Γι’ αυτό το λόγο οι αρχαίοι Πέρσες πίστευαν στην ύπαρξη δύο θεών, του θεού του Καλού και του θεού του Κακού, του Ωρομάσδη και του Αριμάν. Ο ένας βασιλεύει στις εύφορες κοιλάδες και ο άλλος... βασιλεύει στις ερήμους, όπου όλα πεθαίνουν», διαβάζουμε στο βιβλίο του ‘Edouard Driault «Η Μεγάλη Ιδέα» (Κάτοπτρο, Αθήνα 1998).
Ήταν 5 Σεπτεμβρίου 1922, όταν τα τελευταία τμήματα του Γ’ Σώματος Στρατού εγκατέλειπαν το μικρασιατικό έδαφος από το λιμάνι της Αρτάκης. Είχαν προηγηθεί στις 3 Σεπτεμβρίου τα τελευταία τμήματα του Α’ και Β’ Σώματος Στρατού. Η τραγωδία άρχιζε...
Η καθ’ ημάς Ανατολή, γινόταν έρμαιο στα χέρια των Τούρκων φονιάδων. Όπως έγραψε ο E. Nicol («Οι Σύμμαχοι και η κρίση στην Ανατολή», Ειρμός, Αθήνα 1990), «... Μ’ αυτό τον τρόπο πιστεύουν οι Σύμμαχοι ότι εξασφαλίζουν την εύνοια των Τούρκων εθνικιστών και σώζουν ένα μικρό μέρος από τα πλεονεκτήματα της νίκης, μαζί με το γόητρό τους που κινδυνεύει. Για όλα αυτά είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν ακόμη και τους φίλους τους, αυτούς που πολέμησαν στο πλευρό τους τον κοινό εχθρό, αυτούς που τους πίστεψαν και στήριξαν τις ελπίδες τους επάνω τους».
Η διακήρυξη της 10ης Ιανουαρίου 1917, που παραδόθηκε από τους Συμμάχους στον Αμερικανό Πρόεδρο Γούντρω Ουίλσον, ήταν σαφής, καθώς μεταξύ άλλων, μιλούσε για «απελευθέρωση των πληθυσμών που βρίσκονται κάτω από την αιμοσταγή τουρκική τυραννία, εκδίωξη από την Ευρώπη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ως απόλυτα ξένης προς το δυτικό πολιτισμό». Τι είπε ο Αμερικανός Πρόεδρος στο «πρόγραμμα για την ειρήνη του κόσμου» (18 Ιανουαρίου 1918): «Περιορισμός της οθωμανικής κυριαρχίας στις αμιγώς τουρκικές περιοχές, αυτονομία σε όλες τις άλλες εθνότητες».
Όλοι ήξεραν πολύ καλά στη Δύση τι ήταν πραγματικά οι Τούρκοι και πόσο μεγάλη απειλή συνιστούν για το δυτικό πολιτισμό. Και όμως, τέσσερα χρόνια μετά, θυσίαζαν την Ελλάδα και εκατομμύρια χριστιανούς, στο βωμό πρόσκαιρων σκοπιμοτήτων. Ο ίδιος ο Γάλλος πρωθυπουργός Γεώργιος -Βενιαμίν Κλεμανσώ, έγραψε στην απάντησή του στο μνημόνιο οθωμανικής αντιπροσωπίας, στις 25 Ιουνίου 1919, μεταξύ άλλων: «δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση στην Ευρώπη, τη Μικρά Ασία ή την Αφρική, όπου μετά την επιβολή της τουρκικής κυριαρχίας σε μια χώρα, να μην επακολούθησε μείωση του πολιτιστικού της επιπέδου.
Επίσης, δεν υπάρχει περίπτωση, όπου μετά την παύση της τουρκικής κυριαρχίας, να μην επακολούθησε ανάκαμψη της υλικής ευημερίας και άνοδος του πολιτιστικού επιπέδου. Είτε επρόκειτο για τους χριστιανούς της Ευρώπης, είτε για τους μωαμεθανούς της Συρίας, της Αραβίας και της Αφρικής, ο Τούρκος προξενούσε μόνο καταστροφή παντού, όπου επικρατούσε. Ποτέ δεν στάθηκε ικανός να αξιοποιήσει στις ειρηνικές περιόδους ό,τι είχε κερδίσει μετά τη λήξη του πολέμου. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες είναι αδύνατο να καλλιεργήσει τις ικανότητές του».
Στις 16 Ιουλίου 1920, ο Γάλλος πρωθυπουργός και ΥΠΕΞ Αλέξανδρος – Στέφανος Μιλλεράν, έγραψε: «Οι Σύμμαχοι διακρίνουν καθαρά ότι ήρθε η ώρα να θέσουν τέλος μια για πάντα στην κυριαρχία των Τούρκων πάνω σε άλλα έθνη... Κατά τη διάρκεια του πολέμου τα κατορθώματα της Οθωμανικής Κυβέρνησης σε σφαγές, εκτοπισμούς και απάνθρωπη μεταχείριση των αιχμαλώτων πολέμου ξεπέρασαν κατά πολύ τα προηγούμενα κατορθώματά της σ’ αυτό το είδος των αδικημάτων. Υπάρχουν εκτιμήσεις ότι από το 1914 η Οθωμανική Κυβέρνηση, με το αβάσιμο πρόσχημα μιας ανύπαρκτης επανάστασης, σφαγίασε 800.000 Αρμένιους – άντρες, γυναίκες ή παιδιά – και εκτόπισε ή εκδίωξε από τις εστίες τους πάνω από 200.000 Έλληνες και 200.000 Αρμένιους.
Η Τουρκική Κυβέρνηση δεν απέτυχε μόνο στην υποχρέωσή της να προστατεύσει από τη λεηλασία, τη βία και την ανθρωποκτονία τους υπηκόους της που δεν ανήκαν στην τουρκική φυλή. Πολυάριθμα στοιχεία αποδεικνύουν ότι μόνη της ανέλαβε την ευθύνη να κατευθύνει και να οργανώσει τις πιο άγριες επιθέσεις εναντίον των πληθυσμών, στους οποίους έπρεπε να παρέχει προστασία. Γι’ αυτούς τους λόγους, οι Συμμαχικές Δυνάμεις έχουν αποφασίσει να απαλλάξουν από τον τουρκικό ζυγό όλες τις περιοχές που κατοικούνται από πλειονότητες, οι οποίες δεν ανήκουν στην τουρκική φυλή».
Όλα τα παραπάνω, βέβαια, ξεχάστηκαν εν ριπή οφθαλμού, σε δύο μόλις χρόνια, με τα γνωστά αποτελέσματα, τη Μικρασιατική Καταστροφή. Οι Έλληνες, εγκαταλείφθηκαν από τους Συμμάχους, στο πλευρό των οποίων πολέμησαν. Η προδοσία... Διότι κάποιοι στη Δύση θεώρησαν ότι αλλάζουν οι συσχετισμοί. Και μαρτύρησαν εκατομμύρια χριστιανοί...
Τα χρόνια περνούν, βέβαια, αλλά ο νόστος είναι εδώ. Πολλοί είναι οι Μικρασιάτες στην καταγωγή Έλληνες, οι οποίοι ταξιδεύουν στην καθ’ ημάς Ανατολή, για να δουν τους τόπους όπου μεγαλούργησαν οι πρόγονοί τους. Και φυσικά, εμείς οι πατριώτες δεν ξεχνούμε. Ούτε θα ξεχάσουμε ποτέ. Η καθ’ ημάς Ανατολή, είναι εκεί...
Νίκος Χιδίρογλου
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου