Παρακολουθώ με προσοχή όλες τις τελευταίες προσπάθειες της κυβέρνησης να εμπλέξει την αντιπολίτευση στην περιπέτεια του χρέους, ώστε να αποφορτισθεί των ευθυνών της και να διαμοιράσει το πολιτικό κόστος.
Πρώτος από όλους ο λαλίστατος Παπαδημούλης, που είτε με πρωτοβουλία του είτε γιατί του το ζήτησαν, ανέλαβε να προβάλλει την συναίνεση ως το νέο αφήγημα του κυβερνητικού λαϊκισμού: «Αν δεν συνεννοηθούμε τώρα, πότε θα συνεννοηθούμε;», διερωτήθηκε…
Η τακτική είναι παλιά και δοκιμασμένη: οι πολεμοχαρείς επικαλούνται την ειρήνη, οι μεγάλοι ψεύτες τις απόλυτες αλήθειες και οι αδιάλλακτοι αρνητές των πάντων την συναίνεση.
Αυτή η τακτική τού να επικαλείσαι ευκαιριακά μια γενικώς παραδεκτή αξία μόνο και μόνο για να καταστρατηγήσεις το περιεχόμενό της σε βάρος των αντιπάλων σου, εντάσσεται στα πλαίσια μιας πολιτικής που δεν διστάζει να αντιστρέφει κραυγαλέα και ανενδοίαστα την πραγματικότητα δίνοντάς της κίβδηλα χαρακτηριστικά.
Με το πρόσχημα της συναίνεσης και αφού έχουν διεκπεραιώσει και με το παραπάνω κάθε απαίτηση των δανειστών (αφού την κατήγγειλαν εντόνως), επιδιώκουν να επιτύχουν τον εξευτελισμό των αντιπάλων τους παρουσιάζοντάς τους ως αδιαλλάκτους! Εδώ να θυμίσουμε ότι κατά την πενταετία 2011- 2015, έγιναν 27.103 διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις, δηλαδή, 15 την ημέρα κατά μέσο όρο, σύμφωνα με στοιχεία που έχουν δημοσιευθεί στον Τύπο. Τώρα οι διαμαρτυρίες …δυναμιτίζουν το απαραίτητο για τη χώρα κλίμα συναίνεσης. Είναι φανερό από κάθε σκοπιά ότι η συναίνεση είναι προσχηματική και η επίκλησή της επιδιώκει την πολιτική νομιμοποίηση της κυβέρνησης καθώς βρίσκεται έκθετη στην ελληνική κοινωνία και στους ψηφοφόρους της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που εκμεταλλεύτηκε τον αντιμνημονιακό αγώνα μέσα από την πιο ακραία και ανεύθυνη ρητορική και πρακτική, για να καταλήξει να υλοποιήσει τα απεχθέστερα όλων των μνημονίων, ζητά από τους στιγματισμένους ως «γερμανοτσολιάδες» που δεν τόλμησαν να διανοηθούν να λάβουν και να υλοποιήσουν παρόμοια εξοντωτικά μέτρα, συναίνεση!
Δε νομίζω ότι θα βρουν συνοδοιπόρους…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου