Χώρα των άκρων, της υπερβολής, της αυτοκαταστροφής. Βλέπουμε το τέλος διότι τα δρώμενα μοιάζουν με τις προφητείες: κλείσιμο τραπεζών, κλείσιμο συνόρων, ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, εγκλωβισμένοι από μετανάστες.
Υπάρχουν χιλιάδες Έλληνες που θρέφονται από τις εθνικές ασθένειες: την επιβεβαίωση των προφητειών, την μετατροπή της συνωμοσιολογίας σε πραγματικότητα. Η Ρωσία, η Ορθοδοξία, οι άθεοι των Βρυξελλών, οι Εβραίοι της διεθνούς τραπεζοκρατίας είναι... ότι ακριβώς χρειάζεται ο Έλληνας να λέει επειδή δεν μπορεί να αναλύσει τον μανιακό καπιταλισμό. Απώθηση στο συλλογικό υποσυνείδητο να γίνεται και έχει ο θεός.
Αντί να δούμε την αλήθεια κατάματα, ακολουθούμε την πεπατημένη της ελληνικής ιστορίας από το 1821 και μετά: φταίνε οι ξένοι, επιβουλεύονται την εθνική μας κυριαρχία, μας βλέπουν ως οικόπεδο, ως εργοστάσιο που θα δουλεύει με σύγχρονους σκλάβους.
Αυτά μπορεί να γίνονται αλλά το να ονομάζουμε γενικά και αόριστα τους ξένους δείχνει πόσο ξένοι είμαστε με την πραγματικότητα του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Δεν μας αρέσει να τα ανάγουμε όλα στο χρήμα, στα συμφέροντα. Προτιμάμε τις θρησκείες, τους πολιτισμούς, τις φυλές ως πηγές δεινών.
Αρνούμαστε πεισματικά στο να διαβάσουμε την κρίση. Της δίνουμε βολικό όνομα (πολιτική κρίση). Δεν ανοίγουμε την σκέψη μας δια της εμβάθυνσης. Τον Έλληνα δεν τον ενδιαφέρει το άρθρο στην εφημερίδα καθώς μόλις δει τον τίτλο, ξέρει το περιεχόμενο. Δεν τον ενδιαφέρει το βιβλίο παρά μόνο ο τίτλος του. Το διαδίκτυο να είναι καλά που νομίζουμε ότι παράγει γνώσεις και μοιάζει σαν να έχουμε τον κόσμο όλο, την ιστορία, τις επιστήμες, στα πόδια μας. Πόσοι σ αυτόν τον τόπο δεν λένε το ''ξέρω, το έχω'' ;
Η κρίση αυτή είναι πρωτίστως γέννημα θρέμμα του ελληνικού τσαρλατανισμού. Του εθνικού μας υπερεγώ. Της ψευδαίσθησης του περιούσιου λαού. Μιλάμε ξένες γλώσσες και δεν ξέρουμε τα ελληνικά. Φωνάζουμε για τα λουκέτα στις επιχειρήσεις αλλά ψωνίζουμε από ξένες αλυσίδες. Ψηφίζουμε σαν αγέλη προβάτων και αμέσως μετά ψάχνουμε τρόπο να διώξουμε αυτόν που ψηφίσαμε.
Χώρα ημιμαθών δημοσιολόγων που κάθονται απέναντι από την κάμερα και νιώθουν ότι χειραγωγούν την σκέψη μας, ότι κυβερνάνε σαν τους πολιτικούς. Χώρα πολιτικών που δεν φαντάζονται τίποτα άλλο παρά τον μισθό τους και την δόξα, έστω και αν είναι εφήμερα.
Μεγαλώνουμε μέσα μας την ισχύ της διαφθοράς και της διαπλοκής γιατί μας βολεύει να θεωρούμε το φαινόμενο ως τροχοπέδη προόδου. Σε αυτόν τον τόπο η παιδεία μένει πολύ πίσω από την ιστορία. Η ιστορία κυνηγά την οικονομία. Και η κοινωνία κυνηγάει την ουρά της.
Πάσχουμε από το σύνδρομο της μεγαλομανίας, από μεγαλοϊδετισμό. Είμαστε δέσμιοι του αρχαιοελληνικού ιμπεριαλισμού και προβάλλουμε μόνο τα καλά των προγόνων μας, ποτέ τα στραβά μας.
Καληνύχτα Ελλάδα. Το φως της Ευρώπης έσβησε και τώρα πρέπει να βρεις φως από τα βάθη των αιώνων...
Εντελώς ισοπεδωτικό το άρθρο σας Κύριε!!
ΑπάντησηΔιαγραφή