Δυο χρόνια συριζανέλ: Το χρονικό μιας πολιτικής απάτης ~ gianniotis

Στο Μέγαρου Μαξίμου αυτές τις μέρες, οι συσκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη. Τα πράγματα έχουν αρχίσει και πάλι να ζορίζουν, καθώς η δεύτερη αξιολόγηση δεν λέει να κλείσει και πρέπει να βρεθεί μια λύση, είτε προς την μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση. Στην ουσία είναι μια σύσκεψη διαρκείας που άρχισε από τις αρχές του...
Σεπτέμβρη, όταν τα μέτρα της Κυβέρνησης είχαν αρχίσει να βαραίνουν πάνω στην κοινωνία. Αυτό ήταν γνωστό από καιρό και τότε ο Νίκος Παππάς είχε συλλάβει ένα από τα μεγαλοφυή σχέδια τα οποία συλλαμβάνει κατά καιρούς, ώστε να αντιμετωπίσει την αναμενόμενη δυσαρέσκεια της κοινωνίας. Σύμφωνα με το σχέδιο του Νίκου Παππά η Κυβέρνηση θα προχωρούσε σε μια ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου, όπου θα εγκρίνονταν μόνο 4 τηλεοπτικές άδειες, που θα δίνονταν σε επιχειρηματίες της επιλογής τους, οπότε θα είχαν την ενημέρωση στα χέρια τους. Σύμφωνα με αυτό το πλάνο, ο Πρωθυπουργός θα πήγαινε στην Θεσσαλονίκη, όπου και θα ανακοίνωνε την μεγάλη νίκη της Κυβέρνησης κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής, που το κυβερνητικό επιτελείο, το θεωρούσε ως επαρκές αντίβαρο ώστε να περάσουν τα μέτρα εύκολα, μια και δεν θα υπήρχαν αντιπολιτευόμενα κανάλια.

Όπως και όλα τα προηγούμενα σχέδια-και κάποια από τα επόμενα- το σχέδιο αυτό είχε σαν βάση, μόνο τις επιθυμίες, αυτών που το σκέφτηκαν. Η πραγματικότητα όμως, όπως έλεγαν και οι Μαρξιστές, είναι πολύ επίμονη. Ο Νίκος Παππάς, είχε ξεχάσει πως υπάρχει και ένα χαρτί, που ονομάζεται Σύνταγμα, το οποίο, για κακή τύχη αυτού του πλάνου, ορίζει πως την αρμοδιότητα αυτή την έχει μόνο το Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης και όχι ο εκάστοτε Υπουργός.

Έτσι και αυτό το σχέδιο κατέρρευσε.

Όπως και όλα τα προηγούμενα. Τα σχισήματα των Μνημονίων, τα Go back κυρία Μέρκελ, η 13η σύνταξη, ο κατώτατος μισθός των 751 κλπ κλπ...

Δυο χρόνια πριν, όταν ο Σύριζα κάλπαζε προς την εξουσία, σε διάφορες συνεντεύξεις από επίδοξους ψηφοφόρους, στα τηλεοπτικά κανάλια, οι περισσότεροι έλεγαν, πως έστω κι αν έκανε δυο από τα δέκα που έλεγε, αυτό θα ήταν αρκετό. Τελικά δεν έκανε ούτε ένα. Και όχι μόνο αυτό. Πέρασε και όλα τα μέτρα που δεν θα μπορούσε να είχε περάσει καμία άλλη Κυβέρνηση.

Εκείνο τον καιρό, πριν τις εκλογές προ διετίας, είχα βρεθεί σε πολλές πολιτικές συζητήσεις, όπως και μετά τις εκλογές και μέχρι σχεδόν πρόσφατα. Σπάνια συμμετέχω σε τέτοιες συζητήσεις. Το βρίσκω μάταιο. Ο πολιτικός οπαδός μοιάζει με τον ποδοσφαιρικό οπαδό. Έχει συνήθως αποφασίσει τις θα ψηφίσει- αυτό που τον συμφέρει συνήθως-κάνοντας διάφορους ιδεολογικούς και λογικούς ακροβατισμούς και η παρεμβολή της λογικής δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Το ότι κάποιοι τότε θα ψήφιζαν Σύριζα δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση, ήταν το ότι πίστευαν αυτά που έλεγε ο Τσίπρας και διάφορα άλλα στελέχη του κόμματος.

Το τι σκεφτόταν ο Σύριζα για το κοινό που το ψήφισε, φάνηκε πολύ γρήγορα. Από τις δυο πρώτες κινήσεις του. Από το ότι πήρε για "συνεταίρο" στην Κυβέρνηση τον Πάνο Καμμένο και από το ότι άλλαξε το όνομα στην τότε "Τρόικα" και της έδωσε το όνομα "Θεσμοί". Από αρχαιοτάτων χρόνων το να βαφτίζεις το ψάρι κρέας, είχε πολλούς οπαδούς. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ένας πολύ καλός πρώτος διδάξας και ο Τσίπρας συνεχίζει αυτήν την ωραία παράδοση.

Λίγο μετά τον Σεπτέμβριο, όταν άρχισαν να πληθαίνουν οι αρνητικές δημοσκοπήσεις, ο Τσίπρας έπεσε στην γνωστή κρίση άγχους που τον πιάνει όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Η μέθοδος που διάλεξε για να το αντιμετωπίσει αυτή τη φορά, η προσωπική του συνταγή κατά του άγχουςείχε εξαιρετικά αποτελέσματα, που φάνηκαν ιδιαίτερα σ` εκείνη την περίφημη συνάντηση του με τον Ομπάμα στο γραφείο του.

Τόσο αυτή η εμφάνιση του Πρωθυπουργού όσο και πολλά άλλα φαινόμενα που εμφανίζει κατά καιρούς με έχουν κάνει κατά καιρούς να αναρωτηθώ για το τι ακριβώς συμβαίνει με τον Τσίπρα. Όπως για παράδειγμα αυτές οι ιδιότυπες κρίσεις προφοράς που τον πιάνουν κατά καιρούς, όπου προφέρει το "ρ" με αγγλική προφορά.Ή η περίφημη "παράσταση" που έδωσε στην περσινή συνέντευξη του με τον Μπιλ Κλίντον. Για όλους αυτούς τους λόγους αλλά και για την πολιτική του, έχω πολλές φορές αναρωτηθεί τι ακριβώς συμβαίνει στο μυαλό του Πρωθυπουργού. Αλλά μάλλον η απάντηση ανήκει σε άλλου είδους επιστήμη.

O ίδιος ο Πρωθυπουργός αξιολογώντας τις επιδόσεις της πρώτης περιόδου που οδήγησαν στο Τρίτο Μνημόνιο, είπε πως τόσο ο ίδιος όσο και το κόμμα του, είχαν πολλές αυταπάτες. Εγώ πάλι δεν πιστεύω στις αυταπάτες. Πιστεύω στις απάτες και ιδιαίτερα στις πολιτικές. Έτσι κι αλλιώς η πολιτική στηρίζεται σε μια συνεχή εξαπάτηση του εκλογικού σώματος. Πίσω από όλες αυτές τις πολιτικές απάτες βρίσκεται πάντα το Κράτος που πάντα εφευρίσκει τρόπους ώστε να εξασφαλίζεται η συνέχεια του.

Πολλοί αναρωτιούνται αν ο Τσίπρας και το κόμμα του είναι πραγματικά "αριστεροί". Ο Μίκης Θεοδωράκης χαρακτήρισε πρόσφατα τον Τσίπρα ως "πρωην αριστερό". Νομίζω πως κάνει λάθος. Ο Τσίπρας είναι το χαρακτηριστικό είδος του "αριστερού`. Του ανθρώπου δηλαδή που έχει σαν μόνο στόχο το να φτάσει στην εξουσία και αν γίνεται να μείνει σ` αυτήν.

Ήταν όμως ένα αναγκαίο πείραμα ο Τσίπρας. Κόστισε κάπως ακριβά και στην συνέχεια ίσως κοστίσει και ακόμη περισσότερο, αλλά έτσι είναι η ζωή. Μαθαίνεις πληρώνοντας...

Ο ίδιος ο Τσίπρας σε μια συνέντευξη του στην "Εφημερίδα των Συντακτών" σήμερα είπε μεταξύ άλλων:

"Το 2015, παρά το γεγονός ότι είχαμε δύο εκλογικές αναμετρήσεις και ένα δημοψήφισμα, η οικονομία όχι μόνο δεν καταστράφηκε αλλά απέδωσε πέρα από κάθε πρόβλεψη στους στόχους. Και το 2016 περάσαμε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης με υπεραπόδοση των εσόδων.

Συγκεκριμένα, το 2015 έκλεισε με πρωτογενές πλεόνασμα 0,2% και οριακή, σχεδόν μηδενική, ύφεση ενώ για το 2016 κλείσαμε τελικά και με θετικό ρυθμό ανάπτυξης, έχοντας υπερβεί κατά πολύ τον στόχο του 0,5% σε πρωτόγεννες πλεόνασμα. Και αυτό συνυπολογίζοντας τα 617 εκατομμύρια που δόθηκαν για τη στήριξη των χαμηλοσυνταξιούχων."

Όμως την καλύτερη κριτική για τον Τσίπρα την κάνει ο ίδιος σε παλιότερες εμφανίσεις του, που αποτελούν και το ιδανικό τρολάτρισμα από τον ίδιο προς τον εαυτό του. Ας δούμε λοιπόν τι έλεγε πέρσι ο Αλέξης Τσίπρας όταν είχε κλείσει τον πρώτο χρόνο στην εξουσία