Είναι μια ανθρώπινη αντίδραση να εύχεσαι για τον αντίπαλό σου ένα άδοξο, εξευτελιστικό και απολαυστικό συγχρόνως τέλος. Είτε είναι ποδοσφαιρική ομάδα είτε πολιτικό κόμμα είτε κάποιος οικονομικός ή ερωτικός ανταγωνιστής. Όταν όμως το όνειρο αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα, τότε αυτό που κυριαρχεί είναι ο οίκτος, που πιθανόν να είναι πιο υποτιμητικό –για να μην πω πιο προσβλητικό συναίσθημα– για τον πεσμένο αντίπαλο. Η κατάντια φέρνει τη λύπηση.
Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν περίμενα η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ να πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας. Μπορεί να συνετρίβη στις εκλογές, όμως παρέμενε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που, υπό πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις, θα μπορούσε να ανασυνταχθεί. Θα ήταν πολύ δύσκολο να ξαναγίνει το ισχυρό κόμμα το 30% plus, όμως θα απέφευγε τον διασυρμό που υφίσταται σήμερα.
Από την άλλη την πλευρά θυμάμαι πώς λειτουργούσαν όλα τα μεγαλοστελέχη του –και αυτά που μόλις σήμερα ανακάλυψαν τον υπόκοσμο του Διαδικτύου που έκρυβαν και υπέθαλπαν στις τάξεις τους– στις εποχές της παντοδυναμίας τους. Τι έκαναν και τι έλεγαν μετά τις εκλογές του 2012 και πώς μεθόδευαν στη συνέχεια τον πλήρη έλεγχο όλων των αρμών της εξουσίας. Το ότι δεν τα κατάφεραν, δε σημαίνει πως δεν το αποπειράθηκαν. Και όταν το τέλος τους ήταν προ των πυλών, θέλησαν να κλείσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους στη φυλακή με τη σκευωρία της Νοβάρτις.
Αυτά θυμάμαι και από μια μεριά χαίρομαι για όλα όσα βλέπω να διαδραματίζονται στο κόμμα τους. 1300 στελέχη με υπογραφές τους δηλώνουν την αντίθεσή τους στη νεοεκλεγμένη ηγεσία, η νεολαία και μια μεγάλη τοπική οργάνωση ζητά τη διαγραφή στελεχών προσκείμενων στον πρόεδρο, του οποίου οι συνεργάτες από την άλλη πλευρά τον καλούν την Κυριακή να διαγράψει όλους τους διαφωνούντες.
Μια υπέροχη ατμόσφαιρα.
Φυσικά ένα κόμμα που βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση αποσύνθεσης δεν έχει κανένα μέλλον. Ουδείς πιστεύει πως μπορεί να αποτελέσει ρυθμιστικό παράγοντα των εξελίξεων και αυτό ήδη φαίνεται στις δημοσκοπήσεις. Πολιτικά έχουν τελειώσει με τον πιο οδυνηρό και εξευτελιστικό τρόπο. Έγκλημα και τιμωρία, θα μπορούσαμε να πούμε. Γιατί δε μπορώ να ξεχάσω την πολεμοχαρή ιαχή του Α. Τσίπρα «θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν». Η ζωή το έφερε κι εμείς επιβιώσαμε –δε μπόρεσαν να μας τελειώσουν, αν και το επιχείρησαν– και αυτοί βρίσκονται σε μια φάση παρατεταμένης και βασανιστικής αυτοχειρίας.
Ένα μεγάλο κόμμα, ένα κόμμα εξουσίας, έχει ιστορικά χαρακτηριστικά που υπερβαίνουν τα συγκυριακά εκλογικά ποσοστά. Αφορούν πρωτίστως τη σχέση της παράταξης με τους πολίτες που την ακολουθούν, μια σχέση με βαθιές ρίζες μέσα στο χρόνο. Μια σχέση η οποία καθορίζει και τις κινήσεις της εκάστοτε ηγεσίας. Στα μεγάλα κόμματα δεν κυριαρχούν οι λαθρεπιβάτες της εξουσίας ούτε αποτελούν χώρο ταφής ιδεολογικών απορριμμάτων.
Επιμνημόσυνος απολογισμός: Αν κάτι μένει από την 15ετή παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική σκηνή αυτό είναι ο διχαστικός και τοξικός λόγος και η ανάλογη συμπεριφορά. Επειδή αυτά τα δύο συμπτώματα είναι εγγενή στη ριζοσπαστική Αριστερά, κυριαρχούν σήμερα και στη «χωρίς αρχές» εσωκομματική πάλη.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου