Το πράγμα πλέον με το Σκοπιανό είναι ολοφάνερο. Η κυβέρνηση αντιμετώπισε ένα σοβαρότατο εθνικό θέμα που μας ταλανίζει 25 χρόνια, καθαρά μικροπολιτικά και επικοινωνιακά.
Παρά την αρχική αισιοδοξία, γιατί, δήθεν ο Ζάεφ ήταν ό,τι καλύτερο μπορούμε να έχουμε απέναντί μας, σήμερα βλέπουμε πως τα προσχέδια με τις προτάσεις των δύο χωρών απέχουν αρκετά.
Οι κινήσεις καλής θέλησης με το αεροδρόμιο και τον αυτοκινητόδρομο δεν αποσκοπούσαν στο ελληνικό ακροατήριο αλλά στο εξωτερικό, κάτι που πέτυχαν αφού ο πρωθυπουργός των Σκοπίων κατάφερε να τον αντιμετωπίσουν με συμπάθεια οι ξένοι ηγέτες με αποκορύφωμα την Μέρκελ η οποία παραβιάζοντας την ουδετερότητα εν μέσω μάλιστα διαπραγμάτευσης τον αποκάλεσε «‘Μακεδόνα’ πρωθυπουργό».
Αλλά ας μην μας νοιάζει τι γίνεται έξω, εμείς εδώ στο κουκλοθέατρό μας, στον μικρόκοσμό μας που νομίζουμε πως είναι το κέντρο του σύμπαντος.
Ο Πάνος Καμμένος έχει σηκώσει το λάβαρο των Μακεδονομάχων και από την αρχή υποστηρίζει πως δεν αποδέχεται την χρήση του όρου Μακεδονία, την ώρα που ο Κοτζιάς πάει στα Σκόπια για να προτείνει το Γκόρνα Μακεντονίγια… Θέατρο του παραλόγου δηλαδή.
Το πράγμα όμως δεν τελειώνει εκεί, καθώς όπως άφησε το πρωί της Τετάρτης να εννοηθεί ο βουλευτής των ΑΝΕΛ, Δημήτρης Καμμένος, υπάρχουν τέτοιες συνθήκες έτσι ώστε τελικώς να μην φτάσει καμμία συμφωνία προς ψήφιση στην Βουλή για το Σκοπιανό. Αυτό θα έχει φέρει την κυβέρνηση κερδισμένη.
Ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορεί να πει στο συντηρητικό κοινό πως δεν είναι ενδοτικός και πως οι κόκκινες γραμμές δεν έσπασαν και ο Πάνος Καμμένος στο δικό του ακροατήριο θα φανεί ως χαλκέντερος πολεμιστής που δεν έκανε πίσω ακόμα και μπροστά στο ενδεχόμενο εξόδου από την κυβέρνηση. Που μεταξύ μας κανένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν φαίνεται να υπάρχει από την στιγμή που ο Πάνος και η παρέα του είναι διατεθειμένοι να ψηφίσουν ό,τι ψηφίζεται αρκεί μονάχα να μην χάσουν τις θεσούλες τους.
Αυτή είναι η συγκολλητική ουσία που κρατά τόσο δεμένους τον Πάνο Καμμένο και τον Αλέξη Τσίπρα και τίποτα δεν φαίνεται ικανό να τους χωρίσει προς το παρόν, αφού κάθε ζήτημα είναι πρώτα πολιτικό, και ύστερα εθνικό ή ό,τι άλλο.
«Για μας η ψυχή μας είναι τo όνομά μας», έλεγαν το μακρινό 1992 οι Οδυσσέας Ελύτης, Μελίνα Μερκούρη, Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, Δημήτρης Τσάτσος, Αριστόβουλος Μάνεσης, Γιάννης Γεωργάκης σε μία από τις πιο σοβαρές παρεμβάσεις των ημερών εκείνων στην ανοιχτή επιστολή -ενημέρωση, έκκληση- προς τους Ευρωπαίους εταίρους.
Σήμερα, 2,5 δεκαετίες μετά, Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμμένος λένε: «Για μας η ψυχή μας είναι η καρέκλα μας».
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου