Ο κ. Παύλος Πολάκης είναι αυτό, που λένε τσαμπουκάς. Φεύγει από τα μπατζάκια η ελληνική μαγκιά.. Και τα «τρία μετρά βάθος κάτω από τη γη» ρηχά είναι για τα κιλά και το τουπέ του. Στο κάτω κάτω δεν νοείται επαναστάτης, που δεν περιφρονεί τους αστικούς κώδικες, τα καθωσπρέπει και την αισθητική του κατεστημένου. Σου λέει, ναι ρε είχα διπλά βιβλία στο δήμο όταν ξεκίνησα την καριέρα μου στην εξουσία.
Τιμή μου, καμάρι μου και καουμποϊλίκι μου. Φαίνεται άλλωστε στο τρόπο, που ντύνεται, πως απλώνεται στον καναπέ της Βουλής, από την ρητορική του στο βήμα. Και χάρη μας κάνει δηλαδή, που δεν ανεβαίνει με το σακάκι ριχτό, το ένα χέρι ξεμανίκωτο και βαρύ κεχριμπαρένιο κομπολόι στο χέρι. Κατά την ταπεινή μου γνώμη θα ήταν ιδανικός πρωταγωνιστής στο γνωστό διαφημιστικό σποτάκι με την εθνική μας lady να τον προκαλεί: «χτύπα σαν άντρας». Και για να λέμε την αλήθεια αυτό το βαρύ κι ασήκωτο κατά κάποιο τρόπο αποκαθιστά την δημοκρατική ισορροπία. Μη κρυβόμαστε. Εκπροσωπεί μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας. Είναι στυλάκι βγαλμένο απ τα κόκαλα τα ιερά της αγανακτισμένης πλατείας. Και δεν εντοπίζεται μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ η τους ΑΝΕΛ. Απλώς εδώ έχουμε ένα τροφαντό κι ασίκικο πρωτογενές πλεόνασμα
Μη και τολμήσει κανείς να αντιτείνει ότι στην πρακτική καθημερινότητα των μελών της κυβέρνησης προσδιορίζονται κοινωνικά πρότυπα και αποτυπώνεται το στυλ εξουσίας. Τσου ρε. Ο άλλος τρίτος τη τάξει υπουργός εμφανίστηκε με στολή παραλλαγής, το νταηλίκι ενός υφυπουργού μας μάρανε. Και για να είμαστε ειλικρινείς μερικά τουλάχιστον από αυτά τα παιδιά ανέλαβαν την εξουσία για να το κάνουν Κούγκι. Μη κοιτάτε, που ανάθεμα τον Σόιμπλε, μπλέξανε με τα μνημόνια και την οικονομική προσαρμογή και τα δυο πόδια της υπερχειλισμένης μαγκιάς στριμώχνονται σε ένα γερμανικό παπούτσι.
Θα πείτε βεβαία ότι έτσι χτίζεται σιγά σιγά η αισθητική μιας εξουσίας και η περιφρόνηση σε αυτό, που λένε οι …«comme il faut» κανονικότητα. Σιγά μην ιδρώσει το αυτί μας. Πριν επτά περίπου ημέρες στην Πορτογαλία επί παραδείγματι, παραιτήθηκε ο υπουργός Πολιτισμού μετά τις αντιδράσεις, που προκάλεσε μια αράδα του στο facebook ότι αν συναντούσε δημοσιογράφο, που του ασκούσε σκληρή κριτική, θα τον χαστούκιζε. Κοτούλα ο Σοάρες. Άμα ήταν να παραιτείται κανείς έτσι απλά για λογούς ευθιξίας δε θα μας είχε μείνει κυβέρνηση για κυβέρνηση.
Ο αείμνηστος Δ. Τσάτσος λοιπόν έγραφε ότι, «ο θεσμός από χαρτί γίνεται ζωή. Ο δικαστής, ο βουλευτής υπουργός ο πρωθυπουργός, ο πρόεδρος, δεν γίνονται κατανοητοί από την κοινωνία … από την ανάγνωση του Συντάγματος, αλλά από τον τρόπο πραγμάτωσής του. Με αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα έρχεται το άτομο και η κοινωνία στη βιωματική επικοινωνία που γεννά τη συναίνεση ή την απόρριψη ή και την απελπισία».
Αυτή η απελπισία είναι, που σε κάνει να αναρωτιέσαι ποτέ επιτέλους θα δούμε μια παραίτηση συναίσθησης κι ας φύγει βροντοχτυπώντας το κομπολόι του. Τότε μπορείς να τον πεις και μάγκα.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου