Αυτός ο τόπος ασχημαίνει μέρα με τη μέρα... Μαυρίζει. Όπως η σάρκα των νεκρών…
Κι απάνω από το πτώμα του στήνουνε χορό, τα πολυπολιτισμικά κοράκια…
Δίνονται λέει εκατομμύρια ευρώ για να διαθέτουν οι λαθρέποικοι στέγη, τροφή και ευκαιρίες για κούρσο. Οι 9 στους 10 «δικαιούχους» του κίβδηλου προγράμματος «ανθρωπιστικής βοήθειας» είναι τσιγγάνοι ή λαθρομετανάστες! Και στο μεταξύ, οι μόνοι που έταξαν στους εαυτούς τους να φυλάττουν Θερμοπύλες, σέρνονται σε δίκες. Τόσο μίσος πια απέναντι στον Έλληνα…
Οι ελληνόφωνοι του καθεστώτος εδώ, δεν θέλουν πια την Ελλάδα. Δεν θέλουν τίποτα που να τους θυμίζει κάτι τις το ελληνικό. Ο ίσκιος του πεύκου στην αμμουδιά, η ευωδιά του λιβανιού στο ξωκλήσι, το λιγνό φύλλο της ελιάς, τους είναι ξένα. Πιο ξένα κι από τον ίδιο τους τον εαυτό. Μέχρι που προκάλεσαν τους Τούρκους να έρθουν να πάρουν τη Θράκη. Από το σπαρτιάτικο «μολών λαβέ» στο ποταμίσιο «πάρτα όλα». Και τη γη μας και τα μνημεία μας και τα σπίτια μας και την ιστορία μας. Όλα! Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τα παραδώσουν στους ξένους. Έτσι θα γλιτώσουν κι από το άγος της νοσταλγίας…
Αυτή η χώρα που έβγανε έναν Οδυσσέα κατοικείται πια από εκατομμύρια Ιούδες...
Ωστόσο, μια Πηνελόπη κάπου εκεί στα υπόγεια του κόσμου της, ανάβει ακόμα το καντήλι, αθέατη στο σπήλαιο των Νυμφών. Κρυφά, για να μην τη δουν οι ρουφιάνοι. Κι ανασαίνουν λιβάνι, ήλιο κι αρμύρα οι προτινές αγαπημένες των Ελλήνων… Η Αθηνά, η Άρτεμις, η Εστία, η Παναγιά των Νερών.
Ξαναμμένοι μωαμεθανοί που αποβιβάζονται στις ακτές μας, ομνύουν πως θα αποτελειώσουν και τις παλαιές Θεές μας και τις αρχαίες δόξες μας. Θα πρέπει όμως πρώτα να μάθουν να ξεχωρίζουν τη μυρωδιά του λιβανιού μέσα στον άγριο χορό της άγριας ρίγανης, του δενδρολίβανου και της οργής των ελαχίστων Ελλήνων. Κι οι βάρβαρες μύτες τους δεν είναι εξοικειωμένες σε τέτοια αρώματα. Έχουν πολύ συνηθίσει στο αίμα.
Αλλά η Πηνελόπη κρατάει ακόμα άσβεστο το Ιερό Φως, μέσα στις ρωγμές των θαλάσσιων βράχων.
Κάτω από το βλέμμα του Ιούδα...
Αυτή η χώρα πεθαίνει μέρα με τη μέρα... Όχι από φτώχεια. Και πότε η γη μας έρρεε γάλα και μέλι; Φως, διαθέτουμε. Απολλώνιο φως, λίγο λάδι και μια σειρά αμπέλια στις πλαγιές των ερώτων μας, που ξετρελαίνουν τους δικούς μας Θεανθρώπους. Τον Διόνυσο, την Μήδεια, τη Μαντώ Μαυρογένους...
Όχι, αυτή η χώρα δεν πεθαίνει από φτώχεια. Πεθαίνει από προδοσία. Προδοσία στο Ωραίο. Προδοσία στην Αρετή. Προδοσία στην Ελευθερία. Προδοσία στη Μνήμη.
Και στο μεταξύ, Εβραίοι έμποροι των εθνών απαιτούν τα κεφάλια των ελεύθερων Ελλήνων. Ερυθροφρουροί, άπλυτοι και κρατικοδίαιτοι μισθοφόροι μαζώχνονται έξω από τα δικαστήρια των Ελλήνων και αλυχτούν κραδαίνοντας αυτοσχέδια ρόπαλα. Τίποτα δεν θα καθησυχάσει το μίσος τους κατά της ελληνικότητας, αν δεν δουν αίμα ελλήνωνναρέει στους δρόμους.
Αυτός ο τόπος που γέννησε μια Πηνελόπη, παραδόθηκε στους μνηστήρες για τριάντα αργύρια.
Ωστόσο, κάτω από τη μύτη των ρουφιάνων, ένας Θησέας ακόμα αγωνίζεται να σηκώσει την πέτρα, που από κάτω της κρύβονται τα σανδάλια και το σπαθί του Αιγέα. Είναι μικρές βεβαίως οι δυνάμεις του. Είμαστε τόσο λίγοι εμείς οι Έλληνες... Γεμάτοι οι δρόμοι μας από Σκίρωνες, Μέδουσες, και πολυπολιτισμικές λάμιες. Άσε που καραδοκούν οι Ιούδες... Αλλά δες... Όσο ακόμα θα ψιθυρίζεται από αυτί σε αυτί ο μύθος ενός Θησέα, κανένας Ιούδας δεν θα μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Γιατί δεν ήταν ξέρετε, το ξίφος του Αιγέα, αυτό που προκάλεσε το θαύμα. Ήταν η πίστη ενός Θησέα, πως η συλλογική Μοίρα τον είχε διαλέξει ως όργανο της. Γι αυτό πήγαινε κάθε ημέρα στην πέτρα και πάσχιζε έστω και μάταια να τη σηκώσει. Ας μην τα κατάφερνε. Θα ξημέρωνε όμως μια άλλη μέρα κι η δύναμη του ολοένα θα γιγαντώνονταν…
Ας στήνουν δίκες οι Ιούδες κι ας ξεπουλάνε την Ελλάδα κομμάτι-κομμάτι. Η Μοίρα των Ελλήνων γελάει πάντα τελευταία...
Και το σπαθί των προγόνων μας είναι εκεί. Κάτω από το βλέμμα του Ιούδα.
Εμείς οι Έλληνες, δεν πρέπει να χάνουμε ούτε μία ημέρα. Κι ας μην τα καταφέρνουμε ακόμα να σηκώσουμε τη βαριά πέτρα του Πεπρωμένου μας. Οι μινώταυροι και οι πιτυοκάμπτες κι οι σκίρωνες, έμαθαν κάποτε τι παναπεί Θησέας. Θα το μάθουνε κι οι ιούδες…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου