Πολιτικός "στρουθοκαμηλισμός" υπό την κοινωνική σκιά…

Του Στέλιου Συρμόγλου

Η κυβερνητική λογική και η αντιπολιτευτική αντίληψη δεν “πειθαρχούν” μέσα στο χώρο τον περιγεγραμμένο από τα εξόφθαλμα γεγονότα, δεν εναρμονίζονται με το δράμα το καθημερινό της κοινωνίας και με το αίτημα, που η αγωνία για το αύριο αναδίνει. Πολιτικοί και πολιτικάντηδες στις παρυφές της πολιτικής “στρουθοκαμηλίζουν”, προσπαθώντας να μετουσιώσουν την εντύπωση... από το αδρό γεγονός, για να τη στριμώξουν μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο του ευκαιριακού ωφελιμισμού τους. Και αρνούμενοι μεν να υποταχθούν στις ανάγκες της κοινωνίας, πρόθυμα δε υποτάσσονται στις υπερφίαλες απαιτήσεις των δανειστών και των ανομολόγητων συμφερόντων τους.

Μια ανίκανη πολιτική ηγεσία που επί της ουσίας προδίδει ανελέητα τις γενιές, δεν μπορεί να την αποδέχεσαι μόνιμα διασπασμένος. Κι ας κατατρώγει τους Έλληνες το σαράκι. Μήπως αυτό το “σαράκι” κατάντησε να είναι η μικρή μας αναπόδραστη ευτυχία; Ας μη φανεί παράξενο. Γιατί πως αλλιώς να ερμηνευτεί η θεληματική μας προσαρμογή στο ρυθμό της προδοσίας, που πάντα μας παρουσιάζεται “φτιασιδωμένη” με νέο πρόσωπο;

Υπάρχει κάθε φορά ένας κάποιος επίδοξος “σωτήρας” μας που μας προδίδει, κατά το “λαέ μου ευκολόπιστε και πάντα προδομένε”. Μήπως τελικά κατασκευάζουμε οι ίδιοι “στρουθοκαμηλίζοντες” τα όρια, τους ρυθμούς και ζητείται λυτρωτής που θα μας προδώσει; Και στην προκειμένη περίπτωση, η προδοσία δεν στέκεται στη στενή έννοια των εδαφικών υποθέσεων ή εθνικών μυστικών, αλλά στην ευρύτερη έννοια της καταλήστευσης των ονείρων, των προσδοκιών και της ισοπέδωσης της ψυχολογίας και της νόησης ενός λαού.

Τείνω να πιστέψω ότι ως λαός χάσαμε το αίσθημα της ζωής, τον ενθουσιασμό, την ανάσα του νέου που φτιάχνεται με το μυαλό, με τα χέρια και την καρδιά. Συνηθίσαμε στην επίπεδη ζωή. Στο πρόβλημα χωρίς προβληματισμό. Και απολαμβάνουμε την κατάστασή μας, όπως οι αρρωστομανείς την αρρώστια τους.

Η απουσία κοινωνικής ομοψυχίας και αγωνιστικής διάθεσης, ως κύρια χαρακτηριστικά της εθνικής ψυχής, τα οποία διέσωσαν την Ελλάδα και τον πολιτισμό της ανά τους αιώνες, “μετασχηματίστηκαν” σε διάσπαση και παθητικότητα. Με μοχλό τον πανικό, κατόρθωσαν οι “στρουθοκάμηλοι” της πολιτικής να δημιουργήσουν καταρράκτη στους οφθαλμούς του λαού και βαρείας μορφής κώφωση στην ακοή του, ώστε να είναι απολύτως ανίκανος να ατενίσει και να “αφουγκρασθεί” την επιβεβλημένη από τα ίδια τα γεγονότα κοινωνική αντίδραση και μην δέχεται τις εκβιαστικές πολιτικές μίξεις…

Για τους “στρουθοκάμηλους” της πολιτικής, με τον λαϊκισμό τους που εκφράζει την παρακμή του λαϊκού πνεύματος και την εύκαμπτη σπονδυλική τους στήλη, απαραίτητη για τις επικύψεις ενώπιον πάσης σκοπιμότητας, η υποταγμένη αγέλη των πολιτών πρέπει να αποθαυμάζει τους θιασώτες της πολιτικής του καζαμία και τους πολιτικούς που ανήγαγαν σε υψηλό μέλημα τον ωχαδερφισμό.

Κι αυτός ο αποπροσανατολισμός των πολιτών και η επικρατούσα σύγχυση στη νοηματοδότηση των ορθών πολιτικών ενεργειών, ανανεώνει την αξία της επαναλαμβανόμενης σκληρής κριτικής στους “στρουθοκάμηλους” της πολιτικής, ως θεραπαινίδας της αλήθειας…

freepen