Παραδόξως, εν μέσω αυτής της καταστάσεως γενικευμένης απελπισίας, ακινησίας και αποτελματώσεως, υφίσταται μία παράλληλη κοινωνία, ή μάλλον εκτεταμένες κοινωνικές συσσωματώσεις νέων κατά βάσιν, οι οποίοι επιδεικνύουν μία αξιοπρόσεκτη ενεργητικότητα! Μια ενεργητικότητα όμως η οποία δεν συνδέεται με κάποιο είδος δημιουργικότητος ή παραγωγικότητος, σε πνευματικό ή υλικό επίπεδο, αλλά έχει εξόχως εντροπιακό χαρακτήρα, αποτελεί δηλαδή μία πιο επιθετική έκφραση της ίδιας παρακμής, καθώς, στην μία εκδοχής της, εκδηλώνεται με την χαζοχαρούμενη αμεριμνησία, την ροπή προς τον άσκοπα τρυφηλό βίο, τον διασκορπισμό (διασκέδαση) σε χθαμαλές κραιπάλες και ατέρμονο, άνευ νοήματος, γλεντοκόπημα ενώ στην άλλη εκδοχή της εκδηλώνεται με την μανία της καταστροφής, της αποδομήσεως κάθε υφισταμένης λειτουργούσας δομής, υπηρεσίας, κατασκευής, κλπ, στο όνομα μίας δήθεν «επαναστατικότητας», κραδαίνοντας την παντιέρα ενός ουτοπικού όσο και αδιεξόδου ιδεολογήματος περί «αναρχισμού» ή «αντι-εξουσιασμού». Η πρώτη έκφραση ακμάζει σταθερά εδώ και πολλά χρόνια.
Ως προς την δευτέρα έκφραση είναι που ιδίως παρατηρείται, εσχάτως, μία ασύμμετρη διόγκωση και υπερδραστηριότητα, ευλόγως συνδεόμενη και με τις πολιτικοϊστορικές ρίζες της αντεθνικής αριστεράς που βρίσκεται τώρα πια επισήμως στην εξουσία (την άτυπη ιδεολογική εξουσία την ασκεί, ούτως ή άλλως, καθ’ όλη την διάρκεια της μεταπολιτεύσεως). Διότι δεν πρέπει να λησμονεί κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνδέεται γενεαλογικά με τις αναρχοκομμουνιστικές συμμορίες και τις ομογάλακτες τρομοκρατικές ομάδες (17Ν, ΕΛΑ και ποικιλώνυμες ομάδες της νέας γενιάς τρομοκρατών, κλπ), ως η, επί πολλά χρόνια, επίσημη πολιτική τους ομπρέλα. Πλείστα όσα στελέχη της «ροζ αριστεράς» υπήρξαν μάρτυρες υπερασπίσεως, μέλη επιτροπών αλληλεγγύης, κλπ, αναρχοκομμουνιστών τρομοκρατών των οποίων φρόντιζαν να φιλοτεχνούν το πολιτικό προφίλ, ως τάχα «κοινωνικών αγωνιστών»… Τώρα, καθώς όλα δείχνουν, η κυβερνώσα αριστερά έχει συνάψει ένα είδος άτυπης συμφωνίας με τον «χώρο» αυτό των αναρχομπαχαλάκηδων. Παραχωρήθηκαν μερικά φέουδα ασκήσεως επιρροής και εξουσίας, με πιο εμβληματικό, την περιοχή των Εξαρχείων στην Αθήνα, όπου πλέον οι αναρχοκομμουνιστές λειτουργούν εντελώς ανεξέλεγκτα, ως κράτος εν κράτει, για λόγους ασφαλείας, εκεί απ’ όπου διάφορες υπηρεσίες (π.χ ΕΛΤΑ) απομακρύνονται για λόγους ασφαλείας, εκεί όπου έφτασαν να πραγματοποιήσουν ένοπλες (!) παρελάσεις, όπου η αστυνομία δεν εμφανίζεται, όπου λειτουργούν ως άτυπη εξουσία με αστυνομικές και δικαστικές αρμοδιότητες (βλέπε πρόσφατη δολοφονία του Άραβα διακινητή ναρκωτικών), όπου έχουν εξασφαλίσει καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας μπροστά στα καθημερινά περιστατικά «επαναστατικής γυμναστικής» τα οποία, πέραν όλων των άλλων, χρεώνουν περαιτέρω το (ήδη χρεωκοπημένο) δημόσιο με ασύλληπτα χρηματικά ποσά, όπως στην περίπτωση της καταστροφής μετά από θρασύτατες «καταδρομικές» ενέργειες (εκ του ασφαλούς, βεβαίως, αφού η κυβερνητική πλέον αστυνομία, κατόπιν άνωθεν εντολών δεν επεμβαίνει…) των άνω των 500 ακυρωτικών μηχανημάτων εισιτηρίων, όπως με προκλητικό κομπασμό διαφήμισαν προσφάτως μέσω της γνωστής φιλοξενούμενης σε σέρβερς …κρατικού πανεπιστήμιου) βοθρο-ιστοσελίδας, όπως επίσης στην περίπτωση της ολικής καταστροφής λεωφορείων και τρόλεϊ που, καίτοι πανάκριβα (300.000 – 500.000 € έκαστο !) πυρπολούνται καθημερινώς (έξι πανάκριβα οχήματα έχουν καταστραφεί φέτος, ολοσχερώς, και πολλά άλλα έχουν υποστεί σοβαρές ζημίες), σε ένα είδος ρουτίνας καταστροφής (χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός, π.χ. εισαγγελέως) που είναι θέμα χρόνου να στοιχίσει και σε απώλεια ανθρωπίνων ζωών, αφού, ως γνωστόν, η εν λόγω συνομοταξία ψευτοεπαναστατών αλητών, δεν ορρωδεί μπροστά σε στυγνές δολοφονίες, ακόμη και άσκοπες ή ασύμμετρες (π.χ. περίπτωση εμπρησμού Μαρφίν) προκειμένου να βιώσει τις (ψευδο-)επαναστατικές της φαντασιώσεις. Το πιο ανησυχητικό δε, είναι ότι τείνει να επέλθει ένα είδος μιθριδατισμού της ελληνικής κοινωνίας ενώπιον αυτής της ακραίας και ασύλληπτα κοστοβόρας ασυδοσίας.
Αφού δεν περνάει μέρα κατά την οποία να μη συμβεί ένα παρόμοιο περιστατικό: δολοφονικές επιθέσεις, εμπρησμοί, εκρήξεις βομβών, καταστροφές περιουσιών, εκφοβισμός δικαστών και κρατικών υπαλλήλων, καταλήψεις δημοσίων και ιδιωτικών κτηρίων (με πρόσφατα τραγελαφικά περιστατικά τις καταλήψεις ιδιόκτητων ξενοδοχείων από αναρχοκομμουνιστικές συμμορίες προκειμένου να τα διαθέσουν προς στέγαση …μουσουλμάνων λαθρομεταναστών) μέχρι και εμπρησμός, προ ολίγων ημερών. ακόμη και στρατιωτικού οχήματος εντός στρατοπέδου!!!
Οι σχέσεις εκλεκτικής συγγένειας και συνεργασίας των (τάχα) αντι-εξουσιαστών με την νυν εξουσία της κυβέρνησης των ροζ κομισαρίων είναι τόσο εμφανείς ώστε οι κάποιες σποραδικές επιθέσεις σε γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ ή στελεχών του (για ξεκάρφωμα), δεν πείθουν κανέναν. Φάνηκαν άλλωστε με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο, πριν την συγκέντρωση του κινήματος «Παραιτηθείτε», όταν είχαμε μία παγκόσμια πρωτοτυπία: «αντιεξουσιαστές» να απειλούν ότι θα επιτεθούν στην αντι-κυβερνητική συγκέντρωση διαμαρτυρίας! Αντιεξουσιαστές στην υπηρεσία της …εξουσίας ή μάλλον το μακρύ χέρι της εξουσίας για να διεκπεραιώνονται οι «βρώμικες δουλειές» του Συστήματος…
Το πρόβλημα ωστόσο έγκειται στην απήχηση που τέτοια ουτοπικά και αδιέξοδα ιδεολογήματα βρίσκουν σε ομάδες νέων που αυταπατώνται ότι κάνουν την «επανάστασή» τους, ωστόσο στην πράξη υπηρετώντας, εν τη αφελεία και βλακεία τους, το παγκόσμιο Σύστημα εξουσίας της ΝΠΤΤ, καθιστάμενοι νεο-γενίτσαροι στην υπηρεσία της εθνοαποδομήσεως.
Δυστυχώς πρόκειται για παρενέργειες μίας καθ’ όλα νοσηράς κοινωνίας, που έχει χάσει την επαφή με τις ρίζες της, που έχει χάσει κάθε έρμα, κάθε ταυτότητα, κάθε όραμα δημιουργικό. Είναι η εκδήλωση ενός κοινωνικού καρκινώματος ακραία επιθετικού, ενός καρκινώματος που πολλαπλασιάζεται εκθετικά και οδηγεί την παρηκμασμένη κοινωνία εγγύτερα στο βιοϊστορικό της θάνατο. Όπως ακριβώς τα καρκινικά κύτταρα δεν διαθέτουν την νοημοσύνη να αντιλαμβάνονται ότι είναι καρκινικά, έτσι και τα αναρχοκωλόπαιδα δεν αντιλαμβάνονται ότι παίζουν το παιχνίδι του παγκόσμιου Συστήματος εξουσίας, ως οι χρήσιμοι ηλίθιοι. Οι καμένοι από την μαρξιστική αντι-παιδεία της μεταπολιτεύσεως, εγκέφαλοί τους, είναι αδύνατον να τους επιτρέψουν να αντιληφθούν την θεμελιώδη αντίφαση του ρόλου που διαδραματίζουν, εν αγνοία τους, προς όφελος της εξουσίας που δήθεν αντιμάχονται…
Και όπως δείχνουν τα πράγματα, ο «ασθενής» δεν επιδέχεται συντηρητική, συμπτωματολογική, θεραπεία – αν υποθέσουμε ότι υπάρχει ακόμα κάποιο περιθώριο θεραπείας…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου