3η του Σεπτέμβρη '74. Το "γιαλαντζί" συμβόλαιο του πολιτικού απατεώνα.!

Πέρασαν 36 χρόνια απ' την ... αποφράδα ιδρυτική "διακήρυξη" της 3ης Σεπτεμβρίου του 1974 του ΠΑΣΟΚ δια στόματος του πολιτικού απατεώνος Ανδρέα Παπανδρέου.
Από τότε το ..."κίνημα" ακολούθησε μια ξέφρενη πορεία, "άλωσης" της ελληνικής κοινωνίας με σκαμπανεβάσματα μεν, αλλά ελεγχόμενη κυριαρχία στα πολιτικά πράγματα της χώρα μέχρι σήμερα. Βρίθουν αναλύσεων τα αντίστοιχα πολιτικά εγχειρίδια εγχώρια και μη, για τις αιτίες του περί ου ο λόγος ... "φαινόμενου".
Θα προσθέσουμε κι εμείς επιγραμματικώς την δική μας εν συνόψει.
Δεν θα ξεκινήσουμε με την χαρισματική - πλην σφόδρα υποκριτική - ούτως ή άλλως προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά με τους διαμορφωμένους απ' τις αρχές του 19ου αιώνα κυρίως, πολιτικούς συσχετισμούς, στην βάση του "60-40" Βενιζελικών -Βασιλοφρόνων οι οποίοι παρέμειναν αναλλοίωτοι και τα μεταπολεμικά χρόνια.
Να σημειώσουμε επ' αυτού ότι σ' αυτό το γενικό "60-40" συμπεριλαμβάνουμε και την μικρή μεν αλλά συμπαγή πάντοτε μάζα του ΚΚΕ ή οποία διεδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο στην εξέλιξη του ψευδεπίγραφου ..."φαινομένου" της 3ης του Σεπτέμβρη, - Σεπτεμβρίου το ορθόν - καθ' όσον εξήλθε ενισχυμένη της κατοχής δια του ΕΛΑΣ, ανέλαβε έναν αιματηρό ένοπλο αγώνα κατά της αστικής Δημοκρατίας, διατήρησε "μαχητικά τμήματα" καθ' όλην την διάρκεια της παραμονής του στο "ψυγείο" της πολιτικής παρανομίας (όρα "Λαμπράκηδες" της ΕΔΑ) και παγιδεύθηκε απ' την αριστερή φρασεολογία του ΠΑΣΟΚ μετά το '74.
Θα συνεχίσουμε με την "χούντα" η οποία όχι μονάχα απώλεσε την "χρυσή" για 'κείνη - και για τον τόπο - ευκαιρία να εξουδετερώσει οριστικώς την παλαιοπολιτική τάξη αμέσως μετά την εκτροπή του '67 αλλά συνέβαλε άθελά της στην πανηγυρική παλινόρθωσή της και στην προς τα Αριστερά ριζοσπαστικοποίηση του λεγόμενου Σοσιαλδημοκρατικού πολιτικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας.
Το τελευταίο συγκρατήθηκε κάπως απ' την συνειδητοποίηση της ανάγκης ...ομαλής μεταβάσεως της λύσης Καραμανλή για λίγα χρόνια, προσδέθηκε ωστόσο άμεσα στο άρμα του Ανδρέα αμέσως μετά.
Φθάνουμε στον παράγοντα ΚΚΕ. Μετά την νομιμοποίησή του δεν μπόρεσε, όχι μονάχα να απογαλακτιστεί απ' τις "δαγκάνες" της Μόσχας, αλλά και να διατηρήσει την συνοχή του, καθιστάμενο τοιουτοτρόπως εύκολος στόχος για τον επελαύνοντα Ανδρέα.
Σταματάμε στην Μεταπολιτευτική κεντροδεξιά του Δεσποτικού και Πραγματιστή πλην Αλαζόνα και Εγωκεντρικού Καραμανλή που ...ανέσυρε απ' τον βυθό της προ Απριλιανής Περιόδου το ...έρεβος της πολιτικής πλουτοκρατίας των "τζακιών", λησμόνησε και περιφρόνησε την ιδεολογία της την πολιτική και οικονομική και άφησε μια μεγάλη παράταξη έρμαιο των αντιπάλων της, απομακρυνόμενη απ' τις Λαϊκές μάζες...
Αφήσαμε τελευταίο τον μεγάλο δημαγωγό και καλό οικονομολόγο που όμως αντί να σύρει προς τον ορθολογισμό το "μαγνητισμένο" πλήθος, υπεβλήθη και ο ίδιος πιστεύουμε απ' την σαγήνη των λόγων του κι εξετράπη ολέθρια στον Λαϊκισμό...
Πριν όμως επισωρεύσει στην χώρα όσα ζούμε ...πρόλαβε να κάμει τον Μάρκο του Βουνού αξιωματούχο του Κοινοβουλίου, να αντικαταστήσει τον Βενιζέλο με τον Βελουχιώτη, να ...διορίσει τους μισούς Έλληνες στο Δημόσιο και να αφήσει πίσω του ...συντρίμμια αντί μία άξια ηγεσία στο ΠΑΣΟΚ.
Ήξερε ο Ανδρέας και είχε σφυγμομετρήσει Άριστα τον ευμετάβολο και παρορμητικό ψυχισμό του Έλληνα, τις τραυματικές του πολιτικές εμπειρίες, τον ανυπότακτο και αλλοπρόσαλλο πολλές φορές χαρακτήρα του και τα εκμεταλλεύτηκε ΟΛΑ...
ΟΛΑ για την εξουσία και ...τίποτε παραπέρα...
Π.Ν.