Έφτασα λοιπόν διαβάζοντας το βιβλίο που έχω μπροστά μου, στη περιγραφή ενός συμποσίου στην ρωμαιοκρατούμενη Αθήνα. Είναι η στιγμή όπου η συνομιλία έχει ανάψει και ένας συνδαιτυμόνας, ο Απελλικών, που ελπίζει σε μια ανατροπή του ρωμαϊκού ζυγού, (και σε μια συμμαχία με τον Μιθριδάτη), λέει σ’ έναν άλλο, στον Φίλωνα, που μάλλον αισθάνεται ασφαλής με την παρουσία των Ρωμαίων στην Αθήνα : «…Αυτοί που μας κυβερνάνε τώρα είν’ ένα έκφυλο σινάφι –μια συμμορία παραδόπιστων, ματαιόδοξων, ασυνείδητων εκμεταλλευτών» (Ρόδης Ρούφος : Οι Γραικύλοι, εκδ. ΒΗΜΑ, Αθήνα, 2008, σελ. 35) Παλιό σαράκι και τούτο σκέφτηκα… Απ’ την άλλη, πάλι, ακούω μια φωνή, που μου λέει : «Τρώγονται σαν τον Ιουστινιανό με τη Θεοδώρα». Δεν μπορώ να καταλάβω από πού έρχονταν αυτή η φωνή. «Μη κοιτάς, μου λέει, σα χάχας δεξιά κι αριστερά. Είμαι πνεύμα. Είμαι ο άγιος Σέργιος». Σάστισα. Μετά την έκπληξη, ρώτησα τι ήθελε να πει : «Λοιπόν, μούπε, άκου πώς παίζεται το παιχνίδι, ή μάλλον, πώς έπαιζαν το παιχνίδι του δικομματισμού ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα.» «Κοιτώντας επιπόλαια, διαπιστώνεις πως ο Ιουστινιανός κι η Θεοδώρα διαφωνούν στα περισσότερα ζητήματα. Ο Ιουστινιανός είναι ιμπεριαλιστής κι επιδιώκει την ανασύσταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, από τις Στήλες του Ηρακλή ως τον Ευφράτη.
Η Θεοδώρα, αντίθετα, πιστεύει...
Διαβάστε τη συνέχεια --->εδώ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου