Που να πρωτοσταθεί και τι να πρωτοθαυμάσει κανείς: την προκλητική απόπειρα κατάργησης της (συνταγματικής, μάλιστα!) νομιμότητας και του σεβασμού των δικαστικών αποφάσεων; Το γεγονός ότι... αυτή η τυπική νομιμότητα κατάντησε τα τελευταία χρόνια να χρησιμοποιείται για να καλύψει... συγγνωστή και πολιτικά καλλιεργούμενη παρανομία; Την πρωτοφανή ανικανότητα μιας (ακόμη...) κυβέρνησης να δράσει σχεδιασμένα και αποτελεσματικά προκειμένου να χωρίσει... δυο γαϊδουριών άχυρα, να εξασφαλίσει το αυτονόητο και να πετύχει να μην γίνει περίγελος των σκυλιών;
Να τα πάρουμε από την αρχή. Κάποιοι άνθρωποι προσλήφθηκαν τα τελευταία χρόνια στον ευρύτερο δημόσιο τομέα με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Που πάει να πει, όταν ο «συγκεκριμένος» χρόνος θα τέλειωνε, οι συγκεκριμένοι συμβασιούχοι θα πήγαιναν σπίτι τους.
Σ' όλες τις σοβαρές χώρες αυτό θα συνέβαινε -φυσικά όχι στην Ελλάδα του πελατειακού κράτους και του διακομματικού ρουσφετολογικού πανηγυριού.
Εδώ... ανακαλύψαμε την φάμπρικα των άτυπων ή τυπικών «παρατάσεων» των... «ορισμένου χρόνου συμβάσεων», κι' όταν τα συγκεκριμένα περιθώρια εξαντλούνταν, ή όταν οι συνεχείς (και παράνομες!) παρατάσεις παρείχαν στους συμβασιούχους επιχειρήματα (συχνά αμφίβολης νομιμότητας...) να διεκδικήσουν μόνιμη απασχόληση στο δημόσιο, αυτοί κατέφευγαν στα δικαστήρια για ν' αποφανθούν σχετικά.
Η Ελληνική δικαιοσύνη, κατέχει το πανευρωπαϊκό (ίσως και παγκόσμιο!) ρεκόρ αργοπορίας στην εκδίκαση και έκδοση αποφάσεων. Που σημαίνει ότι για να δικαιωθεί η όχι ένας προσφεύγων στην δικαιοσύνη εργαζόμενος η σύμβαση του οποίου είχε λήξει, θα έπρεπε να πάψει να μισθοδοτείται, να πάει σπίτι του και να περιμένει την οριστική απόφαση, μετά από... 4-5 χρόνια στην καλύτερη περίπτωση! Για να μην χάσει, λοιπόν, τον μισθό του όλο αυτό το διάστημα (και αν δικαιωνόταν να τον εισπράξει αναδρομικά), επιστρατεύθηκε η διαδικασία των... προσωρινών δικαστικών αποφάσεων, μέχρι να υπάρξουν οι οριστικές- και μέχρι τότε ο συμβασιούχος παρέμενε στην δουλειά του και πληρωνόταν κανονικότατα!
Με τη φάμπρικα των... αναβολών της εκδίκασης της κύριας δίκης (σε αγαστή συνεργασία δικηγόρων των συμβασιούχων αλλά και των νομικών συμβούλων του δημοσίου που βεβαίως ήθελε να μην απομακρυνθούν από τα ταμεία οι «πελάτες» του πολιτικού προσωπικού που τούς είχε προσλάβει...), καταντήσαμε στο δημόσιο (και κυρίως στους ΟΤΑ, ίσως τον σκληρό πυρήνα της αδιαφάνειας και της διαπλοκής...) να μην φεύγει κανείς «συμβασιούχος ορισμένου χρόνου», και όλοι να έχουν μετατραπεί οιονεί σε ...μονίμους!
Όλους αυτούς, μαζεμένους τα πολλά τελευταία χρόνια από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που το 2004 προεκλογικά ο Καραμανλής τζούνιορ υποσχέθηκε να... νομιμοποιήσει, και κατάφερε να εκλεγεί πρωθυπουργός!
Ήρθε η κρίση, έγινε δραματικά σαφές πώς... «λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν» πλάκωσε η Τρόικα κι' άρχισε ν' απαιτεί εξορθολογισμό του κράτους-Λεβιάθαν και απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, και... μετά από τρία χρόνια ο κόμπος έφθασε στο χτένι και για να πάρουμε τις... δόσεις μας το γκουβέρνο έπρεπε κάτι να κάνει.
Για να μην διώξει (με κάθε τρόπο...) μονίμους που είναι τα «πρώτης τάξης» παιδιά του πελατειακού συστήματος, αποφάσισε να βάλει χέρι στα δευτεροκλασάτα -τους συμβασιούχους. Και το επεχείρησε με τον αθλιότερο τρόπο: έβαλε τον υπουργό διοικητικής μεταρρύθμισης, καθηγητή... συνταγματικού Δικαίου, να φέρει μια διάταξη με την οποία στην ουσία καταργείται η συνταγματική αρχή του σεβασμού των δικαστικών αποφάσεων! Που λέει ότι οι «προσωρινές αποφάσεις» (έστω αυτές που οι πάντες γνωρίζουν πως εκδόθηκαν-αλλά τυπικά είναι νόμιμες...) δεν ισχύουν, κι' αν δεν υπάρξουν οριστικές και μάλιστα σε διάστημα... 30 ημερών, οι προσφεύγοντες συμβασιούχοι πάνε σπίτι τους! Λες και δεν γνωρίζει τους... ρυθμούς της δικαιοσύνης... Με το δίκιο του αντέδρασε ο υπουργός Δικαιοσύνης που θέλησε να εξασφαλίσει την συνταγματική νομιμότητα του σεβασμού των δικαστικών αποφάσεων - έστω κι' αν και ο ίδιος ο κ. Ρουπακιώτης γνωρίζει πως όλα αυτά τα χρόνια πίσω από αυτή την τυπική νομιμότητα στηρίχθηκε μια... καραμπινάτη παρανομία του αισχρού πελατειακού μας συστήματος!
Αφελής απορία: καλά, σε τούτη την κυβέρνηση πριν αποφασίσουν την όποια κίνηση και δράση, δεν εξετάζουν με στοιχειώδη σοβαρότητα και συμμετοχή όλων των συναρμοδίων και τεχνοκρατών αν είναι εφικτή ή όχι, αν εδράζεται η όχι στην νομιμότητα; Είναι ανάγκη να προβάλλουν προς την κοινωνία την εικόνα ενός ερασιτεχνικού μπουλουκιού που δεν ξέρει πώς θα πετύχει αυτό που θέλει, που νομοθετεί (ακόμη κι' όταν οι νομοθετικές προθέσεις είναι ορθές και επιβεβλημένες - ν' αποτραπεί μια... νόμιμη αλλά ουσιαστικά προσχηματική και καταχρηστική διαδικασία, όπως οι «προσωρινές αποφάσεις») κατά παράβαση και με περιφρόνηση της... νομιμότητας;
Και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο κατά το Σύνταγμα μόνος υπεύθυνος για την εύρυθμη λειτουργία της κυβέρνησης τι κάνει;
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως όλος αυτός ο πελατειακός φαύλος κύκλος με τις προσλήψεις και την «μονιμότητα» στο δημόσιο, πρέπει να τελειώσει άμεσα και αποφασιστικά. Να φύγουν εδώ και τώρα οι επίορκοι και οι αποδεδειγμένα άχρηστοι και ανίκανοι, να καταργηθούν οι «μόνιμες» θέσεις εργασίας στο δημόσιο που συντηρούνται επί χρόνια απλώς και μόνο για να... μισθοδοτούνται όσοι τις κατέχουν, χωρίς στην ουσία να προσφέρουν το παραμικρό.
Να εξασφαλισθεί ότι όταν λέμε «συμβάσεις ΟΡΙΣΜΕΝΟΥ χρόνου» το εννοούμε και δεν θα προβλέπεται καμιά διαδικασία παράτασής τους για τον οιονδήποτε λόγο.
Επιτέλους, δεν ζητάει κανείς από τους πολιτικάντηδες που μας διοικούν να... τετραγωνίσουν τον κύκλο- να κάνουν στοιχειωδώς και συντεταγμένα την δουλειά τους θέλουμε.
Θέλουμε, όμως; Όλοι μας;
Θάνος Οικονομόπουλος
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου