Έχουν γίνει δεκάδες αλλαγές αρχηγών σε όλα τα κόμματα, αυτό που συνέβη χθες στον ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε. Για το πώς οδηγήθηκαν οι ψηφοφόροι σ’ αυτήν την επιλογή υπάρχουν εξηγήσεις και αιτίες
Θέλω να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι για όλα όσα γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ δεν φταίει ο Στέφανος Κασσελάκης. Θα ήταν πολύ άδικο να τα φορτωθεί αυτός όλα. Ο Κασσελάκης είναι το σύμπτωμα, έχουν προηγηθεί οι αιτίες. Αν δεν υπήρχαν αυτές, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε φτάσει στο 18% και ουδείς ουρανοκατέβατος θα γινόταν αρχηγός του.
Κανονικά σήμερα πρέπει να γράψουμε για το αύριο στο κόμμα αυτό. Για το τι φέρνει ο νέος αρχηγός του και σε ποια νερά θα το οδηγήσει. Φευ, δεν γνωρίζουμε και γι’ αυτό αδυνατούμε. Και είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Έχουν γίνει δεκάδες αλλαγές αρχηγών σε όλα τα κόμματα, αυτό που συνέβη χθες στον ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε.
Παίρνουμε τα τρία κόμματα που έχουν κυβερνήσει στη Μεταπολίτευση(μετά το 1974).
Η ΝΔ, μετά τον ιδρυτή της Κωνσταντίνο Καραμανλή, άλλαξε εφτά αρχηγούς: Ράλλης, Αβέρωφ, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Έβερτ, Κώστας Καραμανλής, Σαμαράς, Κυριάκος Μητσοτάκης. Ουδείς ήταν ουρανοκατέβατος. Είχαν πολιτική, οικογενειακή κτλ (προ)ιστορία.
Το ΠΑΣΟΚ, μετά τον ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου, άλλαξε πέντε αρχηγούς: Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου, Βενιζέλος, Γεννηματά, Ανδρουλάκης. Ουδείς ήταν ουρανοκατέβατος.
Ο χώρος από τον οποίο προήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε εφτά αρχηγούς: Δρακόπουλος, Μπανιάς, Κύρκος, Δαμανάκη, Κωνσταντόπουλος, Αλαβάνος, Τσίπρας. Ο τελευταίος ήταν η έκπληξη, αλλά καθόλου ουρανοκατέβατος. Είχε πορεία στα κινήματα, στη νεολαία, στην αυτοδιοίκηση.
Για όλους αυτούς γνωρίζαμε «από πού κρατάει η σκούφια τους», ήταν γνωστό το πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρό τους, η ένταξή τους, η δράση τους. Για τον Κασσελάκη δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά. Δεν έχει καμιά (προ)ιστορία στην πολιτική ζωή. Ο Αλέξης Τσίπρας «τον (πρωτο)φύτεψε», χρίζοντάς τον υποψήφιο Επικρατείας στις τελευταίες εκλογές. Μέχρι που «ξεπετάχθηκε»(με τις ευλογίες του Τσίπρα ή όχι-το αφήνουμε επί του παρόντος) και έγινε αρχηγός του. Πώς συνέβη αυτό;
Για το πώς οδηγήθηκαν οι ψηφοφόροι σ’ αυτήν την επιλογή υπάρχουν εξηγήσεις και αιτίες. Η πρόσκαιρη εξήγηση είναι ότι ο κόσμος που ψήφισε Κασσελάκη το έκανε από απογοήτευση και απελπισία.
Απογοήτευση από την εκλογική συντριβή. Και απελπισία γι’ αυτό που έβλεπε, δηλαδή την αποχώρηση Τσίπρα και την αδυναμία του στελεχικού του δυναμικού να προφέρει ελπίδα για καλύτερη συνέχεια.
Αυτή είναι μια πρόσκαιρη εξήγηση. Όμως, οι αιτίες είχαν προηγηθεί. Και ανάγονται στο 2014, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα έσπρωξε τα πράγματα για να αναλάβει, εντελώς απαράσκευος, την κυβέρνηση. Αγνόησε όλες τις προειδοποιήσεις ότι, σε συνθήκες χρεοκοπίας, δεν θα μπορούσε «να καταργήσει τα μνημόνια». Δεν τα κατάργησε, έφερε το δικό του. Αιτία πρώτη.
Για να κυβερνήσει, σφιχταγκαλιάστηκε με τον ακραίο δεξιό τυχοδιώκτη Πάνο Καμμένο και τους ανερμάτιστους «Ανεξάρτητους Έλληνές» του, στίγμα που κουβαλάνε ακόμα ο Τσίπρας και οι λοιποί ηγετικοί του ΣΥΡΙΖΑ. Αιτία δεύτερη.
Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, σε επίπεδο ήθους και ύφους, έχει στιγματιστεί από τον πολακισμό. Ο Τσίπρας άφησε τον Παύλο Πολάκη να ασχημονεί μέχρι τέλους και το πλήρωσε. Άφησε όλο το πεδίο προς το Κέντρο ανοιχτό να το καταλάβει ο Μητσοτάκης. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε, μετά την ήττα του 2019, να μετακινήσει τον ΣΥΡΙΖΑ προς την κατεύθυνση αυτή, έπεφταν σε τοίχο. Ο Καμένος ήταν νωπή μνήμη και ο Πολάκης ζωντανή παρουσία. Αιτία τρίτη.
Όλα αυτά οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε αδιέξοδο. Έχανε από παντού, δεξιά και αριστερά του. Και κατέληξε να γίνει κόμμα-πολτός, στο οποίο όλα επιτρέπονται. Όταν έχεις συγκυβερνήσει με τον Καμμένο και ανεχθεί τον Πολάκη, θα φτάσεις και στον Κασσελάκη. Σε σχέση με τα προηγηθέντα είναι ο πιο «αθώος».
Την ημέρα της παραίτησής του (29 Ιουνίου) ο Αλέξης Τσίπρας είπε: «Παραμερίζω για να περάσει το νέο κύμα του ΣΥΡΙΖΑ». Το «νέο κύμα» ήταν, τελικά, ο Κασσελάκης. Δεν γνωρίζουμε αν αυτό(ν) εννοούσε τότε ο Τσίπρας (όπως υποψιάζεται το μισό κόμμα του) ή αν ο Κασσελάκης «προέκυψε». Δεν θα κάνουμε δίκη προθέσεων.
Ο Τσίπρας μπορεί να μην επέλεξε φανερά τον Κασσελάκη για εκφραστή του «νέου κύματος», αλλά έχει ευθύνες -απαράγραπτες- για όσα προηγήθηκαν και οδήγησαν στο σημερινό αποτέλεσμα. Τώρα θα φανεί αν η δική του παραίτηση και η έλευση Κασσελάκη αποτελεί «ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο», όπως είπε ο τέως αρχηγός.
Ίσως εδώ ταιριάζει αυτό που έχει πει η Αμερικανίδα επιχειρηματίας καλλυντικών και αρωμάτων Ελίζαμπεθ Άρντεν: “Δεν πουλάω καλλυντικά, πουλάω ελπίδα”…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου