Γράφει η Μαρία Σεφέρου
Ας ξεκινήσουμε από την διαπίστωση της συγγραφέως Μαρίας Σεφέρου και παρακάτω ...βλέπουμε.!
"...η Τουρκία έχει κράτος, εμείς έχουμε μπάχαλο… Πικρή η αλήθεια και πονάει… Μακάρι ο πόνος να μας αφύπνιζε κιόλας…"
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα από 7ήμερη οργανωμένη εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη, βρέθηκα μπροστά σε μια δυσάρεστη έκπληξη, καθώς πλησιάζαμε στα σύνορα των Κήπων. Συγνώμη, πιάστηκα αδιάβαστη! Αλλά πάλι, κάλιο αργά παρά ποτέ… Έτσι επαληθεύτηκε για μια ακόμη φορά το “γηράσκω αεί διδασκόμενη” και το “εν οίδα ότι ουδέν οίδα”. Δεν είχα ξαναπάει στην Istanbul, και δεν είχα ποτέ ακούσει ότι οι Τούρκοι αποκαλούν την Ελλάδα “Γιουνανιστάν”. Βλέπετε, στη χώρα μας τόσο οι διεθνιστές πολιτικοί όσο και οι μισέλληνες μεγαλοδημοσιογράφοι τηρούν σιγήν ιχθύος επί του προκειμένου, για να μη θεωρηθούν εθνικιστές και χαλάσει η τάχατες Ελληνοτουρκική φιλία.
Ομολογουμένως, δε θα είχα ανακαλύψει την αλήθεια αυτή ούτε τώρα, αν κάποιοι περίεργοι συνταξιδιώτες μου στο πούλμαν κατά την επιστροφή δεν είχαν ρωτήσει τον ξεναγό ποιο είναι το Yunanistan προς το οποίο έδειχνε μια ταμπέλα. Ήρεμος ο Έλληνας ξεναγός, που έχει γεννηθεί στην Τουρκία, απάντησε πως το 
Γιουνανιστάν είναι η Ελλάδα! Έτσι, μας είπε, αποκαλούν τη χώρα μας οι Τούρκοι, ενώ τους Έλληνες τους ονομάζουν Yunan (Ίωνες). Η ονομασία αυτή είναι επίσημη και χρησιμοποιείται στην ιστοσελίδα της Ελληνικής Πρεσβείας στην Άγκυρα.
YUNANİSTAN CUMHURİYETİY
Γιουνανιστάν είναι η Ελλάδα! Έτσι, μας είπε, αποκαλούν τη χώρα μας οι Τούρκοι, ενώ τους Έλληνες τους ονομάζουν Yunan (Ίωνες). Η ονομασία αυτή είναι επίσημη και χρησιμοποιείται στην ιστοσελίδα της Ελληνικής Πρεσβείας στην Άγκυρα.YUNANİSTAN CUMHURİYETİY
UNANİSTAN BÜYÜKELÇİLİĞİ
Δείτε και εδώ .
Αφήνω τα εύλογα σχόλια σ’ εσάς για να μην παρεξηγηθώ και προχωρώ στα άλλα συναισθήματα που ένιωσα κατά την παραμονή μου στην Κωνσταντινούπολη. Όχι, όχι, δεν ένιωσα θλίψη και νοσταλγία για τις “χαμένες πατρίδες”. Ούτε ένιωσα θυμό εναντίον των Τούρκων που μας πήραν κάποτε την Πόλη. Αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν και, όπως το κάθε τι που συμβαίνει στη ζωή ατόμων και εθνών, είναι το αποτέλεσμα κάποιας αιτίας. Ό,τι σπείρει ένα άτομο, μια οικογένεια, μια κοινωνία, ένα έθνος, τούτο και θερίζει. Αυτός ο φυσικός νόμος είναι αμείλικτος και δε γνωρίζει συναισθηματισμούς. Η διαφθορά διαλύει έθνη και αυτοκρατορίες. Τούτος είναι κανόνας απαράβατος. Ένας οργανισμός πρώτα σαπίζει από το εσωτερικό του, και μετά επιπίπτουν τα όρνεα για το φαγοπότι.
Αφήνω τα εύλογα σχόλια σ’ εσάς για να μην παρεξηγηθώ και προχωρώ στα άλλα συναισθήματα που ένιωσα κατά την παραμονή μου στην Κωνσταντινούπολη. Όχι, όχι, δεν ένιωσα θλίψη και νοσταλγία για τις “χαμένες πατρίδες”. Ούτε ένιωσα θυμό εναντίον των Τούρκων που μας πήραν κάποτε την Πόλη. Αυτά ανήκουν πια στο παρελθόν και, όπως το κάθε τι που συμβαίνει στη ζωή ατόμων και εθνών, είναι το αποτέλεσμα κάποιας αιτίας. Ό,τι σπείρει ένα άτομο, μια οικογένεια, μια κοινωνία, ένα έθνος, τούτο και θερίζει. Αυτός ο φυσικός νόμος είναι αμείλικτος και δε γνωρίζει συναισθηματισμούς. Η διαφθορά διαλύει έθνη και αυτοκρατορίες. Τούτος είναι κανόνας απαράβατος. Ένας οργανισμός πρώτα σαπίζει από το εσωτερικό του, και μετά επιπίπτουν τα όρνεα για το φαγοπότι.
Τι ένιωσα λοιπόν; Ένιωσα οργή εναντίον ημών αυτών των Ελλήνων! Ένιωσα θυμό διότι δεν έχουμε εκτιμήσει και δε σεβόμαστε ούτε αγαπάμε αυτά που μας απέμειναν, απεργαζόμενοι ούτως το χαμό και άλλων πατρίδων. Ένιωσα αγανάκτηση που εκφυλίστηκε το ελληνικό κύτταρο και που το πολίτευμά μας από Κοινοβουλευτική Δημοκρατία έχει μασκαρευτεί σε φαυλοκρατία και αναρχοφασισμό. Ένιωσα θλίψη διότι οι Νεοέλληνες, “επώνυμοι” και ανώνυμοι, δουλεύουν υπερωρίες για να διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει ακόμη όρθιο σε τούτο τον έρμο τόπο. Και το κατορθώνουν μ’ επιτυχία και εκπληκτική ταχύτητα οι αθεόφοβοι! Έχουν ανακαλύψει την απόλυτη συνταγή της κατεδάφισης εκ των έσω: την ηθική διαφθορά, το μίσος εναντίον ομοεθνών και τον παραλογισμό. Όταν η υγιής φιλοπατρία βαφτίζεται επάρατος εθνικισμός και φασισμός, η διάλυση επακολουθεί με νομοτελειακή ακρίβεια.
Όχι, δεν είχα καιρό να θρηνήσω για την προ αιώνων άλωση της αμαρτωλής Πόλης. Είμαι απασχολημένη με το να θρηνώ για τη σημερινή άλωση της Ελλάδας από τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τους αναρχοφασίστες, και από τα μιλιούνια των λαθρομεταναστών που διοχετεύει στο ξέφραγο αμπέλι μας η “φίλη” Τουρκία. Δε μου καίγεται καρφί για τη διάλυση της διεφθαρμένης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Καίγονται όμως τα σωθικά μου να βιώνω μπροστά στα μάτια μου τη σημερινή διάλυση της Ελλάδας. Δεν είμαι ρατσίστρια, αλλά απλώς ρεαλίστρια. Δε διακατέχομαι από ξενοφοβία ή μισαλλοδοξία, αλλά από ανησυχία μπροστά στα εκφυλιστικά κοινωνικά φαινόμενα των οποίων έντρομοι γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες.
Στην Κωνσταντινούπολη περπατούσα μόνη τη νύχτα και ένιωθα ασφαλής. Πλησιάζοντας στην Αθήνα μάθαμε ότι το πούλμαν δε μπορούσε να μας αποβιβάσει στην Ομόνοια, απ' όπου μας είχε πάρει, διότι όλο το κέντρο και οι γύρω δρόμοι ήταν αποκλεισμένα. Είδα κι έπαθα να φτάσω στο σπίτι μου. Με ποιο δικαίωμα κάποιοι παραλύουν την πρωτεύουσα της Ελλάδας κάθε τόσο; Με ποιο δικαίωμα ταλαιπωρούν τους φιλήσυχους και νομοταγείς πολίτες και τους τουρίστες αυτής της πόλης; Έμαθα ότι οι απρόσκλητοι μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες (που στα επεισόδια της 23/05/09 είχαν καταστρέψει 77 αυτοκίνητα, πέντε καταστήματα και μία τράπεζα στην πλατεία Βικτωρίας) μαζί με τους μεταλλαγμένους "Έλληνες" υποστηρικτές τους έκαναν μια ακόμη πορεία για να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στο ρατσισμό! Ποιο ρατσισμό; Από πού πέρασε ο ρατσισμός και δεν τον πήρα χαμπάρι;
Αυτά τα λίγα για σήμερα… Για τα υπόλοιπα σημαντικά "ευρήματα" και εμπειρίες στην Τουρκία θα γράψω σε επόμενα άρθρα μου. Η σύγκριση μου προκάλεσε σοκ:
"...η Τουρκία έχει κράτος, εμείς έχουμε μπάχαλο… Πικρή η αλήθεια και πονάει… Μακάρι ο πόνος να μας αφύπνιζε κιόλας…"
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου