Εθνικισμός, η επόμενη ημέρα

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου ήταν εν πολλοίς αδιάφορο. Γιατί οι πολιτικές, που θα ακολουθούσε όποια κυβέρνηση προέκυπτε από αυτές, ήταν προδιαγεγραμμένες. Όμως αυτές οι εκλογές είχαν, τελικά, μία σημαντική κοινωνική διαπίστωση να δώσουν. Τον διπολισμό, δηλαδή, της ελληνικής κοινωνίας σε αυτούς που έχουν συμφέρον και ψήφισαν κάποιο κόμμα και σε εκείνους που δεν έχουν συμφέροντα και γι’ αυτό απείχαν.

Φυσικά και δεν εννοούμε ότι όσοι ψήφισαν περίμεναν κάποιο υλικό ή ηθικό αντίκρισμα, ούτε το ότι όσοι δεν ψήφισαν το έκαναν συνειδητά, το γεγονός όμως ότι οι μισοί σχεδόν Έλληνες αποφάσισαν να μην προσέλθουν στις κάλπες είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Γιατί; Μα απλούστατα γιατί δείχνει ότι πλέον ένα σημαντικότατο κομμάτι της κοινωνίας μας δεν έχει πλέον ούτε πελατειακούς δεσμούς, αλλά ούτε και φρούδες ελπίδες για κάποια ανατροπή της συγκεκριμένης πολιτικο-οικονομικής κατάστασης.

Η ανάγνωση του παραπάνω για τα περί του εθνικού χώρου είναι πολλαπλή. Πρώτον γιατί δείχνει ότι υπάρχει πλέον μία κοινωνική μάζα που δεν άγεται και φέρεται από κάποιον κομματάρχη. Δεύτερον γιατί αποδεικνύει ότι έχει απελευθερωθεί ένα σημαντικό τμήμα της ενεργής κοινωνίας από τα συμφέροντα των κρατικών και ιδιωτικών νταβατζήδων. Τρίτον αυτοί οι άνθρωποι δεν στράφηκαν στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του εθνικισμού, την Χρυσή Αυγή, γιατί προφανώς δεν είδαν κάτι το διαφορετικό. Τέταρτον η παραπάνω κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των εθνικιστών απέδειξε ότι έφτασε στο εκλογικό ταβάνι της και δεν μπορεί να ανέβει παραπάνω.

Οπότε το ερώτημα που ξεκάθαρα τίθεται είναι γιατί με αυτές τις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες ο εθνικισμός δεν γιγαντώνεται στην Ελλάδα. Το να ρίξουμε όλες τις ευθύνες για το ανωτέρω στην Χρυσή Αυγή είναι μία πολύ εύκολη λύση, το να απενοχοποιήσουμε επίσης την Χρυσή Αυγή λόγω των διώξεων που υπέστη είναι εξίσου μία λύση που δεν έχει ουσία.

Δυστυχώς ο εθνικισμός στην Ελλάδα πάσχει γιατί δεν έχει μπορέσει ποτέ να βρει μία ιδιοπροσωπία, πολιτική, κοινωνική, οικονομική, αλλά και ιδεολογική. Ξεκινώντας από το τελευταίο, την ιδεολογία, οι περισσότεροι δημιουργούν ή διαλέγουν ένα δόγμα που τους αρκεί και μηρυκάζουν γύρω από αυτό. Στα οικονομικά ζητήματα το επίπεδο είναι νηπιακό και στα κοινωνικά κολλημένο σε κάποιες αρχές πρότερων δεκαετιών. Όμως ούτε και στην τρέχουσα πολιτική έχει καταφέρει κάποια εθνική έκφραση να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε οι αντίπαλοί της να απολογούνται για αυτά που πράττουν, αντίθετα σύρεται, άγεται και φέρεται και στο τέλος προτείνει κάτι σε αυτά που της σερβίρει το κατεστημένο. Με την οικονομία σε διάλυση, την κοινωνία να ψάχνεται, το μεταναστευτικό να διογκώνεται και την υποτέλεια να γίνεται ιδεολογία, ο εθνικισμός απλά φωνάζει συνθήματα, αντιγράφει θέσεις άλλων ή προτείνει λύσεις από το παρελθόν.

Τι θέλουμε λοιπόν; Τον εθνικισμό να γίνει ένα ΚΚΕ της Δεξιάς που θα προσθαφαιρεί ψήφους και βουλευτές; Μία σέχτα που θα βαυκαλίζεται στην ιδεολογική της καθαρότητα και δεν θα κάνει τίποτα; Μία εμπορική δραστηριότητα, οράματα, καλόγερους και εξωγήινους, ή θέλουμε έναν εθνικισμό ζωντανό, μαχητικό, χωρίς θειοπλασίες, χωρίς αποκλεισμούς και μέσα στην κοινωνία που ψάχνει κάτι το νέο επιτέλους, χωρίς πάτρωνες να μπορούν να την κουμαντάρουν;

Δημήτρης Ζαφειρόπουλος