Ο ελληνικός Γολγοθάς έχει μόλις αρχίσει, καθώς επί δύο εβδομάδες οι συζητήσεις γύρω από την αναδιάρθρωση δεν έχουν απλώς φουντώσει. Έχουν και συγκεκριμένη στόχευση.
Με τα spread και τα cds να παραμένουν σε επίπεδα ρεκόρ, το ενδεχόμενο να σταθεί η χώρα στα πόδια της και να βγει για δανεικά στις αγορές στηριζόμενη στις δικές της δυνάμεις, απομακρύνεται συνεχώς.
Μετά από ένα πασχαλινό διάλειμμα, τα προβλήματα επιστρέφουν από την Τρίτη, οπότε και απομένουν λίγες μέρες μέχρι την επόμενη άφιξη των εκπροσώπων της τρόικας, οπότε και αναμένεται να συζητηθεί και το θέμα της ενδεχόμενης αναδιάρθρωσης ή έστω περαιτέρω επιμήκυνσης.
Η κρισιμότητα πάντως των στιγμών και η ανάγκη να ληφθεί μια τελική απόφαση για το αν είναι ή όχι βιώσιμο το ελληνικό χρέος δεν επηρεάζει το εγχώριο πολιτικό σκηνικό που συνεχίζει τις αντιπαραθέσεις του επί ασχέτων θεμάτων.
Το πρόβλημα είναι πως, αν και όλοι οι διεθνείς αναλυτές και όλα τα ινστιτούτα και ο διεθνής Τύπος εμφανίζουν σειρά λύσεων σχετιζόμενων με τον τρόπο της αναδιάρθρωσης, η ΕΕ δεν δείχνει ακόμη έτοιμη να δώσει κάποια λύση σε περίπτωση ανάγκης.
Ο νέος μηχανισμός στήριξης θα λειτουργήσει μετά το 2013 και επομένως αν μια χώρα (με πρώτη υποψήφια την Ελλάδα) θελήσει να ζητήσει βοήθεια νωρίτερα, δεν υπάρχει ακόμη εξειδικευμένος και θεσμοθετημένος τρόπος για να συμβεί αυτό.
Πιστεύεται μάλιστα πως γι’ αυτόν τον λόγο το Eurogroup έδωσε μια σχετικά μακρινή χρονολογία, ώστε στο μεταξύ να ξεκαθαρίσει το τοπίο στις υπερχρεωμένες χώρες. Επιπλέον, όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι αμφισβητούν την δυνατότητα των χωρών που αντιμετωπίζουν σοβαρά δημοσιονομικά προβλήματα να ανταποκριθούν στια σκληρά μέτρα τα οποία επιβάλλει το Σύμφωνο για το Ευρώ και η μετεξέλιξή του, που ακούει στο όνομα Ευρώ.
Με λίγα λόγια, για την Ελλάδα ο Γολγοθάς συνεχίζεται. Με ορίζοντα τον Ιούνιο, οπότε και θα υπάρξει η έκθεση αξιολόγησης της κατάστασης.
Σοφία Βούλτεψη
"Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο"
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά το τέλος της τελετής του Μυστικού Δείπνου, ο Ιησούς δεν αναπαύεται, αλλά βγαίνει μαζί με τους μαθητές του, που μετά απ’ το δείπνο νυστάζουν και πηγαίνει στο προσυμφωνημένο σημείο της σύλληψής του, δηλαδή στο διπλανό αλσύλλιο ή "όρος" (λόφο) των ελαίων όπως θέλει ο Λουκάς (Οι υπόλοιποι ευαγγελιστές στέλνουν τον Ιησού στο χωριό Γεσθημανή).
Εκεί όμως, ο Ιησούς βρίσκεται μόνος και αντιμέτωπος με τα περιορισμένα ψυχικά του αποθέματα! Η αφήγηση σημειώνει τον βαθμό της μικροψυχίας του: "Και ήρξατο εκθαμβείσθαι (να θολώνει, να συνταράσσεται) και να αδημονεί και λέγει εις αυτούς (τους μαθητές του) περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου…. Μονολογεί λέγοντας στους μισοκοιμισμένους πλέον μαθητές του κάτι που αφορά κυρίως τον ίδιο: "Το μεν πνεύμα πρόθυμον η δε σαρξ ασθενής… Και αφού απομακρύνθηκε λίγο, έπεσε με το πρόσωπο στη γη (εικόνα απαράδεκτη για Θεό, με το πρόσωπο κολλημένο στο έδαφος άρχισε να παρακαλάει προσευχόμενος) Πάτερ μου, ει δυνατόν εστίν παρελθέτω (ας απομακρυνθεί) απ’ εμού το ποτήριον τούτο" ( Ματθαίος 26: 39 και Μάρκος 14: 32-41). Ο Μάρκος γράφει: "Έπιπτε επί της γης και προσηύχετο… Και έλεγε: Αββά (Αββάς: ο γέρων ο πατήρ) ο πατήρ, πάντα δυνατά σοι, παρένεγκε (απομάκρυνε) το ποτήριον τούτο απ’ εμού" (Λουκάς 22: 39-46).
Απ’ την ίδια την διατύπωση καταλαβαίνουμε ότι ο Ιησούς εννοούσε απολύτως όσα έλεγε! Οι δύο ευαγγελιστές (Ματθαίος και Μάρκος) με σαφήνεια περιγράφουν, ότι αυτή η αντίδραση του Ιησού, δεν ήταν μια φευγαλέα στιγμή ανησυχίας ή ένα επιφανειακό αίτημα πανικού, αλλά μια παράκληση που επαναλήφθηκε επίμονα και συστηματικά τρεις φορές: "Πάλιν εκ δευτέρου προσευχήθη λέγων. Πάτερ μου εάν είναι δυνατόν, να παρέλθει τούτο το ποτήριον (δοκιμασία) απ’ εμού, χωρίς να πιω αυτό… και προσευχήθη και τρίτη φορά ειπών τον αυτόν λόγον (τρίτη δηλαδή φορά με την ίδια παράκληση)» (Ματθαίος 26: 44. και Μάρκος 14: 41).
Όταν ένα τέτοιο αίτημα απορριφθεί τρεις φορές, δεν έχει νόημα να ξαναδοκιμάσεις. Μάλιστα, φυσιολογικά, η πρώτη και μοναδική φορά, θα έπρεπε να ήταν υπεραρκετή, αν αυτός που απορρίπτει το αίτημά σου είναι πράγματι ο ίδιος Θεός. Με τις τρεις όμως επαναλαμβανόμενες φορές και τα προσκυνήματα έως εδάφους, καταλαβαίνουμε πως ο Χριστός, είναι κυριολεκτικά πανικόβλητος και δεν προσεύχεται στον Θεό, (δηλαδή στον εαυτό του) αλλά συνομιλεί με κάποιον ή κάποιους, ζητώντας φορτικά και επιμόνως να τροποποιηθεί το προκαθορισμένο δραματικό και επικίνδυνο τέλος της ιστορίας του.
Ο Ιωάννης (που υποτίθεται πως ήταν παρών) συμπληρώνει την εικόνα τού πανικόβλητου Ιησού: "Φανερώθηκε τότε σ’ αυτόν άγγελος Κυρίου ενισχύων αυτόν και (εδώ προσέξτε την αντιστροφή των εξελίξεων…μετά απ’ την "ενίσχυση" αυτή του αγγέλου, ο Ιησούς) γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο. Εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην" (Λουκάς 22: 43-44).
Ο Ιησούς κατέρρευσε εντελώς μετά την "ενίσχυση" που δέχθηκε από τον "ουρανόσταλτο άγγελο"! Ποια εξήγηση χωράει άραγε σ’ αυτό;
Ένας καταϊδρωμένος γιος Θεού, ακόμα και για τα αλληγορικά ακροβατικά της θεολογίας, είναι μια ανεξήγητη εικόνα πανικόβλητου σωτήρα! Μα επιτέλους, τι ακριβώς ζητούσε ο Ιησούς παρακαλώντας τρεις φορές να μην πιει εκείνο το ποτήρι, Μα φυσικά να μην σταυρωθεί! Κανένα άλλο "ποτήρι" δεν υπήρχε.
«Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» (Ματθ. 26,39) θα κραυγάσει ο Χριστός σαν άνθρωπος στον επουράνιο πατέρα του. Η κραυγή αυτή του Χριστού δείχνει τη φρίκη του θανάτου και αποκαλύπτει ότι ο άνθρωπος, και μάλιστα ο αγαθός και υπάκουος στο Θεό, δεν πλάστηκε για το θάνατο, αλλά πλάστηκε για την αφθαρσία. «Ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν, ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων. Έκτισε γαρ εις το είναι τα πάντα» (Σοφ.Σολ.1,13-14).«Έκτισε τον άνθρωπον επ’ αφθαρσία και εικόνα της ιδίας ιδιότητος εποίησεν αυτόν» (Σοφ. Σολ. 2,23).Ο θάνατος είναι το μη ον.Είναι η απουσία της ζωής. Η Ζωή ούτε καν μπορεί να τον σκεφθεί. Συνεπώς ο αναμάρτητος Ιησούς είχε κάθε λόγο να αντιδρά με απέχθεια και αφάνταστη δυσφορία στο ενδεχόμενο να γνωρίσει μία αφύσικη κατάσταση και να φορτωθεί τις αμαρτίες του κόσμου, αυτός ο αναμάρτητος. Διότι και το κακό είναι μη ον. Είναι η απουσία του αγαθού. Πως ο Θεός, πανάγαθος ων, θα το φορτωνόταν;Πλην όμως σαν άνθρωπος θα κάνει τέλεια υπακοή στον Θεό πατέρα του. Η προσευχή του ήταν ευγενική και χωρίς καμμία απαίτηση. «Πάτερ μου, ει δυνατόν εστί, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Και η υπακοή του πλήρης και απόλυτη. «Πλην ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ». Δέχτηκε την αφύσικη και μη υπάρχουσα γι’ αυτό κατάσταση του θανάτου θεληματικά, από αγάπη για μας, για να την καταστρέψει μια για πάντα· και να επαναφέρει τον άνθρωπο στη κατά Θεό ζωή και ευτυχία. «Διά τούτο ο πατήρ με αγαπά, ότι εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν. Ουδείς αίρει αυτήν απ’ εμού, αλλ’ εγώ τίθημι αυτήν απ’ εμαυτού· εξουσίαν έχω θείναι αυτήν και εξουσίαν έχω πάλιν λαβείν αυτήν· ταύτην την εντολήν έλαβον παρά του πατρός μου»(Ιω. 10, 17-18).Ο Κύριος λοιπόν διά λόγους υπακοής και θεληματικά, από αγάπη για μας, απέθανε -και μάλιστα σταυρικά- και δέχθηκε το φόβο και τις οδύνες του θανάτου. Η ανάστασή του θ’ αποκαλύψει πανηγυρικά τα όσα είπε πριν σταυρωθεί και η Εκκλησία μας, εμπειρικά πλέον, θα ψάλλει ανά τους αιώνες· «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν· και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των πατέρων Θεόν και υπερένδοξον».
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτώ η δόξα και το κράτος και η δύναμις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.(από το : www.pmeletios.com)