Η ιστορική μνήμη είναι ίδιον του ευφυούς ανθρώπου, των πολιτισμένων και ζωντανών εθνών. Και τούτο διότι αυτή μόνη αρκεί για να δημιουργεί γεγονότα και καταστάσεις, τα οποία ορμώμενα από την συνείδηση των λαών, διαμορφώνουν το κοινωνικό και ιστορικό γίγνεσθαι.
Η μνήμη δηλαδή είναι αυτή η οποία διαπλάθει την ιστορική συνείδηση, άνευ της οποίας δεν δύναται να υπάρξει η κοινωνική συνείδηση. Κουραστικό έχει καταντήσει να ακούμε συχνά πυκνά από διαφόρους ότι «λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να αφανισθεί». Πέρα από κάθε αμφιβολία οι κάθε λογής όψιμοι τιμητές της ιστοριογνωσίας, δεν τους πειράζει και πολύ, ή μάλλον τους βολεύει, που ο ελληνικός λαός κατάντησε ένας λαός κυριολεκτικά χωρίς καμιά αίσθηση της ιστορικής του μνήμης. Άλλωστε την ιστορία που βολεύει τους κάθε λογής επαγγελματίες ανεπάγγελτους του δημοσίου βίου, έχουν φροντίσει να την κάνουν την ιερά αγελάδα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Αλήθεια τι θυμάται τελικά αυτός ο λαός; Τι είδους μνήμες έρχονται στην ιστορική του συνείδηση; Έχει άραγε ιστορική συνείδηση ή μήπως την ξέχασε σε κάποιο πολυκατάστημα ή σε κάποιο τηλεοπτικό «πάνελ»;
Σήμερα η ελληνική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα ιστορικό μεταίχμιο, το οποίο έχει να κάνει με την ίδια της την επιβίωση. Πολλές φορές στην ιστορία ο ελληνικός λαός βρέθηκε αντιμέτωπος με πολύ χειρότερες καταστάσεις από τις σημερινές. Αντιμετώπισε κινδύνους πολύ μεγαλύτερους από το να μείνει άνεργος ή να του κόψουν ένα επίδομα. Ένα έθνος που στην πρόσφατη ιστορία του βρέθηκε υπό 400 και πλέον χρόνια κατοχής, πέρασε πολέμους, επαναστάσεις, εκστρατείες, κατοχή, εμφύλιο πόλεμο, αναμφισβήτητα είναι ένα έθνος το οποίο αν μη τι άλλο απέδειξε ότι μπορεί να επιβιώνει και να τοποθετείται πρωταγωνιστικά στο ιστορικό προσκήνιο. Και σήμερα; Δυστυχώς φαντάζει να διαλύεται καθώς μια αρρώστια παρακμής του κατατρώγει κάθε μέρα τις σάρκες του. Αν αναζητούμε μια εξήγηση στο γεγονός πως το ελληνικό έθνος κατάφερε να βγει ζωντανό και δυνατό μέσα από τρομερές καταστάσεις, ενώ σήμερα παραλύει μπροστά στην «τρόικα» και στα πολιτικά και τηλεοπτικά καθιζήματα, πρέπει να την αναζητήσουμε στις ηθικές και πνευματικές δυνάμεις που κράτησαν τον Ελληνισμό όρθιο σε εποχές αληθινά δύσκολες. Μέσα στην τουρκοκρατία ο Ελληνισμός κρατήθηκε από την Εκκλησία, τον οδηγό του Γένους, από τον Ελληνισμό της διασποράς, τους εθνικούς ευεργέτες, τους φωτισμένους δασκάλους, τις μεγάλες προσωπικότητες. Το ίδιο και στους πολέμους που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια, το ίδιο στην κατοχή, και στον εμφύλιο πόλεμο. Δυνάμεις όπως ο Στρατός, η Εκκλησία, ο πνευματικός κόσμος, οι Έλληνες του εξωτερικού, οι δημοδιδάσκαλοι, η οικογένεια. Αυτά έδωσαν αίμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στον Ελληνισμό τις ώρες που χαροπάλευε.
Και σήμερα τι; Τι απ' όλα αυτά υπάρχει να κρατήσει όρθιες τις ψυχές των Ελλήνων, που οικειοθελώς τις πούλησαν στους δυνάστες τους το 1974; Ρητορικό μάλλον το ερώτημα, και ίσως αυτή να είναι και η απάντηση στο γιατί μοιάζει τόσο τραγικά απελπισμένος ο ελληνικός λαός σήμερα. Νιώθει αδύναμος, δεν μπορεί να κρατηθεί από πουθενά, και αυτό γιατί σταμάτησε να πιστεύει σε όλα αυτά που κράτησαν ζωντανή την φυλή του στους αιώνες. Από το 1974 και μετά είτε αναγκάστηκε, είτε το θέλησε, και καθιέρωσε ως μόνη του πίστη τον πολιτικό κόσμο.
Η κοινωνία του δούναι και λαβείν, των πελατειακών σχέσεων, της ψηφοθηρίας, του «ρουσφετιού», των σταυρών και των ψηφοδελτίων. Και τώρα που οι «προστάτες» που νόμιζε πως είχε ο «κυρίαρχος λαός» έλαβαν διαταγές από τα παγκόσμια αφεντικά τους να μετατρέψουν τον Έλληνα σε πιστωτική κάρτα, όλοι και όλα έχουν παραλύσει, γιατί πολύ απλά ο Έλληνας δεν έχει από πού να κρατηθεί, Εκκλησία; Στρατός; Πνευματικός κόσμος; Προσωπικότητες; Τελείωσαν όλα. Τίποτα απ' αυτά δεν υπάρχει, και ας μην γελιόμαστε. Ένα καθεστώς που όμοιο του ουδέποτε γνώρισε η ελληνική ιστορία, μια φαυλοκρατική τυραννία η οποία υποδούλωσε ψυχικά και πνευματικά τον ελληνικό λαό, και η οποία από την αρχή της συνέδεσε την ύπαρξη της με εθνικές συμφορές. Εγκαθιδρύθη με αντάλλαγμα το εθνικό δράμα της Κύπρου, μετέτρεψε τον Έλληνα από έμπορο, ναυτικό και επισήμανα σε ξενοδοχοϋπάλληλο και «μπαρ μαν», σε αιώνιο φοιτητή και μαζάνθρωπο τηλεθεατή, του διέγραψε την ιστορική του μνήμη διότι ενοχλούσε την νέα τάξη πραγμάτων του πολιτικού και κοινωνικού κατεστημένου. Δεν έχει πλέον νόημα να κάνουμε μια φαινομενολογική περιγραφή του σημερινού λαού. Άλλωστε όπως είχε γράψει πριν μερικά χρόνια ο Ανδρέας Δενδρινός, «Ελλάς, η χώρα των χαμένων ευκαιριών και των χαμένων ανθρώπων». Η σημερινή δικτατορία του ΔΝΤ δεν είναι το τέλος της μεταπολίτευσης όπως διάφοροι περισπούδαστα αναλύουν. Είναι η φυσική της κατάληξη, η νομοτελειακή δικαίωση της.
Η δικτατορία του ΔΝΤ και των αχυρανθρώπων του, είναι η φυσική διαδοχή της δικτατορίας της μεταπολίτευσης του 1974. Ίσως όμως να είναι η ευκαιρία μας. Η ώρα της δικής μας αντίστασης, της δικής μας δικαίωσης. Οψόμεθα.
Ευάγγελος Χ. Χανιώτης
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου