Το ύστατο αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το άνοιγμα του κόμματος στις… προοδευτικές δυνάμεις. Άνοιγμα με ξεπερασμένες φιγούρες του παρελθόντος και κουρασμένους καιροσκόπους του παρόντος; Κι όμως η επιλογή δεν είναι τόσο τυχαία, ούτε σε επίπεδο συμβολισμού, ούτε σε επίπεδο ρητορικής διαχείρισης.
Τα ορφανά του Τσοχατζόπουλου κι ο κάθε Τζουμάκας αποτελούν ευθείες αναφορές στην ρομαντική επαναστατική περίοδο του ΠΑΣΟΚ. Ειδικά μετά την μνημονική μεταστροφή, ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται κάποια μέθοδο διασύνδεσης με τον αντιδεξιό συναισθηματισμό μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Κάτι που να τον συνδέει ξανά με την ορμή και την αντισυμβατικότητα του πρωτόγονου ΠΑΣΟΚ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει μια αντίστροφη από τη συνηθισμένη πορεία. Έφθασε στο εκλογικό απόγειο πολύ πιο απότομα από ότι το ΠΑΣΟΚ των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης. Η κρίση και η οργή απέναντι στις επιπτώσεις των πολιτικών τον εκτόξευσαν εν μια νυκτί. Τώρα αναζητεί τις σταθερές του βάσεις. Αυτές που θα τον καταστήσουν αδιαμφισβήτητο ισχυρό πόλο.
Κάτι αντίστοιχο με την κατάσταση που βρισκόταν το ΠΑΣΟΚ το 1977. Με ένα 25% που συγκέντρωνε ένα μέρος αυτόνομων αριστερών που δεν καλύπτονταν από τη μονολιθικότητα του ΚΚΕ και όσους θεωρούσαν πλέον την Ένωση Κέντρου, παρωχημένη, νωθρή, ανίκανη να αφουγκραστεί τα υπόγεια κοινωνικά ρεύματα.
Ακόμη και οι μεταγραφές στελεχών που επί της ουσίας έχουν ανύπαρκτη εκλογική επιρροή διαθέτουν τη δική τους αξία. Εξυπηρετούν τον διαχωρισμό από το σημερινό κεντροαριστερό στίγμα που για πολλούς ταυτίστηκε με την συγκυβέρνηση με τη… Δεξιά και την ουσιαστική αποδοχή μεγάλου μέρους της ατζέντας της.
Ακριβώς σε αυτή τη λογική βρίσκεται και η δίωξη κατά του Λοβέρδου. Η σκευωρία της Novartis δεν έχει πλέον νόημα ως προς την προσωπική στόχευση του Α. Σαμαρά. Η εξαρχής αδύναμη επιχειρηματολογία δεν οδηγούσε πουθενά και κυρίως δεν στόχευε σε συγκεκριμένο εκλογικό όφελος.
Ενώ η στοχοποίηση του Λοβέρδου αποτελεί ένα ακόμη επιχείρημα στον διαχωρισμό της αριστερής ψυχής του ΠΑΣΟΚ από τον πρόσφατο συστημικό κυβερνητισμό που έρχεται σε αντίθεση με τον δήθεν αέρα ηθικής ανατροπής που πλασάρει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Περιχαράσσει τα όρια του. Χτίζει τοίχους για να διατηρηθεί στη θέση του. Αποκλείεται όμως από το μεταμνημονιακό πολιτικό παιχνίδι μένοντας σε θεματολογία και συζητήσεις που αναμασούν το χθες και τα διλήμματα του.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου