Ελεύθεροι φυλακισμένοι

1. Οι Ελεύθεροι και οι σκλάβοι

Ο Λιάπης, ο Φιλιππίδης, ο Τομπούλογλου, ο Κοντομηνάς, ο Παπαντωνίου, που λέγεται ότι τα 'τρωγαν με εκατό μασέλες?
Έξω!
Ο Παπανδρέου, ο Παπακωνσταντίνου, ο Γεωργίου, που λέγεται ότι παραποίησαν στατιστικά στοιχεία για να μας βάνουν στα μνημόνια?
Έξω!
Ο Βενιζέλος, ο Στουρνάρας, ο Παπαδήμος, ο Σαμαράς, ο Κουβέλης, που είναι οι... ηθικοί αυτουργοί της αυτοκτονίας του 57χρονου μικρομολογιούχου και άλλων 6.000 Ελλήνων?
Έξω!
Ο Βούλγαρος παιδίατρος που λέγουν ότι έπαιρνε μάτι ζώα να κακοποιούν βρέφη?
Έξω κι αυτός!
Οι τουρκόλαλοι γραμματείς και συριζαίοι που παζαρεύουν την κοσσοβοποίηση της Θράκης και τον διαμελισμό της Ελλάδας?
Έξω κι αυτοί!

Εκείνοι που αγωνίζονται για τις ιδέες τους?
Οι άνθρωποι που θυσίασαν την ελευθερία τους, τη βολή τους, την οικογένεια τους, την ίδια τους τη ζωή, για την πατρίδα?
Με χειροπέδες!
Δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά στην ιστορία, όπου αυτοί που φοράνε τις χειροπέδες είναι οι Ελεύθεροι κι εκείνοι που στέκονται απέναντι τους, τους βρίζουν και τους κατηγορούν, είναι οι σκλάβοι.

2. Το Ελληνικό δράμα

Το Ελληνικό δράμα, όπως όλα τα μεγάλα δράματα της ιστορίας, τα έχει όλα.
Και κλάματα και προδοσίες και ρουφιανιές και χρηματισμούς και δειλούς και Ήρωες.
Καιν προπαντός έχει ένα κοινό, βουλιμιαίο για άρτο και θεάματα, που παρακολουθεί από την πολυθρόνα του, το αίμα να χύνεται στις τηλεοπτικές αρένες.

Δεν ήταν ο Στάθης Μπούκουρας που ξεφτιλίστηκε στο βήμα του κυνοβουλίου, κλαίγοντας σαν μικρό παιδί.
Είμαστε οι Έλληνες, που παρακολουθούσαμε απαθείς τους πραιτωριανούς του Καίσαρος να πετάνε ανθρώπους στα θηρία.

Όταν ένας άνθρωπος συντρίβεται έτσι, ηθικά, ψυχολογικά και κοινωνικά, όπως συνετρίβησαν μπροστά στα άγρια μάτια του τηλεπόπολου, οι ριψάσπιδες της Χρυσής Αυγής, ασχέτως του τι παράσταση τον δασκάλεψαν να πράξει οι τηλεσκηνοθέτες της εξαθλίωσης, τότε αυτός που θα πρέπει να γυρίσουν και να φτύσουνε οι θεατές της αρένας, είναι ο ίδιος ο εαυτός τους.
Γιατί ο λιπόψυχος που λύγισε μπροστά στα πεινασμένα θηρία κι έπεσε γονατιστός να ζητήσει έλεος, έχει μαζί του δίκιο του φόβου.
Ο θεατής όμως που παρακολουθεί από την άνετη θέση του, τα θύματα να τα σπρώχνουν στα λυσσασμένα σκυλιά, δεν έχει καμία δικαιολογία.
Δεν είναι οι δύστυχοι που οδεύουν με τρόμο και δάκρυα προς το μαρτύριο τους, τα σιχαμερά πρόσωπα του ελληνικού δράματος.
Είναι οι μισθοφόροι που τους σπρώχνουν κι ακόμα περισσότερο εμείς, οι άβουλοι θεατές, που διψάμε για σώου και αίμα.

Κι ύστερα, το έχουμε ξαναδεί αυτό το δράμα.
Το είδαμε όταν οι ανθρωποφύλακες της Γυάρου και της Μακρονήσου, αναγκάζανε τους πιο αδύναμους κρατούμενους, να υπογράψουν κλαίγοντας, δηλώσεις μετανοίας.
Το ξαναείδαμε, όταν τα σκυλιά της εξουσίας, τσακίζανε ψυχές, σώματα και συνειδήσεις, για να τους περιφέρουν έπειτα με πρησμένα τα πόδια, να εκλιπαρούν δημόσια τους βασανιστές τους για έλεος.
Και το ξαναβλέπουμε τώρα, όπου οι δεσμοφύλακες των λαών, πετάνε στις αρένες των τηλεοράσεων, ιούδες και ριψάσπιδες, για να αρνηθούν δημόσια τις ιδέες τους.
Όχι, δεν είναι ο Στάθης Μπούκουρας αυτός που έκλαιγε απάνω στο βήμα.
Είναι η Ελλάδα που την καταντήσανε, για άλλη μια φορά, τη χώρα των ανθρωποθυσιών και των κολοσσαίων...

Το Ελληνικό δράμα ανεβαίνει για άλλη μια φορά στις αρένες των εθνών. Αυτή η φορά όμως μπορεί να είναι και η τελευταία.
Επειδή μετά, ίσως και να μην υπάρχει πια Ελλάδα...

3. Οι ελεύθεροι φυλακισμένοι

Είναι λίγοι.
Ναι!
Αλλά πάντα λίγοι ήσαντε...

Είναι πολύ αδύναμοι μπροστά στις θωρακισμένες στρατιές της ευρωαμερικανοσιωνιστικού άξονα.
Είναι πολύ μικροί, για να τα βάνουν με τις μυστικές υπηρεσίες των αφεντικών της οικουμένης, με τους ντόπιους εγκάθετους των τραπεζών, με τα μαντρόσκυλα της παγκοσμιοποίησης και με τους ρουφιάνους της παγκόσμιας λεηλασίας.
Ναι!
Αλλά πάντα μικροί κι αδύναμοι ήσαν αυτοί που έσωζαν την Τιμή του Ανθρώπου...

Και ξέρετε κάτι?
Δεν μας έχουν ανάγκη!
Τι να μας κάνουν όλους εμάς τους τηλεθεατές, τους ψιλοσχολιαστές, τους καναπεδάτους, τους βολεμένους, τους δειλούς, τους κουρασμένους, τους ανήμπορους και τους καταθλιπτικούς, που νομίζουμε ότι ελευθερία είναι να πηγαίνεις κάθε τέσσερα χρόνια και να ρίχνεις μια ψήφο.
Δεν εκλιπαρούν γι' αυτή την ψήφο.
Τι να την κάμουν?
Τι να τους προσφέρει μια βωβή και καταγέλαστη "διαμαρτυρία" ενός λαού που παραμένει απών από την ίδια του την ιστορία?

Αυτοί, έτσι κι αλλιώς, την έχουν αποφασισμένη τη ζωή τους.
Αυτά τα παιδιά που είδατε με τις χειροπέδες, να φτύνουνε κατάμουτρα το καθεστώς, αρματώθηκαν με μια Ελληνική σημαία και στάθηκαν απέναντι στο μαχαίρι του αφγανού εισβολέα.
Αυτοί οι νέοι και αυτές οι νέες, με ένα κομμάτι ελληνικό ουρανό στην καρδιά, δεν περιμένουνε εμάς να τους δικαιώσουμε στον αγώνα τους.
Αυτά τα παιδιά έχουνε υπογράψει συμβόλαιο με την Ιστορία.
Και δεν διστάζουν να της τάξουνε και τη ζωή τους και την ελευθερία τους και την ασφάλεια τους.

Δεν μας έχουνε ανάγκη αυτοί που είδατε να γελούν μπροστά στα μούτρα των "δικαστών" και των δεσμοφυλάκων τους.
Εμείς τους έχουμε ανάγκη!
Εμείς και η πατρίδα.
Και θα 'ρθει η ώρα, που θα τους θυμηθούμε.
Όταν θα εκλιπαρούμε για λίγο ανδρισμό και για λίγη εντιμότητα, όταν θα αναζητάμε άνδρες και γυναίκες που δεν θα το παίζουνε πολυπολιτισμικοί και αντιρρησίες συνείδησης και τάχα μου "φιλειρηνιστές" και "εγώ ελπίζω να τη βολέψω", αλλά που θα είναι ικανοί να πάρουν το όπλο και να υπερασπίσουν εμάς, που σήμερα τους καταδικάζουμε.
Τότε θα μάθουμε ποιοι ήσαν οι ελεύθεροι και ποιοι προορίζονταν να ζήσουν σκλάβοι.
Μόνο που τότε, ίσως να είναι πολύ αργά...

panusis