του Γεωργίου Ι. Αναστασόπουλου*
.
Η χώρα μας οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια προς την καταστροφή.
Παρά τις, προς την σωστή κατεύθυνση, -αλλά με το ζόρι- ληφθείσες επιλογές της κυβέρνησης, παρά την γενναιόδωρη συνδρομή των εταίρων μας -όχι επειδή μας αγαπούν αλλά για να προλάβουν τα χειρότερα για το"δικό τους" ευρώ- η καθημερινή πρακτική της κυβέρνησης (και της αντιπολίτευσης ελάσσονος και μείζονος) δείχνουν πως ακόμη και αυτή την στιγμή, που επέρχεται το ναυάγιο, υπερισχύουν οι πάγιες μικροκομματικές λογικές του συμφέροντος και της υποκρισίας.
Η κυβέρνηση καλείται να εφαρμόσει ένα κατ' εξοχήν αντι-κρατικιστικό πρόγραμμα μέσω στελεχών που διακατέχονται από απέραντο κρατισμό. Καλούνται δηλαδή να ακυρώσουν τον ίδιο τους το εαυτό, να παραδεχθούν πως όλα όσα πίστευαν και κήρυτταν μέχρι τώρα ήταν μια πλάνη. Να παραδεχθούν, πολύ απλά, πως "πήραν τη ζωή τους λάθος". Γίνονται απολύτως κατανοητές, λοιπόν, οι απείρου κάλλους αυτοαναιρέσεις των με τους τηλεοπτικούς λεονταρισμούς τους από τη μια και την σιωπηλή υποταγή τους στα κελεύσματα των Βρυξελλών και του ΔΝΤ από την άλλη. Αυτό που δεν γίνεται κατανοητό είναι η φορολογική "μαστίγωση" των φτωχών ανθρώπων αυτής της χώρας και το "πνίξιμο" των επιχειρήσεων, που οδηγούν σε συνθήκες εξαθλίωσης μεγάλες κοινωνικές ομάδες (νέοι, άνεργοι, συνταξιούχοι) θυσιαζόμενοι τον "σοσιαληστικό" βωμό των αμείωτων κρατικών δαπανών (βλ. σπαταλών) των προκλητικών μισθών των προνομιούχων των ΔΕΚΟ, των αργόμισθων συνδικαληστών και της συνεχιζόμενης καλοπέρασης των κάθε λογής παρασιτικών "εθνικών" προμηθευτών.
Από την άλλη μεριά, η ΝΔ, ένα όψιμο μικρό ΠΑΣΟΚ, ενώ θεωρητικά θα μπορούσε να αποτελέσει μια γνήσια και ειλικρινή νεο-φιλελεύθερη φωνή, που θα ήταν σήμερα η απολύτως πειστική εναλλακτική λύση του "τσίρκου ΠΑΣΟΚ", φρόντισε μέσω των έργων της την τελευταία πενταετία να αυτοακυρωθεί ιδεολογικά, ηθικά και πολιτικά. Μέσω, δε, των λόγων και των (μη) πράξεων, της νέας, "λαοπρόβλητης" ηγεσία της, κατάφερε να αυτοπροσδιορισθεί ως το κόμμα της κρατικιστικής λαϊκής δεξιάς, με σαφές το στίγμα του παλαιοκομματισμού και με έντονο το άρωμα της "ξινίλας". Το αποτέλεσμα της πολιτικής αυτοϋπονόμευσης της είναι η μετατροπής της σε ένα πόλο διαμαρτυρίας συντηρητικών συνταξιούχων, πρώην τραμπούκων εθνικιστών (όσους απωθεί φαντάζομαι η πρόσφατη σοβαροφάνεια του ΛΑΟΣ), κρατιστών και λοιπών δεξιών μπολσεβίκων! Το καλό βεβαίως με την απαλλαγή της ΝΔ από τα (νεο)-φιλελεύθερα βαρίδια είναι ότι θα μπορέσουν, επιτέλους, να επιπλεύσουν ανεμπόδιστοι οι "φελλοί".
Η αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ) βρίσκονται μπροστά σε μια από τις πιο δύσκολες εποχές της ιστορίας τους, χειρότερη πιθανότατα και από αυτή της πτώσης του τείχους του Βερολίνου. Και αυτό διότι με βρόντο καταρρέει και στην χώρα μας το μοντέλο του ευτραφούς κρατισμού και των περί αυτού οικοδομούμενων μύθων. Προσπαθούν, φιλότιμα βέβαια, να αποπροσανατολίσουν για άλλη μια φορά τον κόσμο ρίχνοντας το φταίξιμο σε αποδιοπομπαίους τράγους όπως οι τράπεζες και το κεφάλαιο γενικότερα. Τα πράγματα όμως είναι τόσο προφανή, που οι αποστεωμένες θεωρίες τους φαντάζουν σαν πρόσφατα ανακαλυφθέντες σαρκοφάγους με μούμιες που αποπνέουν την δυσοσμία πτωμαΐνης.
Δεν θα αφιερώσουμε χρόνο και χώρο στο σχόλιο μας για τον πολιτικό "ανεμόμυλο" που ακούει στο όνομα ΛΑ.Ο.Σ. αφού αποτελεί την αποθέωση του καιροσκοπισμού και πατριδο-καπηλείας.
Με αυτούς λοιπόν τους κομματικούς σχηματισμούς ως ηρακλειδείς του πολιτικού μας συστήματος πως μπορεί κανείς να ελπίζει στην σωτηρία της χώρας;
Οι κίβδηλοι και οι "αχρείοι" στασιαστές έχουν κατακυριεύσει το σκάφος που λέγεται "ΕΛΛΑΣ", έχουν κλειδώσει τους άξιους καπεταναίους και το συνετό πλήρωμα στα αμπάρια κι αυτοί γλεντοκοπούν αλόγιστα με τα λίγα εναπομείναντα πλέον εφόδια κατευθυνόμενοι πρόσω ολοταχώς προς τον ύφαλο. Από τους επιβάτες άλλοι συμμετέχουν στο γλέντι των στασιαστών, άλλοι προσπαθούν να διασωθούν διαφεύγοντας με τις εναπομείνασες λέμβους , και κάποιοι άλλοι -άφωνοι- παρακολουθούν την επερχόμενη συντριβή αδυνατώντας να καταστρώσουν ένα εφικτό σχέδιο διάσωσης τους σκάφους, των ιδίων και των παιδιών τους.
Κάποιες τέτοιες κρίσιμες στιγμές τα έθνη απελπισμένα αναζητούν την ύστατη διέξοδο διαφυγής. Είναι αυτές οι στιγμές που αναδεικνύουν τους νέους ηγέτες. Είναι οι στιγμές που οι άξιοι και οι άριστοι, παραμερίζοντας την μιζέρια και τις πικρίες του παρελθόντος, πρέπει να αρπάξουν το τιμόνι το σκάφους και με ρώμη και σύνεση να το στρίψουν έστω και την τελευταία στιγμή - αποφεύγοντας τον ύφαλο - σε ήρεμα νερά.
Προλαβαίνουμε;
_______________
* Ο Γεώργιος Ι. Αναστασόπουλους είναι Δρ. Μηχανολόγος Μηχ, Δντής Ανάπτυξης Εξωτερικού του ομίλου PEOPLECERT και διετέλεσε ΓΓ Επικοινωνιών του ΥΜΕ και ΓΓ Ανάπτυξης του ΥΠΑΝ την περίοδο 2007-2009.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου