Να φύγουνε, να πάνε αλλού!

Γράφει η Ελένη Συρίβελη
Ενας τόπος γεμάτος φυλλάδια, ψηφοδέλτια, υποψηφίους και αμήχανους ή εξαγριωμένους πολίτες: Ο τόπος μας δηλαδή.
Σε άλλη περίπτωση, θα ήταν γιορτή της δημοκρατίας.
Τώρα την έχουν μετατρέψει σε αποθέωση της τρομοκρατίας. Οχι λόγω των προβοκατόρικων βομβών, αλλά εξαιτίας της τρομολαγνικής νοοτροπίας και μεθόδευσης.
Εχασε η Βενετιά βελόνι για το ποιός θα εκλεγεί...
Σημασία έχει ο δικός μας φόβος και το μούδιασμα του λαού που σχεδόν πεινάμε, οπωσδήποτε δεν είμαστε οι περήφανοι Ελληνες και τώρα μας βγάζουν στις εκλογές, δίκην αρκούδας σε πανηγύρι.
"Κάνε πώς χτενίζεται η Βουγιουκλάκη" λέει ο γύφτος και η καημένη η αρκούδα νομίζει πως απέκτησε ξαφνικά τα μακριά ξανθά μαλλιά της Αλίκης...
"Πώς ξαπλώνει η νιόπαντρη" και το φτωχό ζώο αποκτά κατά φαντασία σύζυγο...
Δεν έχουμε: Ούτε τα χρυσά μαλλιά, ούτε την νυφική παστάδα...
Είμαστε μόνοι.
Εμείς και το ψηφοδέλτιο.
Ενα χαρτί δηλαδή και μία ψυχή.
Ποιός μπορεί να ελπίζει σε ένα χαρτί;
Δεν είναι όπως παλιά. Και τότε δεν ήταν ιδανικές οι καταστάσεις αλλά υπήρχε μια κάποια αιδώς. Τσίπα βρε αδερφέ.
Τα άσχημα συνέβαιναν την επομένη.
Τώρα προηγούνται και μάλιστα ευθαρσώς και ενίοτε και νομίμως.
Ασε που όλοι θέλουν να μας σώσουν!
Δεν θέλουμε βρε να σωθούμε!
Λίγη πατρίδα θέλουμε να... κλάψουμε ανενόχλητοι τα παραπονεμένα μας, ένα ζεϊμπέκικο να υψωθούμε λίγο ψηλότερα από τις απάτες σας, λίγο ήλιο να τον αναγορεύσουμε της δικαιοσύνης, μια Παναγιά να της πούμε καημούς, έναν έρωτα να ξαναμάθουμε την αξιοπρέπεια και το πάθος.
Ανθρωπάκια μικρά, αριθμούς αύξοντες, ενεργούμενα, τελικά, δηλαδή, μια σειρά από σβηστά κεριά που λέει και ο ποιητής, μας κατάντησαν.
Οι πόθοι μας εμπόδιο, οι λαχτάρες μας αντιπαραγωγικές, ο λυγμός μας καπιταλιστική λεπτομέρεια σε ένα σύστημα υποδούλωσης του ανθρώπου στον άκρατο ορθολογισμό της παγκόσμιας εξουσίας.
Λέω να πω "αντίσταση" μα δεν ξέρω σε τί καθώς πρέπει να πω σε όλα!
Λέω να πω "λίγο χώρο να ανασάνουμε" μα η ανασεμιές αρνούνται να παρουσιαστούν και κρύβονται τρομαγμένες.
Λέω να πω...και δεν λέω...
Το ακριβό μας δάκρυ... Αυτό είναι!
Ακυρα δεν είναι τα ψηφοδέλτια με τα δάκρυα;
Το ακριβό μας δάκρυ λοιπόν και κείνο το γιασεμί που κάποτε αποξηράναμε πατικωμένο σε μια παλιά εγκυκλοπαίδεια.
Ακου λέει έχουμε εκλογές...
Να φύγουνε, να πάνε αλλού να βρούνε αρκούδες για τα πανηγύρια τους.
Βγάλτε και κείνο το δαχτυλίδι του αρραβώνα της γιαγιάς με τη στενόμακρη πέτρα που σας θύμιζε μανεστράκι, βγάλτε όλα τα θυμητάρια, τις σημαίες, τον απήγανο, τις τρυφεράδες, τις σφιγμένες γροθιές ,να ξορκίσουμε το κακό.
Αντισταθείτε μωρέ!
Πώς αλλιώς να σας το πω;