Γελώντας με τον θάνατο των άλλων...

Ήταν ο Τσίπρας που αγαπήσαμε. Τέλος πάντων ο Τσίπρας που αγάπησε ένα σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος. Ευδιάθετος, άμεσος, με μισοσηκωμένα τα μανίκια ενός λευκού πουκάμισου που ζορίζει τα κουμπιά στην κοιλιά, με το τσιτωμένο μπλε παντελόνι που σηκώνεται και αποκαλύπτει τις κάλτσες, με δυο καρέκλες και ένα τραπεζάκι μπροστά στο τζάκι του Μαξίμου –σε άλλες περιπτώσεις θα ανακοίνωνε επιδόματα. 

Αλλά δεν ήταν αυτή η περίπτωση. Η συνέντευξη στον Αντώνη Σρόιτερ ήταν για να δείξει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ως ο άνθρωπος του λαού μέσα στο πρωθυπουργικό Μέγαρο. Να περιγράψει πώς ντύνεται το πρωί, να πει ότι πηγαίνει αυτός τα παιδιά σχολείο και να αναλογιστεί από πότε έχει να πάει σουπερμάρκετ να ψωνίσει καλούδια για να μαγειρέψει η κυρά Μπέτυ τις σπεσιαλιτέ της. 

Κάποια στιγμή, στο πλαίσιο αυτής της ανθρώπινης προσέγγισης, η κουβέντα πήγε στις πρώτες του στιγμές ως Πρωθυπουργός στο Μαξίμου. Ο κ. Τσίπρας άρχισε να γελά. Θυμήθηκε, μη μπορώντας να συγκρατήσει τα γέλια του, που χτυπούσε το τριψήφιο τηλέφωνο, που δεν το έβρισκε, που το σήκωσε και τελικά ήταν ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ για να του ανακοινώσει ότι έπεσε ένα μαχητικό σε επίδειξη στην Ισπανία. Τι ποδαρικό! Τρανταχτά γέλια αυτή τη φορά από τον κ. Τσίπρα. 

Αν ήταν συνέντευξη του Λάλα θα έγραφε «(γέλια)», ήταν όμως συνέντευξη του Σρόιτερ και το πλάνο δείχνει τον δημοσιογράφο του Alpha να παγώνει. Ο Πρωθυπουργός της χώρας γελούσε τρανταχτά με ένα περιστατικό που αφορούσε τον τραγικό θάνατο δύο σμηναγών, του Αθανάσιου Ζάγκα και του Παναγιώτη Λάσκαρη. Όχι μόνο γελούσε αλλά δεν κατάλαβε καν τι έκανε –αν το είχε καταλάβει θα φρόντιζαν οι σύμβουλοί του στα της επικοινωνίας να ζητήσουν να κοπεί το στιγμιότυπο αφού η συνέντευξη ήταν μαγνητοσκοπημένη. 

Αλλά δεν το έκοψαν. Οι image makers τού «άχαστου», του πολιτικού που «πιάνει πουλιά στον αέρα», του ηγέτη που «μεγάλωσε σε μια γειτονιά της Αθήνας», ήθελαν να δείξουν αυθεντικό Τσίπρα και αυθεντικό έδειξαν: Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας άνθρωπος που μιλάει για τον θάνατο δύο συνανθρώπων μας και γελά. Τρανταχτά. Αυτός είναι! 

Κάτι βέβαια είχαμε υποψιαστεί. Στο Μάτι πήγε μία εβδομάδα μετά, εν κρυπτώ και ξημερώματα για να μη συναντήσει συγγενείς θυμάτων, μην χρειαστεί να τους παρηγορήσει –ίσως να πάσχει από ένα είδος συναισθηματικής αναπηρίας που τον καθιστά ανίκανο να κάνει κάτι τέτοιο, μολονότι εκ της θέσεώς του κάτι τέτοιο επιβάλλεται. Έναν χρόνο τώρα δεν έχει επισκεφτεί έναν εγκαυματία. Στους κατοίκους της περιοχής είπε ότι αν τους έδινε δύο χιλιάρικα θα τα σπατάλαγαν. Στη συνέντευξη του ΣΚΑΪ υπερασπίστηκε το δικαίωμά του να κάνει διακοπές σε κότερο ενώ οι υπόλοιποι μετρούσαν νεκρούς και καμένες περιουσίες. 

Δεν είναι κακό να γελάς με τον θάνατο. Οι πιο θαρραλέοι άνθρωποι είναι αυτοί που ενώ φοβούνται τον θάνατο, γελούν ενώπιόν του. Αλλά ο κ. Τσίπρας δεν εμπίπτει σε αυτήν την κατηγορία. Ο κ. Τσίπρας έδειξε ότι είναι ένας άνθρωπος που γελά με τον θάνατο των άλλων…

Αλέκος Παπαναστασίου