Η εφετινή επέτειος καταστολής της εν Ελλάδι κομμουνιστικής ανταρσίας – η 29η Αυγούστου, ορόσημο της οριστικής συντριβής των κομμουνιστικών συμμοριών του καλουμένου «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος» (Δ.Σ.Ε.) από τον καλούμενο «εθνικό» ή «κυβερνητικό» (αναλόγως του πόσο ευμενώς προς αυτόν διάκειται ο εκάστοτε ιστοριογράφος) στρατό στους ορεινούς όγκους της βορειοδυτικής Ελλάδος Γράμμο και
Βίτσι, τελευταία προπύργια των κομμουνιστικών δυνάμεων κατά την ατυχή των απόπειρα προς κατάληψιν της εξουσίας διά των όπλων και διά μέσου σφαγών, δολοφονιών και ακραίας τρομοκρατίας – συνέπεσε με την δημοσία αντιπαράθεση, η οποία έλαβε μεγάλην έκταση, σχετικώς με τα κομμουνιστικά εγκλήματα στην Ευρώπη, με αφορμή την έμφορτη θεατρινίστικου στόμφου και παλαιοσταλινικού πνεύματος επιστολή του υπουργού δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή προς τον Εσθονό ομόλογό του, διά της οποίας εδήλωνε την άρνησή του να παραστεί ως εκπρόσωπος της Ελλάδος σε διεθνές συνέδριο αφιερωμένο στα εγκλήματα του κομμουνισμού, που διωργάνωνε το εσθονικό υπουργείο δικαιοσύνης, το οποίο ασκεί την προεδρεία της Ε.Ε.., υπό τίτλον: «Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διεπράχθησαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα».
Βίτσι, τελευταία προπύργια των κομμουνιστικών δυνάμεων κατά την ατυχή των απόπειρα προς κατάληψιν της εξουσίας διά των όπλων και διά μέσου σφαγών, δολοφονιών και ακραίας τρομοκρατίας – συνέπεσε με την δημοσία αντιπαράθεση, η οποία έλαβε μεγάλην έκταση, σχετικώς με τα κομμουνιστικά εγκλήματα στην Ευρώπη, με αφορμή την έμφορτη θεατρινίστικου στόμφου και παλαιοσταλινικού πνεύματος επιστολή του υπουργού δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή προς τον Εσθονό ομόλογό του, διά της οποίας εδήλωνε την άρνησή του να παραστεί ως εκπρόσωπος της Ελλάδος σε διεθνές συνέδριο αφιερωμένο στα εγκλήματα του κομμουνισμού, που διωργάνωνε το εσθονικό υπουργείο δικαιοσύνης, το οποίο ασκεί την προεδρεία της Ε.Ε.., υπό τίτλον: «Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διεπράχθησαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα».
Στην επιστολή του ο Κοντονής υπογράμμιζε την έντονη διαφωνία του προς αυτόν καθ’ αυτόν τον σκοπό του συνεδρίου, με το επιχείρημα πως οι Εσθονοί διοργανωταί διά της αναφοράς τους σε κομμουνιστικά εγκλήματα επιχειρούν μίαν «ανεπίτρεπτη εξίσωση» με τα «εγκλήματα του ναζισμού» και μίαν εν γένει «εξίσωση του κομμουνισμού με τον ναζισμό», πράγμα «απαράδεκτο» καθώς, σύμφωνα με τις πεποιθήσεις του Κοντονή, «από τον κομμουνισμό προέκυψαν, ιστορικώς, πολλά θετικά στοιχεία»(!). Αξίζει στο σημείο αυτό να σημειωθεί ότι η Ελλάς ήταν η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που απείχε από τις εργασίες του εν λόγω ευρωπαϊκού συνεδρίου καταδίκης των κομμουνιστικών εγκλημάτων!
Δεν προκαλεί βεβαίως μεγάλη έκπληξη η στάση του Κοντονή, δεδομένου ότι το κόμμα στο οποίο ανήκει (ΣυΡιζΑ) που, κακή τη μοίρα, έφθασε να κατέχει την εξουσία στην Ελλάδα, αποτελεί απόγονο του «ΚΚΕ εσωτερικού», δηλαδή της εν Ελλάδι εκφράσεως του διεθνούς ρεύματος του λεγομένου «ευρωκομμουνισμού», αυτοπροσδιοριζομένου και ως «ανανεωτικής αριστεράς», ήτοι ενός ετεροκλήτου συνονθυλεύματος θραυσμάτων εκ των κατά καιρούς διασπάσεων του διαχρονικώς ακραιφνώς σταλινικού ΚΚΕ. Στον πολιτικό χώρο που εκφράζει ο ΣυΡιζΑ ανέκαθεν εύρισκαν επίσης στέγη, εκτός από τους κατά καιρούς διαγεγραμμένους ή παραιτηθέντες από το ΚΚΕ (εξωτερικού), τα κάθε λογής βρωμερά σαπρόφυτα του αριστερισμού: τροτσκιστές, μαοϊκοί, αναρχικοί, LGTB, «οικολόγοι» κ.λπ., ως παράλληλα ρεύματα, με ένα κυρίως θεμελιώδες κοινό σημείο αναφοράς όλων των επί μέρους ρευμάτων: την θρησκευτικώς απαρέγκλιτη αντεθνικότητα και τον εμμανή ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΣΜΟ!
Η Ελλάς αποτελεί πράγματι μία ιδιάζουσα περίπτωση χώρας η οποία, καίτοι υπέστη τα πάνδεινα από την κομμουνιστική λέπρα κατά την διάρκεια του 20ού αιώνος, εμφανίζεται στην σύγχρονη εποχή ως η χώρα της Ευρώπης με την ισχυροτάτην όλων κομμουνιστική επιρροή, μέχρι του σημείου αναδείξεως στην εξουσία της νυν τραγελαφικής κυβερνήσεως, μίας κυβερνήσεως καθ’ όλα διεθνιστικής κομμουνιστικής προελεύσεως και ιδεολογικού υποβάθρου – παρ᾿ ότι ανέτως ασκούσης νεοφιλελευθέρα και πλήρως υποτελή εις τα ευρωπαϊκά και παγκόσμια τυραννικά χρηματιστηριακά κέντρα απομυζήσεως και κατευθύνσεως/υποδουλώσεως των Εθνών!
Δεν θα εστιάσουμε τον σχολιασμό μας στην (… τραβηγμένην ἀπ᾿ τα μαλλιά!) πλευρά της συζητήσεως που αφορά στα λεγόμενα «εγκλήματα του ναζισμού» και, ως προς την εβραιοκομμουνιστική ψυχοπαθολογία της αυτοθυματοποιήσεως, διότι είναι προφανές ότι το μεταπολεμικό καθεστώς παγκοσμίου ισχύος έχει ασυζητητί και διά ροπάλου επιβάλει ως μόνην «αποδεκτή» ιστορικήν «αλήθεια» το πέραν ανγνωρίσεως διεστραμμένο προϊόν της πλήρους κατασυκοφαντήσεως του στρατιωτικώς ηττημένου Εθνικοσοσιαλισμού ως ιδεολογίας και πολιτικού συστήματος, αποδίδοντάς του έναν τάχα σύμφυτο εγκληματικό χαρακτήρα, δαιμονοποιώντας και στιγματίζοντάς τον με τα ευφάνταστα νοσηρά προϊόντα μιας τερατώδους ψευδολογίας άνευ ορίου! Χωρίς καμμίαν δυνατότητα αντιλόγου, αντικρούσεως ή κριτικής στάσεως και ερεύνης χρεώθηκαν στον Εθνικοσοσιαλισμό τερατώδη μαζικά “εγκλήματα” – και προ παντός η υποτιθεμένη σύλληψη και εφαρμογή ενός (παντελώς αναποδείκτου) “σχεδίου ολικής εξοντώσεως” (γενοκτονίας) του εβραϊκού πληθυσμού στην Γερμανία και τις κατεχόμενες χώρες. Ωστόσο, ακόμα και οι απώλειες για τις οποίες ευθύνεται ο γερμανικός στρατός κατοχής σε διάφορες κατακτημένες χώρες (της Ελλάδος συμπεριλαμβανομένης) καθώς επίσης και οι όποιες (ως επί το πλείστον φανταστικές, αναπόδεικτες, κατασκευασμένες, και όπου υπάρχουν ψήγματα αληθείας, εμφανώς παραφουσκωμένες) απώλειες αιχμαλώτων σε στρατόπεδα εργασίας που χρεώνονται στον Εθνικοσοσιαλισμό και αφορούσαν εχθρούς της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας, ωχριούν μπροστά στα εκατομμύρια των νεκρών στις κομμουνιστικές δικτατορίες, που μάλιστα δεν είχαν ως θύματα μόνον τους κατεκτημένους από την ΕΣΣΔ λαούς (π.χ. στις Βαλτικές χώρες: Λιθουανούς, Λετονούς, Εσθονούς) αλλά και τους ίδιους τους λαούς του πυρήνα της Σοβιετίας: τους Ρώσους και τους Ουκρανούς και όλους τους υπολοίπους δύσμοιρους λαούς της Σοβιετικής Ενώσεως και όχι μόνο κατά την διάρκεια του πολέμου, αλλά κυρίως κατά την «ειρηνική» περίοδο της αναγκαστικής εφαρμογής του εφιαλτικού κομμουνιστικού πειράματος. Όλοι οι δυστυχείς λαοί της ΕΣΣΔ (και μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και οι λαοί της ανατολικής Ευρώπης που «απελευθερώθηκαν» από τον «Ερυθρό Στρατό», κατά τρόπον ώστε η παραμικρή μετέπειτα απόπειρα χειραφετήσεως κατεπνίγη στο αίμα, όπως κατά τις εισβολές των σοβιετικών τεθωρακισμένων στην Ουγγαρία και αργότερα στην Τσεχία…) υπέστησαν τις οδυνηρές συνέπειες αντι-ανθρωπίνου πειράματος εφαρμογής της αντι-φυσικής μαρξιστικής θεωρίας και του «υπαρκτού σοσιαλισμού», που προσπάθησε να οικοδομηθεί με βάση αυτή. Γι’ αυτό και, αφ’ ότου απηλλάγησαν από την κομμουνιστική τυραννία, ούτε ν᾿ ακούσουν θέλουν περί κομμουνισμού, ο οποίος αντιπροσωπεύει γι’ αυτούς την πιο μίζερη, καταθλιπτική, ανελεύθερη και απεχθή περίοδο της ιστορίας τους!
Ιδίως δε οι Εσθονοί γνωρίζουν καλύτερα απ’ όλους πόσο «απελευθερωτές» υπήρξαν γι’ αυτούς οι Σοβιετικοί, οι οποίοι αμέσως μετά την «απελευθέρωση» φρόντισαν να εξοντώσουν περί το 2% του πληθυσμού της χώρας! Οι Εσθονοί πράγματι είχαν υποδεχθεί κάποια στρατεύματα ως απελευθερωτικά: όχι βέβαια τους Σοβιετικούς αλλά τον γερμανικό στρατό που τους λύτρωνε από την σοβιετική τυραννία. Αυτό ήταν κάτι για το οποίο οι αιμοδιψείς μπολσεβίκοι δεν τους συγχώρεσαν ποτέ… Και δεν ήταν ο μόνοι. Όλοι οι λαοί που υπέστησαν την σοβιετική κατοχή μόνο μαζικά εγκλήματα και συστηματική διαδικασία εξοντώσεως των καλυτέρων στοιχείων των κοινωνιών τους έχουν να θυμούνται, όπως π.χ. οι Πολωνοί οι οποίοι, έχασαν τον ανθό του έθνους των, 22.000 (!) αξιωματικών, εκπαιδευτικών και διανοουμένων, κατά την σφαγή του «Δάσους του Κατίν», ενός από τα πιο φρικτά μαζικά κομμουνιστικά εγκλήματα τα οποία οι θρασύτατοι ψευδολόγοι μπολσεβίκοι, επί πολλές δεκαετίες και μέχρι την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενώσεως επέμεναν να χρεώνουν στον γερμανικό στρατό, αν και άπαντες γνώριζαν την αλήθεια!
Η Σοβιετική Ένωση δεν αποτελεί την μόνη περίπτωση εκδηλώσεως ιστορικώς της εξοντωτικής μανίας των κομμουνιστών εναντίον των καλυτέρων στοιχείων όχι μόνο των κατεκτημένων λαών αλλά και του ιδίου του λαού τους (βλέπε: ουκρανικός λιμός, σταλινικές εκκαθαρίσεις, εκτοπίσεις και εξόντωση ολοκλήρων πληθυσμών, κλπ). Αυτό είναι ο απόλυτος κανόνας που επαληθεύεται ΟΠΟΥ και ΟΠΟΤΕ επικράτησε ο κομμουνισμός. Ο αριθμός των θυμάτων των κομμουνιστικών εκκαθαρίσεων μόνον επί σταλινικής περιόδου (συμπεριλαμβανομένων των θυμάτων του λιμού) ανέρχεται σύμφωνα με συντηρητικές εκτιμήσεις στα 4 εκατομμύρια εκ των οποίων περισσότερα από 1 εκατομμύριο αμέσως εκτελεσμένων! Άλλοι υπολογισμοί ανεβάζουν τον αριθμό σε περισσότερα από 20 εκατομμύρια. Τα πρωτεία σε αριθμό σφαγιασμένων τα έχει ως γνωστόν η μαοϊκή Κίνα όπου, κατά τη περίοδο της λεγομένης «πολιτιστικής επανάστασης», είχαν προγραφεί και εκτελούνταν με συνοπτικές διαδικασίες όλοι όσοι θεωρούνταν απλώς εγγράμματοι, ήτοι πολλά εκατομμύρια πληθυσμού! Οι εκτιμήσεις για το σύνολο των θυμάτων της μαοϊκής περιόδου σπάζουν όλα τα ρεκόρ καθώς πλησιάζουν τα 80 εκατομμύρια! Τα ίδια συνέβησαν και με το καθεστώς των «Ερυθρών Χμερ» και του διαβοήτου αιμοδιψούς κομμουνιστού ηγέτου των, Πολ Ποτ στην Καμπότζη στην χερσόνησο της Ινδοκίνας. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία τουλάχιστον 1.386.734 άτομα εκτελέστηκαν, ενώ μαζί με θανάτους από άλλες αιτίες, όπως υποσιτισμός και ασθένειες, φτάνουν τους 1,7 -2,5 εκατομμύρια θανάτους σε σύνολο 8 εκατομμυρίων κατοίκων εντός διαστήματος 4 ετών (1974-1978).
Στην Ελλάδα η κομμουνιστική αιμοβορία βρήκε πεδίο εκδιπλώσεως κατά την διάρκεια της λεγομένης «εθνικής αντίστασης» και ακολούθως του λεγομένου «εμφυλίου» που ακολούθησε την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής. Οι όροι επικράτησαν τις τελευταίες (μεταπολιτευτικές δεκαετίες), περίοδο της παραδόξου πλήρους επικρατήσεως στον δημόσιο λόγο (σχολεία, πανεπιστήμια, μ.μ.ε., κλπ) της κομμουνιστικής εκδοχής για τα γεγονότα της περιόδου 1940-1949, καίτοι οι κομμουνιστές υπήρξαν οι ηττημένοι της αναμετρήσεως εκείνης!
Ασφαλώς το μεγαλύτερο ψεύδος αφορά την λεγόμενη «εθνική αντίσταση» που ούτε εθνική ήταν ούτε αντίσταση, εις ό,τι τουλάχιστον αφορά την πολυθρύλητη συμβολή των κομμουνιστών. Διότι μοναδικός στόχος του ΚΚΕ ήταν η διά της βίας κατάληψη της εξουσίας άμα τη αποχωρήσει των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής. Γι’ αυτό και ΟΥΔΕΜΙΑ σοβαρή στρατιωτική ενέργεια πραγματοποιήθηκε κατά την διάρκεια της κατοχής από τον ΕΛΑΣ (το ένοπλο σκέλος του ΚΚΕ) πλην ίσως της ανατινάξεως της γέφυρας του Γοργοποτάμου που και μικρή αξία είχε την εποχή που πραγματοποιήθηκε και απετέλεσε κυρίως έργο Βρετανών στρατιωτικών. Στην πραγματικότητα μοναδικό μέλημα του ΚΚΕ ήταν η στρατιωτική ενίσχυση του ΕΛΑΣ τον οποίο ήλεγχαν εξ ολοκλήρου, η διάλυση κάθε άλλης (μη ελεγχόμενης από το ΚΚΕ) αντιστασιακής οργανώσεως, η εξόντωση όλων των πολιτικών αντιπάλων και οι προβοκατόρικες δολοφονίες μεμονωμένων Γερμανών στρατιωτικών κοντά σε χωριά, προκειμένου να παρασύρουν τα Γερμανικά στρατεύματα σε πράξεις αντεκδικήσεως επί του αμάχου πληθυσμού των χωριών κοντά στα οποία πραγματοποιούντο οι δολιοφθορές και οι δολοφονίες Γερμανών από ΕΛΑΣίτες (νομίζοντας εσφαλμένα οι Γερμανοί, ότι οι δράστες προέρχονταν ή κρύβονταν στα χωριά) προκειμένου οι νέοι από τον φόβο γερμανικών αντιποίνων να εγκαταλείπουν τα χωριά και να καταφεύγουν στα βουνά όπου τους παρελάμβαναν οι ΕΑΜίτες στρατολόγοι για να τους στρατολογήσουν στα σώματα του ΕΛΑΣ. Παράλληλα οι ΕΛΑΣίτες αντάρτες προέβησαν σε όργιο μαζικών σφαγών και δολοφονιών εναντίον κάθε προσώπου το οποίο στοχοποιούσαν ως πιθανό ή δυνητικό αντίπαλο στα σχέδιά τους για κατάληψη της εξουσίας.
Παρά τα αλλεπάλληλα λουτρά αίματος εναντίον αιχμαλώτων και αμάχων με αυτουργούς ΕΛΑΣιτες κομμουνιστές (τα θύματα της κομμουνιστικής τρομοκρατίας υπερβαίνουν συντριπτικά σε αριθμό τις στρατιωτικές απώλειες κατά την διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου και της γερμανικής εισβολής!)η ηρωική αυτοάμυνα των Ελλήνων πατριωτών που οργανώνονταν σε αντικομμουνιστικές ένοπλές ομάδες, μεταξύ των οποίων και στα συκοφαντημένα Τάγματα Ασφαλείας, για να προστατεύσουν τα χωριά τους από τις προβοκάτσιες και την τρομοκρατία των ΕΛΑΣιτών, οδήγησαν στην αποτυχία επικρατήσεως του κομμουνισμού με ορόσημο την κρίσιμη «Μάχη των Αθηνών». Αθετώντας στην συμφωνία αφοπλισμού (συμφωνία της Βάρκιζας) το ένοπλο κομμουνιστικό κίνημα ανασυντάχθηκε για τον λεγόμενο «δεύτερο γύρο» (1945-1949) υπό το σχήμα του Δ.Σ.Ε.. Νέες κομμουνιστικές σφαγές, νέα κατατρομοκράτηση των κατοίκων της υπαίθρου. Οικογένειες ολόκληρες ξεκληρίστηκαν, άμαχοι κατακρεουργήθηκαν με τον πιο βάρβαρο τρόπο, χωριά και ολόκληρες περιοχές κάηκαν και ερημώθηκαν. Σε μεγάλες περιοχές της χώρας δεν υπάρχει ούτε μία μη κομμουνιστική οικογένεια να μη θρηνεί κάποιον ή κάποιους δολοφονημένους από τις κομμουνιστικές συμμορίες την εποχή εκείνη. Ωστόσο, ο ελληνικός στρατός, πρόσφατα τότε αναδιοργανωμένος και εξοπλισμένος από τις ΗΠΑ (καθώς η πολιτική τύχη της χώρας είχε προδιαγραφεί, με βάση την συμφωνία της Γιάλτας, και η χώρα ήταν δεδομένο ότι θα περιήρχετο στο «δυτικό» μπλοκ…) κατάφερε τελικώς να επικρατήσει και να συντρίψει τον Δ.Σ.Ε. που, παρά την αμέριστη υποστήριξη πολεμικό (αλλά και έμψυχο) υλικό από τις κομμουνιστικές χώρες (κρίσιμη υπήρξε η διακοπή της υποστήριξης του Δ.Σ.Ε. από την τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία, μετά την ρήξη Στάλιν-Τίτο, μία που το ΚΚΕ έμεινε προσηλωμένο στην σταλινική γραμμή), βρέθηκε να υποχωρεί από παντού και τελικώς να οχυρώνεται στους ορεινούς όγκους της βορειοδυτικής Ελλάδος στο Βίτσι και στον Γράμμο όπου και ηττήθη οριστικώς.
Ωστόσο συνέβη το εξής παράδοξο. Αν και οι κομμουνιστές ηττήθησαν στο πεδίο της μάχης το 1949 και, λόγω των αναριθμήτων ειδεχθών εγκλημάτων τους βρέθηκαν επί σειρά δεκαετιών στην παρανομία και στο περιθώριο, κατάφεραν ωστόσο να επικρατήσουν στον καιρό της ειρήνης, αξιοποιώντας την διείσδυσή τους στον χώρο των μ.μ.ε. και της «διανόησης» και, αλώνοντας μεθοδικά τα πανεπιστήμια, τα σχολεία και το καλλιτεχνικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο κατάφεραν βαθμιαία να δηλητηριάσουν την ελληνική κοινωνία και να επιβάλλουν πλήρως μια κομμουνιστική εκδοχή της νεότερης ελληνικής ιστορίας (ιδίως αναφορικά με τον ρόλο του κομμουνισμού) την οποία πλέον όλοι υιοθετούν! Ιδίως δε μετά το 1974 λόγω της παθητικότητας της προδοτικής αστικής δεξιάς, άλωσαν και τον κρατικό μηχανισμό και προώθησαν δραστικώς την διαδικασία κομμουνιστοποιήσεως της ελληνικής κοινωνίας! Η παραδοξότης αυτή της εντάσεως της κομμουνιστικής επιρροής στην ελληνική κοινωνία από το 1974 και εντεύθεν καθίσταται ακόμη πιο εκπληκτική και παράταιρη αφότου εν τω μεταξύ κατέρρευσαν με πάταγο το 1989-1990 οι κομμουνιστικές δικτατορίες της ανατολικής Ευρώπης και όλο το σοβιετικό σύστημα, αποκαλύπτοντας σε όλο του το αποτρόπαιο μεγαλείο το κατάντημα του απολιθωμένου σοβιετικού συστήματος, με την μιζέρια, την ανελευθερία, την γραφειοκρατία και την βαθειά κοινωνική σήψη. Παρά το σοκ και το ταρακούνημα των αποκαλύψεων, γρήγορα οι εν Ελλάδι μπολσεβίκοι ανασυντάχθηκαν και ενισχύθηκαν ξανά, φθάνοντας εσχάτως, εκμεταλλευόμενοι της απόλυτη αποτυχία του αστικού παλαιοκομματικού κατεστημένου που οδήγησε την χώρα στην χρεωκοπία, στην κατάληψη της εξουσίας, οπότε τους δίδεται η ευκαιρία να προωθήσουν ταχύρυθμα όλα τα σημεία της ανθελληνικής τους ατζέντας μια που, όπως επισημάναμε και προηγουμένως, παρά τις μικροδιαφορές των διαφόρων κομμουνιστικών σεκτών, υπάρχει ένα κοινό, ενοποιητικό στοιχείο που ανέκαθεν χαρακτηρίζει άπαντες του μπολσεβίκους, από τις απαρχές της εμφανίσεώς των τόσο διεθνώς, ως αντιφυσική θεωρία του εβραίου Καρλ Μαρξ, όσο και στον ελλαδικό χώρο με τους επίσης εβραίους πρωτοπόρους του κομμουνισμού στην Ελλάδα Μπεναρόγια και Βεντούρο: ο ΑΝΤΕΘΝΙΣΜΟΣ και ο ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΣΜΟΣ.
Κλείνοντας αυτές τις επισημάνσεις περί των κομμουνιστικών εγκλημάτων, αναδημοσιεύουμε κατωτέρω ένα κείμενο που ξεχωρίσαμε από τα πολλά που φιλοξενήθηκαν σε διάφορες εφημερίδες τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή το θέμα αυτό. (Δείτε εδώ).
Θυμίζουμε επίσης τα θαρραλέα λόγια ενός (πρώην) κομμουνιστή αρχισυμμορίτη, του Τάκη Λαζαρίδη που είχε την εντιμότητα να παραδεχθεί τις ευθύνες του κομμουνισμού για τα εγκλήματα και τις προδοσίες εις βάρος της Ελλάδος.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου