Πόλεμος πολιτισμῶν

Ο κος  Εὐθ. Π. Πέτρου στο χθεσινό (12.01.2015) του άρθρο στην εφημ. "Εστία" με τίτλο: «Πόλεμος πολιτισμῶν» περιγράφει με σαφήνεια τι ακριβώς συμβαίνει και δεν αφήνει καμία απορία ή αμφισημία, ακόμη και για τους πλέον δύσπιστους..

Στο μόνο που θα διαφωνήσω μαζί του είναι ο τίτλος. Κατά την γνώμη μου, αυτό που συμβαίνει είναι: "Πόλεμος της βαρβαρότητος κατά του πολιτισμού".

Διότι ο αποκεφαλισμοί, οι βιασμοί, οι δολοφονίες, ο ολοκληρωτισμός, η διά της βίας επιβολή του Ισλάμ, δεν είναι πολιτισμός ούτε θρησκεία αλλά η άρνησή των.

Ιασων

____________________________

Τά γεγονότα τοῦ Παρισιοῦ, δέν ἀφήνουν καμμιάν ἀμφιβολία, ὅτι ὁ πόλεμος μέ τό ἰσλάμ, πού εἶναι σε ἐξέλιξη δέν περιορίζεται στά ἐδάφη τῆς Συρίας καί τοῦ Ἰράκ. Ὅσοι δέν τό κατάλαβαν ὅταν ἕνας ἄοπλος Βρεταν-νός στρατιώτης ἀποκεφαλιζόταν ἐν μέση ὁδῶ σέ προάστιο τοῦ Λονδίνου, θά πρέπει τώρα νά συνειδητοποιήσουν, ὅτι ἐδῶ δέν ἔχουμε νά κάνουμε μέ μίαν ἁπλή ἀντιπαράθεση. Πρόκειται γιά πόλεμο πολιτισμῶν. Πρόκειται γιά σύγκρουση ἀρχῶν καί ἀξιῶν.

Ἐνῶ στόν δυτικό κόσμο πρεσβεύουμε τήν ἀνεξιθρησκία ὡς θεμελιῶδες ἀνθρώπινο δικαίωμα, οἱ ἰσλαμιστές ἐκλαμβάνουν τήν ἀνοχή μας ἀπέναντί τους, ὡς σημεῖο ὑποχωρήσεως καί ἀναγνωρίσεως τῆς «ἠθικῆς» καί «πολιτισμικῆς» τους «ἀνωτερότητος». Κάθε τζαμί πού ἀνεγείρεται σέ μίαν εὐρωπαϊκή πόλη, δέν ἀποτελεῖ γι’ αὐτούς εὐκαιρία συμφιλιώσεως. Συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη σημεῖο ἐπιβολῆς ἐπί τῶν «διεφθαρμένων» Εὐρωπαίων. Ἕνα σταθμό στήν πορεία τους γιά τήν ἀπόλυτη ἐπικράτηση.

Φυσικά ἡ κριτική καί ἀκόμη περισσότερο ἡ σάτιρα ἀποτελοῦν γι’ αὐτούς θανάσιμα ἁμαρτήματα. Ἐδολοφόνησαν σκιτσογράφους οἱ ὁποῖοι διακωμωδοῦσαν ὄχι μόνον τόν Προφήτη Μωάμεθ, ἀλλά καί τόν Πάπα, τίς χριστιανικές ἀξίες καί ὁ,τιδήποτε ἄλλο μποροῦσαν. Κατά μίαν ἔννοια θά μποροῦσαν νά εἶναι καί σύμμαχοί τους, ἀφοῦ συνέβαλλαν στίς τάσεις μηδενισμοῦ καί παρακμῆς πού ἐμφιλοχωροῦν στίς δυτικές κοινωνίες καί τίς καθιστοῦν πλέον εὐάλωτες.

Οὐδείς δυτικός βεβαίως, ὅσο καί ἄν διαφωνοῦσε, θα διενοεῖτο νά ἀσκήση οἱασδήποτε μορφῆς βία ἐναντίον τους. Πόσο μᾶλλον νά τούς δολοφονήση ἐν ψυχρῶ. Στις κοινωνίες μας ἡ ἐλεύθερη ἔκφρασις δέν ἀποτελεῖ ἀδίκημα, ἔστω καί ἄν εἶναι ἐνοχλητική ἤ καί προσβλητική ἀκόμη. Ἡ ἐγκληματική βία ὅμως εἶναι ἀπεχθής. Ἀλλά αὐτή ἡ ἀντίληψις, γιά τούς ἰσλαμιστές, μπορεῖ νά συνιστᾶ ἕνα ἀκόμη στοιχεῖο τῆς εὐρωπαϊκῆς παρακμῆς!

Ἐξ ἴσου χαρακτηριστικό, εἶναι τό γεγονός ὅτι αὐτοί πού συγκεντρώθηκαν, ὁπουδήποτε τῆς Εὐρώπης νά διαμαρτυρηθοῦν γιά τήν τρομοκρατία, ἀπέφυγαν νά ἀναφερθοῦν ἀπ’ εὐθείας στούς δολοφόνους. Περιορίζονται σέ «πολιτικῶς ὀρθές» ἐκφράσεις καταδικάζοντας τον «φανατισμό» καί τό «μίσος». Καί δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι κατ’ αὐτόν τόν τρόπον ἔχουν παραχωρήσει στούς ἰσλαμιστές τρομοκράτες μία σημαντική νίκη. Διότι δική τους νίκη εἶναι τό νά μήν κατονομάζονται.

Ἐξομοιώνονται κατ’ αὐτόν τόν τρόπο μέ τά θύματά τους. Τό πρόβλημα δέν εἶναι ἀορίστως ὁ φανατισμός. Οὔτε κάν ἀορίστως ὁ θρησκευτικός φανατισμός. Οὐδέποτε ὑπῆρξαν ἐγκλήματα πού διεπράχθησαν ἀπό «φανατικούς βουδδιστές». Ἀπό «φανατικούς σαμανιστές» ἤ ἀπό ἄλλους. Ὁ ἐγκληματικός φανατισμός καί ὁ φονταμενταλισμός, ἀποτελοῦν ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά τοῦ πρωτογόνου μουσουλμανισμοῦ. Ὁ ὁποῖος διαπνέεται ἀπό μία τελεολογία πού θεωρεῖ ὅτι ὁ κόσμος νομοτελειακῶς θά ἐξισλαμισθῆ.

Καί μέ αὐτή τήν λογική ἀπαιτοῦν, ὄχι νά σεβασθοῦμε, ἀλλά νά ὑποταχθοῦμε στά κελεύσματα τῆς θρησκείαςτους καί, μάλιστα στίς χῶρες μας. Ἀπαιτοῦν νά διαγράψουμε ἀπό τήν κουλτούρα μας τήν χριστιανική παράδοση τῆς Εὐρώπης. Καί δυστυχῶς στήν προσπάθεια αὐτή, ἔχουν ἀρωγούς, ἀνθρώπους, στούς ὁποίους θά πρέπει νά περιλάβουμε καί τά θύματα τῶν στυγνῶν δολοφονιῶν στό Παρίσι. Οἱ ὁποῖοι χλευάζοντας τίς εὐρωπαϊκές θρησκεῖες καί παραδόσεις, παραλλήλως πρός τό ἰσλάμ, συμβάλλουν στόν μηδενισμό καί τήν ἀπώλεια. Πού εἶναι το πρῶτο βῆμα, στήν πορεία τῶν μουσουλμάνων πρός την πλήρη ἐπιβολή τῶν συνηθειῶν τους.

Ἀποδεικνύεται ταυτοχρόνως, ὅτι ὁ Εὐρωπαῖος πολίτης, πολύ λίγα γνωρίζει γιά τό ἰσλάμ. Κρίνοντας πολύ ἐπιφανειακά, θεωρεῖ ὅτι οἱ πλέον φανατικοί μουσουλμάνοι εἶναι οἱ Ἰρανοί, οἱ ὁποῖοι ὅμως οὔτε ἔχουν πειράξει κανέναν, οὔτε ὑπέθαλψαν ποτέ τήν τρομοκρατία. Καί ὁ μόνος πόλεμος πού ἔκαναν ἦταν ὅταν ἀντιμετώπισαν την εἰσβολή τοῦ Ἰράκ, κατά τήν δεκαετία τοῦ ’80.

Ἀπεναντίας θεωροῦμε «μετριοπαθῆ» τά καθεστῶτα τῶν πετρελαιοπαραγωγῶν κρατῶν τοῦ Περσικοῦ Κόλπου. Καθεστῶτα πού ἐφαρμόζουν τήν «σαρία» πολύ πιο αὐστηρά ἀπό τό Ἰράν. Πού εἶναι ἐξ ἴσου αὐταρχικά μέ τά καθεστῶτα πού ἀνατρέψαμε στό Ἰράκ καί τήν Λιβύη και μέ αὐτό πού μάχεται γιά τήν ἐπιβίωσή του στήν Συρία.Καί τά ὁποῖα ἐν τέλει χρηματοδοτοῦν τήν ἰσλαμική τρομοκρατία. Τήν ἴδια στιγμή δέ, ἐπενδύουν τά κεφάλαιά τους στίς χῶρες μας, «ἀγοράζοντας» κατ’ αὐτόν τον τρόπο τήν παθητική μας στάση, ἀπέναντι στήν πρώτη γραμμή τῶν μαχομένων ὁμοθρήσκων τους.