνθήκες οι οποίες μας κόστισαν πολύ πόνο, δάκρυ και έγιναν αιτίες του διχασμού που βιώνουμε ακόμα και σήμερα.
Και βέβαια, από την άλλη, όπως και στην πραγματική ζωή και όχι στις ελαττωματικές συνάψεις των κυβερνώντων, εννοείται πως ακόμα σε όλα τα τρομερά και ζοφερά υπάρχουν λύσεις αρκεί να επιστρατευτούν σοβαρότατα think tanks πολιτικοστρατηγικής ανάλυσης , να εξεταστούν τα νέα δεδομένα, και να χαραχτούν νέοι δρόμοι. Και ίσως, από το να μας έχει η υπερδύναμη σαν το… ζαβό της περιοχής όπου οι μόνοι που μας υπολογίζουν είναι τα κοράκια κάποιων funds -που πιθανόν υποβοήθησαν και την άνοδο του εντόπιου τσίρκου στην εξουσία- αν ανοίξουμε νέους δρόμους με νύχια και με δόντια στην νέα Αμερικανική πολιτική σκηνή μπορεί τελικά να βρεθούμε σε καλύτερη θέση από αυτή του συμπαθούς επαίτη και να έρθουν και «επενδύσεις» καθώς και μια ευνοϊκή κατά το δυνατόν ή άλλως πως όχι εχθρική αντιμετώπιση των πολλαπλών ανοικτών θεμάτων από την υπερπόντια υπερδύναμη.
Για να γίνει όμως αυτό, εεε… ίσως και να χρειάζεται κάποιος άλλος σαν… «strategic advisor to the Prime Minister», από τον Καρανίκα και λοιπούς παρατρεχάμενους, στη θέση όπου ομόλογοι τους απέναντι ήταν ένας McNamara και ένας Kissinger…
Και ναι, ο κος Τσίπρας δεν είναι ούτε Donald Trump, ούτε Ανδρέας Παπανδρέου. Τουναντίον, για πολύ κόσμο, ιδίως για πρώην ψηφοφόρους του, πλέον μπορεί και να αποτελεί την αιτία για την οποία κάποιοι θα ψήφιζαν έναν ανάλογο του Τραμπ στην Ελλάδα. Και φυσικά, όλους μας πιάνει τρόμος για το ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός. Γιατί σίγουρα ο Κυριάκος δεν είναι!
Οπότε, στρωθείτε στη δουλειά τεμπέληδες και αφήστε τις βλακείες με τις μηχανορραφίες με τα κανάλια και τα λοιπά τετριμμένα. Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει τρόπος. Αλλιώς «it’s this way or the highway».
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου