Ποντάροντας στη δυστυχία...

Στον αγώνα της σύγχυσης γύρω από τον εμβολιασμό δεν θα μπορούσε να λείψει και ο εναλλακτικός δικαιωματισμός. Που ισχυρίζεται ότι είναι αντισυνταγματικό, ανήθικο και εν τέλει άδικο να υπάρχουν διακρίσεις μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων. Μιλούν για υγειονομικό απαρτχάιντ που επιβάλει ο νεοφιλελευθερισμός, για κάθετες διαχωριστικές κοινωνικές τομές, για διακρίσεις εφάμιλλες των φυλετικών του Αμερικάνικου Νότου και άλλα τέτοια. 

Αν και φαίνονται αστεία δεν είναι καθόλου, μιας και έχουν ευρύτατο κοινό στο χώρο της πολυπληθούς στη χώρα μας ριζοσπαστικής αριστεράς αλλά και της υποδεέστερης ακροδεξιάς. Καταλαβαίνω ότι πολιτικές ομάδες είδαν την υγειονομική κρίση ως ευκαιρία για μια πολιτική κρίση που θα προκαλούσε ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό, αλλά οι μετρήσεις κοινής γνώμης δεν επιβεβαιώνουν την αρχική τους εντύπωση και θα έπρεπε να το γνωρίζουν. Και φυσικά είναι βάρβαρο αλλά και ανώφελο να ποντάρεις έστω και υπόρρητα στο 4ο κύμα, που αναμένεται να σαρώσει τους ανεμβολίαστους.

Η επιστήμη δεν είναι δεξιά ή αριστερή, δυτική ή ανατολική, δημοκρατική ή ολοκληρωτική. Είναι απλά τεκμηριωμένη ή δεν υπάρχει καθόλου. Κανείς δεν έχει υποχρέωση να προβάλει απόψεις χωρίς επιστημονική κάλυψη, όταν μάλιστα αυτές είναι επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία σε εποχή φονικής πανδημίας. Και η οργανωμένη πολιτεία μέσω της κυβέρνησης έχει υποχρέωση να προστατεύσει τους πολίτες. Όπως έχει υποχρέωση να προστατεύσει και τους ανεμβολίαστους κάθε κατηγορίας είτε με την πειθώ ώστε να εμβολιαστούν, είτε με περιοριστικά μέτρα ώστε να προστατευτούν από άλλους ομοϊδεάτες τους που κυκλοφορούν και ενδεχομένως φέρουν τον ιό. Και τέλος κανείς δεν κέρδισε πολιτικά σε βάθος χρόνου ποντάροντας στη δυστυχία και την καταστροφή. Η περίοδος 2015-19 δηλώνει του λόγου μου το αληθές.

Λεωνίδας Καστανάς