Δια χειρός Ιάσωνα
"Αφ’ ότου έλαβε την θέσι του γενικού γραμματέως, ο σύντροφος Στάλιν συγκέντρωσε απεριόριστη εξουσία στα χέρια του και δεν είμαι βέβαιος αν θα είναι πάντοτε ικανός να χρησιμοποιήση αυτή την εξουσία με την απαιτουμένη φροντίδα. Ο Στάλιν είναι υπερβολικά θρασύς, και αυτό το ελάττωμα που μπορεί να γίνη ανεκτό μεταξύ μας και στις επαφές μας, γίνεται ένα ελάττωμα που δεν μπορεί να γίνη ανεκτό όταν κάποιος κατέχει την θέσι του γενικού γραμματέως του ΚΚΣΕ. Ένεκα τούτου, προτείνω οι σύντροφοι θα εξετάσουν την μέθοδο με την οποία ο Στάλιν θα απομακρυνθεί από αυτή την θέσι και στην οποία ένα άλλος ανδρας θα επιλεγεί, ο οποίος πάνω απ΄όλα θα διαφέρει από τον Στάλιν κατ εξοχήν στην ποιότητα, δηλαδή μεγαλύτερη ανοχή μεγαλύτερη νομιμότητα περισσότερη ευγένεια και πλεον προσεγμενη θέσι και συμπεριφορά προς τους συντροφους"
Vladimir Ilyich Λεννιν
(Επιστολή προς το συνέδριο του Κόμματος Δεκέμβριος 1922)
_________________________________
Η πλέον πρόσφατη βιογραφία του Στάλιν έχει γραφεί από τον Εντβαρντ Ρατζίνσκι, μεγάλο Ρώσο βιογράφο, που ξεσκόνισε κυριολεκτικά τα γνωστά και άγνωστα αρχεία του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ενωσης (ΚΚΣΕ), που τώρα αποκαλείται «σεμνά και ταπεινά» Ρωσικό Κέντρο Διατήρησης και Μελέτης της Νεότερης Ιστορίας. Η προσέγγισι της «προσωπικοτητας» του Σταλινθεωρείται η πιο έγκυρη και ολοκληρωμένη.
Στις σελίδες του βιβλίου αυτού ο σκεπτόμενος αναγνωστης θα διαπιστώσει πόσο προσεκτικά ο Στάλιν (κατά τον Χιτλερ, μισός κτήνος - μισόςγίγαντας, δηλαδη ενας κτηνωδης γιγαντας) φρόντιζε να καλύπτει με άκρα μυστικότητα τις λεπτομέρειες της ζωής του, εξαφανίζοντας παλιούς συντρόφους, παραποιώντας αρχεία και επιβάλλοντας μια προσωπολατρία γύρω από το άτομό του που ελάχιστες φορές είχε αμφισβητηθεί.
Μετά τον θάνατο του Λένιν (21 Ιανουαρίου 1924) καταφέρνει να παραγκωνίση τους εσωκομματικούς αντιπάλους του και να αναλάβει την ηγεσία του κόμματος. Στη συνέχεια μεθοδικά και σταθερά εξόντωσε κάθε του «αντιπαλο» και όλους όσοι τον παρακινούσαν να μετριάσει τη στυγνή δικτατορία του.
Τώρα ο Στάλιν είναι πια ο απόλυτος άρχων. Ένας στυγνός ανελέητος Αφέντης. Ενας ακατανικητος τρόμος, ενας φοβος δυναστης, ενας διαρκης πανικος είναι η ζωη στην αχανη Σοβιετια. Ολοι είναι δυνατον να φταινε για όλα και για τιποτα. Ο Σταλιν ( ο ατσαλενιος το παρατσουκλι που του εδωσε η άλλη παναγιοτης του πανθεου των «Αγιων» της κομμουνιστικης «Εκκλησιας» ο Λενιν) μονο γνωριζει ποιος φταιη, ποτε και γιατι. Η λεγόμενη Νυχτερινή Ζωή είναι εντονότερη από εκείνην της Ημέρας.
"Μετά τα μεσάνυχτα" γράφει ο Ρατζίνσκι, "στους δρόμους της Μόσχας κυκλοφορούν μόνο τα μαύρα αυτοκίνητα της Νι Κα Βε Ντέ (προδρομος της ΓκαΓκεΜπε), της μυστικής αστυνομίας. Ολα όσα συνέβαιναν στη Νυχτερινή Ζωή ανήκαν μόνο σ' αυτήν και θεωρούνταν απόρρητα. Αν η σύλληψη γινόταν σε κάποιο κοινοβιακό διαμέρισμα, οι γείτονες, παρά τον θόρυβο, δεν έβγαιναν για κανέναν λόγο από τα δωμάτιά τους, ενώ το πρωί, περιμένοντας στην ουρά για την τουαλέτα, απέφευγαν να κοιτάξουν στα μάτια τους οικείους του εξαφανισμένου στη διάρκεια της νύχτας. Εκείνοι επίσης απέφευγαν να δείξουν τα κλαμένα τους μάτια... Και το σπίτι περίμενε, κατά κανόνα λίγο. Σύντομα εξαφανιζόταν και η οικογένεια... Οι εισαγγελείς έκαναν υπερωρίες και τόσος ήταν ο φόρτος εργασίας που υπέγραφαν λευκά εντάλματα στα οποία οι ανακριτές μπορούσαν να γράψουν όποιο όνομα ήθελαν. Οι φυλακές ήταν υπερπλήρεις, τα κελιά δεν αρκούσαν, ο Αφέντης όμως το έλυσε και αυτό το πρόβλημα. Σε όλα τα μεγάλα παραρτήματα της Νι Κα Βε Ντέ εφαρμόστηκαν οι «τρόικες» (τριάδες). Σε αυτές συμμετείχαν ο τοπικός καθοδηγητής της οργάνωσης, ο τοπικός κομματικός καθοδηγητής και ο τοπικός αρχηγός της σοβιετικής εξουσίας ή ο εισαγγελέας. Οι «τρόικες» είχαν δικαίωμα να εκδώσουν ποινή θανάτου παρακάμπτοντας τη δικαστική διαδικασία. Ο υπόδικος δεν παρίστατο στην απόφαση για τη ζωή του. Οι δίκες αυτές διαρκούσαν το πολύ δέκα λεπτά, ύστερα ακολουθούσε η εκτέλεση. Ο Αφέντης ήθελε στην εξόντωση των «εχθρών του λαού» να παίρνει μέρος όσο το δυνατόν περισσότερος κόσμος. Σε χιλιάδες συγκεντρώσεις πολιτών επευφημούνταν οι ανακοινώσεις για τουφεκισμούς των αντιφρονούντων, καθημερινά οι εφημερίδες δημοσίευαν εκκλήσεις προς τους εργαζομένους να τιμωρήσουν με θάνατο τους «τροτσκιστο-ζινοβιεφικο- -μπουχαρινικούς» εχθρούς."
Η «λαϊκή δημοκρατία» η μητερούλα Ρωσία του ΠατερούληΣτάλιν, η νεα κοινωνία του υπαρκτού σοσιαλισμού ανέτειλε και μαζί της η «ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΙ» κάθε πιθανού διαφωνούντος.
Κατά την διάρκεια των «εκκαθαρίσεων» του θέσπισε την ποινή του θανάτου ακόμη και για παιδιά κάτω των 12 ετών. Η κόρη του Σβετλάνα, που ζητησε άσυλο στις ΗΠΑ, κατήγγειλε ότι μαζί με τα εκατομμύρια ανθρώπους που έστειλε στον θάνατο οδήγησε και τη μητέρα της στην αυτοκτονία.
Τα Σταλινικά εγκλήματα (τα εσωτερικά εντός της Σοβιετίας) πρώτος κατήγγειλε στις 25 Φεβρουαρίου 1956, στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, ο Νικήτα Χρουστσόφο νέος Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικών Δημοκρατιών σε μια κλειστή συνεδρίαση, μπροστά μόνο σε μέλη του κόμματος. Ήταν η πρώτη παραδοχή εκ μέρους του καθεστώτος ενός (δηλαδη των εγκληματων που αφορουσαν στις εσωτερικές εκκαθαρίσεις), εκ του συνόλου των εγκλημάτων της σταλινικής δικτατορίας (δεύτερης σε αριθμό θυμάτων μόνο σε σχέση με την μαοϊκή Κίνα).
Ιδού μερικά αποσπάσματα της ομιλίας του Νικήτα Χρουστσόφ!
"Ο Στάλιν δημιούργησε την έννοια «εχθρός του λαού». Αυτός ο όρος αυτόματα καθιστά περιττή την απόδειξi των οιονδήποτε ιδεολογικών λαθών σε μια συζήτησi. Αυτός ο όρος καθιστά δυνατή την χρήσι της πιο σκληρής καταπιέσεως, παραβιάζοντας όλους τους κανόνες της επαναστατικής νομιμότητος, εναντίον καθενός που με οιονδήποτε τρόπο διεφώνησε με τον Στάλιν, εναντίον εκείνων που υπήρξαν μόνο ύποπτοι εχθρικής προθέσεως. Αυτή η έννοια, «εχθρός του λαού» πραγματικώς εξάλειψε την δυνατότητα οιανδήποτε είδους ιδεολογικής μάχης ή την εκφορά των απόψεων σ αυτό ή το άλλο θέμα, ακόμη και πρακτικού χαρακτήρος…
Και συνέχιζε ο λόγος:
"Η ισχυρογνωμοσύνη του Στάλιν κατά της κεντρικής επιτροπής έγινε πλήρως εμφανής μετά το 17ο συνέδριο του κόμματος το 1934. Αποδείχθηκε ότι από τα 139 μέλη και υποψηφίους για την κεντρική επιτροπή του κόμματος που είχαν εκλεγεί το 17ο συνέδριο, 98 πρόσωπα, δηλαδή το 70% συνελήφθησαν και εκτελέσθησν ως εχθροί του Λαού. Την ίδια μοίρα είχαν όχι μόνο τα μέλη της κεντρικής επιτροπής αλλά επίσης η πλειοψηφία των αντιπροσώπων του 17ου Συνδερίου του κόμματος Από τους 1966 εκπροσώπους, 1108 συνεληφθησαν με κατηγορίες αντι-επαναστατικών εγκλημάτων".
Στον ίδιο λόγο αναφέρονται και οι μεθοδεύσεις φυσικής εξοντώσεως των «Εχθρών του Λαού» . Αντιγράφω:
"Μερικά παραδείγματα της αθλίας προβοκάτσιας, διεστραμμένης παραποιήσεως και εγκληματικής παραβιάσεως της επαναστατικής νομιμότητος μεταξύ άλλων ήσαν ο σύντροφος, Eikhe μέλος της κεντρικής επιτροπής, ένας από του πιο διακεκριμένους εργάτες του κόμματος και της σοβιετικής κυβερνήσεως μέλος του κόμματος από το 1905.
Ο σύντροφος Eikhe συνελήφθη στις 29 Απριλίου 1938, επί τη βάσει συκοφαντικού υλικού άνευ ανακριτικού κατηγορητηρίου, το οποίο τελικά παρελήφθη 15 μήνες μετά την σύλληψι του. Η έρευνα της υποθέσεως του Eikhe έγινε με ένα τρόπο που πολύ βάναυσα παραβίασε την σοβιετική Νομιμότητα και συνοδεύθηκε απο ισχυρογνωμοσύνη και παραποίησι. Ο Eikhe εξαναγκάσθηκε με βασανιστήρια να υπογράψη εκ των προτέρων ένα πρωτόκολο της ομολογίας του από τους ανακριτές - διακαστές, στο οποίο κατηγορούντο και άλλοι επιφανείς εργάτες μέλη του κόμματος για αντισοβιετική δραστηριότητα.
Στην 1η Οκτωβρίου 1939, ο Eikhe έστειλε την δήλωσι του στον Στάλιν στην οποία κατηγορηματικώς αρνείτο την ενοχή του και ζητούσε την εξέτασι της υποθεσεως του. Στην δήλωσι του έγραφε: "Δεν υπάρχει πιο πικρή αθλιότητα από το να είμαι φυλακισμένος από την κυβέρνησι για την οποία εργαζόμουν πάντα".
Στις 2 Φεβρουαρίου 1940, Ο Eikhe μετεφέρθη ενώπιον του δικαστηρίου όπου αρνήθηκε τις κατηγορίες και είπε τα εξής:
"Στις αποκαλούμενες ως ομολογίες μου δεν υπάρχει ούτε ενα γράμμα γραμμένο απο μένα με εξαίρεσι την υπογραφή μου στο πρωτόκολο, που με εξανάγκασαν να υπογράψω... Αναγκάσθηκα να ομολογήσω υπο την πίεσι των ανακριτών που απο την στιγμή της συλλήψεως μου με βασάνιζαν. Συνεπεία τούτων άρχισα να γράφω αυτές τις ανοησίες.Το σπουδαιότερο που έχω να πω στο δικαστήριο, στο κόμμα στον Στάλιν είναι ότι δεν είμαι ένοχος. Δεν υπήρξα ποτέ ένοχος οιασδήποτε συνομωσίας. Θα πεθάνω πιστεύοντας στην αλήθεια της πολιτικής του κόμματος, όπως πίστευα σ όλη μου την ζωη".
Στις 4 Φεβρουαριου ο Eikhe εκτελέσθηκε. Σήμερα (σημείωσις δκή μου: σήμερα, όταν εκφωνείτο ο λόγος – ιδε στο τέλος) έχει οριστικά αποδειχθή ότι η υπόθεσι του Eikhe είχε επινοηθεί. Η μνήμη του απεκατεστάθη μετά θάνατον.
Αυτά ανέφερε μεταξύ άλλων, και επανέλαβα εδώ προς γνώσι σας καταχρώμενος την υπομονή σας. Ο Nikita Sergeyevich Khrushchev, ο διάδοχος του Στάλιν και γενικός γραμματεύς του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ενώσεως ΚΚΣΕ( 1955-1964) στην αποκληθείσα «Μυστική Ομιλία» (secretspeech) κατά την διάρκεια του 20ου συνεδρίου την 24-25η Φεβρουαριου 1956, που δημοσιεύθηκε μόνο το 1989 με την κατάρρευσι της Σοβιετικής ενώσεως και του «υπαρκτού» σοσιαλισμού.
Μέσα σε λίγες σελίδες τεκμηριωμένης ιστορίας από τα χείλη κομμουνιστών που έγραψαν την ιστορία, ενώπιον του κομματικού συνεδρίου του ΚΚΣΕ, αποκαλύπτεται η βαναυσότης το έγκλημα η διαστροφή τα αμέτρητα θύματα αυτού του Σταλιν που τα ΒΑΠΤΙΖΕ « εχθρούς του λαού».
Κατάπληξι προκαλεί στον αναγνώστη αυτής της ομιλίας - που οι περισσότεροι στην Ελλάδα αγνοούν (αφού δεν υπάρχει τίποτα το σχετικό στην ελληνική βιβλιογραφία ή τα ιστολόγια πλην της γενικευμένης αναφορά αορίστως στην «μυστική ομιλία») η αρχή του λόγου του Khrushchev σχετικώς προς την άποψι του Λένιν για τον Στάλιν.
Αφηγείται λοιπόν ο Nikita Sergeyevich Khrushchev στους άφωνους κατάπληκτους συνέδρους:
"Φοβούμενος το μέλλον του κόμματος και του Σοβιετικου Εθνους, ο V. I. Lenin χαρακτήρισε ολκληρωμένα και σωστά τον Στάλιν. Επισήμανε ότι ηταν αναγκαίο να εξετασθη η απομάκρυνσι του Στάλιν από την θέσι του γενικου γραμματέως του κόμματος διότι ο Στάλιν ήταν υπερβολικά θρασύς, δεν ειχε την πρέπουσα στάσι απέναντι των συντρόφων του, ηταν ιδιότροπος και καταχραστής της εξουσίας του. Τον Δεκέμβριο του 1922 σε μια επιστολή του προς το συνέδριο του κόμματος ο Vladimir Ilyich Λεννιν έγραφε: "Αφ’ ότου έλαβε την θέσι του γενικού γραμματέως, ο σύντροφος Στάλιν συγκέντρωσε απεριόριστη εξουσία στα χέρια του και δεν είμαι βέβαιος αν θα είναι πάντοτε ικανός να χρησιμοποιήση αυτή την εξουσία με την απαιτουμένη φροντίδα".
Ο Στάλιν είναι υπερβολικά θρασύς, και αυτό το ελάττωμα που μπορεί να γίνη ανεκτό μεταξύ μας και στις επαφές μας, γινεται ένα ελάττωμα που δεν μπορεί να γίνη ανεκτό όταν κάποιος κατέχει την θέσι του γενικού γραμματέως του ΚΚΣΕ. Ένεκα τούτου, προτείνω οι σύντροφοι θα εξετάσουν την μέθοδο με την οποία ο Στάλιν θα απομακρυνθεί απο αυτή την θέσι και στην οποία ένα άλλος ανδρας θα επιλεγεί, ο οποίος πάνω απ΄όλα θα διαφέρει απο τον Στάλιν κατ εξοχήν στην ποιότητα, δηλαδη μεγαλύτερη ανοχή μεγαλύτερη νομιμότητα περισσοτερη ευγένεια και πλεον προσεγμενη θέσι και συμπεριφορά προς τους συντροφους.
Φεύ... Η ιστορία εχει καταγράψει την πλήρη επαλήθευσι-δικαίωσι του Λενιν όσον αφορά στο πρόσωπο του Στάλιν, αφού ο Στάλιν κατάφερε να εξοντώση ως «εχθρούς» του λαού περισσότερο απο 12 εκατομμύρια (ιδε σημείωσι στο τέλος) αθώους κομμουνιστές της εποχής εκείνης, χωρίς να προσμετρώνται τα εκατομμύρια των Ρώσσων στρατιωτών στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο που οδηγήθησαν στον χαμό, λόγω της εξολοθρευσθείσης ανωτάτης και ανωτέρας στρατιωτικής ηγεσίας αφού συμπεριελήφθησαν κι αυτοί στους «εχθρούς» του λαού .
Μολονότι η έκτασι των εγκλημάτων του Σταλιν, είναι σχεδόν αδύνατο να προσδιοριστεί με ακρίβεια παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται σήμερα από επιστήμονες και ανθρωπιστικές οργανώσεις σε κάθε όμως περίπτωση μιλάμε για περισσότερα από 20 εκατομμύρια θύματα όπως κατεγράφησαν και στην απόφασι του Συμβουλιο της Ευρωπης που κατεδικασε τα εγκληματα των Κομμουνιστικων καθεστωτων Αναφερουμε μερικα για να σχηματισθη η πλεον ολοκληρωμενη αποψι για την «Προσωπικοτητα» του Πατερουλη Σταλιν και των "εργων" του.
Αναφερουμε μερικα:
- Εκτελεσις δεκάδων χιλιάδων ομήρων και αιχμαλώτων χωρίς δίκη το 1918-1922
- Σφαγη εκατοντάδων χιλιάδων αγροτών και εργατών στις βίαιες καταστολές των εξεγέρσεών τους την ίδια περίοδο.
- Εκτοπισις και εξολόθρευσις των Κοζάκων του Ντον το 1920
- Δολοφονιες δεκάδων χιλιάδων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης το 1918-1930
- Λιμοκτονια πεντε εκατομμυριων το 1922
- Η υποχρεωτική κολλεκτιβοποίηση της υπαίθρου και η εξόντωση των διαφωνούντων ιδιοκτητών.
- Η εκτόπιση και Η ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΙ περίπου 2 εκατομμυρίων κουλάκων (ανεξάρτητων μικροϊδιοκτητών γης) το 1930-32
- Ο εσκεμμένος λοιμός και Η απομόνωσις της Ουκρανίας που οδήγησε στο θάνατο 6 εκατομμύρια Ουκρανούς
- Η εκκαθαρισις σχεδόν 690.000 ατόμων στις Μεγάλες Εκκαθαρίσεις του 1937-38
- Ο εκτοπισμός εκατομμυρίων Πολωνών, Ουκρανών, Πόντιων Ελλήνων, Αφγανών, Κορεατών, Κινέζων, κατοίκων των Βαλτικών Χωρών, της Μολδαβίας και της Βερασάβιας το 1939-41 και το 1944-45
- Η εκτόπιση και Η ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΙ των Γερμανών του Βόλγα το 1941
- Η εκτόπιση και η εγκατάλειψη των Τατάρων της Κριμαίας, των Τσετσένων και των Ινγκουσέτιων το 1943-44
- Και βεβαιως τα Γκουλαγκ. Το 1953 υπήρχαν στα Γκούλαγκ πάνω από 2,5 εκατομμύρια φυλακισμένοι, εκ των οποίων το 1,2 αμνηστεύτηκε 3 βδομάδες μετά τον θάνατο του Στάλιν.
Όσοι διανοούμενοι προσπάθησαν να αντισταθούν σε αυτόν τον ολοκληρωτικό οδοστρωτήρα αίματος εκτοπίστηκαν, εκτελέστηκαν, κλείστηκαν σε ψυχιατρεία και ελάχιστοι τυχεροί εξορίστηκαν στο εξωτερικό (όπου κάποιοι όπως ο Μαρκώφ δολοφονήθηκαν).
Είναι τραγική ΦΑΡΣΟ κωμωδία να συζητάμε σήμερα για «προσωπικότητα» του Σταλιν και να εφευρίσκουμε φανταστικές αιτίες, παιδαριώδεις συνομωσίες, ανεμόμυλους του Δον Κιχώτη και σοσιαλιστικά «ιδεωδη» για να αποκρύψουμε, να δικαιολογήσουμε ή να ωραιοποιήσουμε αυτή την λαίλαπα και τα εγκλήματα της.
Εναδιαρκές, τυραννικό,εγκληματικό, ανελέητο κάτεργο που τα θύματα του ισοδυναμούν αν δεν υπερβαίνουνεκείνα της Σοβιετίας στον Β’ Παγκόσμιοπόλεμο, εν καιρώ ειρήνης και που η Ιστορια κατέγραψε με μια λέξι: Σταλινισμός.
Η μόνη αδικία προς τον ΣΤΑΛΙΝ είναι οτι δεν κατεγραφη το ρεκορ των εγκληματων του στο βιβλιο γκινες.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου