Ολόκληρη την ημέρα χτές, οι πολιτικές εξελίξεις, οι εξελίξεις στα οικονομικά και οι προσπάθειες της κυβέρνησης για μηντιακή παρουσία είχαν να κάνουν με μία μόνον έννοια. Αυτή του... “έντιμου συμβιβασμού”. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ακριβώς είχαμε προβλέψει, μετακίνησε αρκετά πίσω τις κόκκινες γραμμές της, καθιστώντας τις επί της ουσίας “ρόζ” προκειμένου να δώσει την ευκαιρία στα κράτη της Ευρωζώνης να αρχίσουν να σκέπτονται περί συμβιβασμού σε ένα επίσημο πλέον επίπεδο.
Κανείς δεν μπορεί να πεί ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, σύρθηκε σε αυτού του είδους τις εξελίξεις. Αντιθέτως, εγώ τουλάχιστον θεωρώ, ότι αυτό ήταν το πλάνο της από την αρχή. Το να το παίξει για κάποιο καιρό “υπεράνω” και σκληρή, προκειμένου να αποκομίσει πολιτικά ωφέλη στο εσωτερικό αλλά και να δημιουργήσει ένα κλίμα αβεβαιότητας, το οποίο θα έκανε τους Έλληνες – που ας μην ξεχνάμε ότι στην συντριπτική πλειοψηφία τους παραμένουν υπέρ της συμμετοχής μας στην ΕΕ και στο ευρώ- πολύ πιο δεκτικούς σε κάθε είδους συμφωνία.
Ως συμπέρασμα μπορούμε να πούμε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προέβαλλε μία δήθεν αμυντική στάση έναντι των δανειστών της χώρας μας, την στιγμή που η ίδια ήξερε ότι αυτού του είδους η διαπραγμάτευση είναι καταδικασμένη να αποτύχει στο συντριπτικό ποσοστό της. Και δίχως κανένα σαφές “σχέδιο Β΄”, παρά μόνον τις κραυγές των λαφαζανικών, που λίγο πολύ θέλουν να στήσουν ένα τριτοκοσμικού τύπου, κάτι σαν της Κούβας, κράτος, η υποχώρηση ήταν δεδομένη.
Το ζήτημα όμως είναι ότι οι σχεδιασμοί της ελληνικής κυβέρνησης δεν είναι οι μόνοι που πέφτουν στο τραπέζει. Και ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος, τα βήματα προς τα πίσω που θέλει να κάνει η ελληνική κυβέρνηση για να πετύχει συμφωνία – ιδιαίτερα φανερά μετά την συνάντηση Τσίπρα, Μέρκελ – να μετατραπούν σε χιονοστιβάδα, με την βοήθεια λίγων “συγκεκριμένων χτυπημάτων”. Γιατί υπάρχουν αρκετά συμφέροντα τα οποία όχι μόνον θα ήθελαν να δούν την χώρα μας τιμωρημένη, αλλά πολύ περισσότερο να την κάνουν παράδειγμα προς αποφυγήν, προκειμένου να μην έχουν να αντιμετωπίσουν τα ίδια προβλήματα με τα λαϊκιστικά κόμματα στο εσωτερικό τους.
Αυτό σημαίνει ότι επί της ουσίας θα συγκρουστούν δύο απόψεις, αυτή που θέλει ως πιο σημαντική την σταθερότητα και αυτή που θέλει ως πιο σημαντική την “κοινή πορεία”, των κρατών της ΕΕ.
Και δίχως “συστήματα ασφαλείας” που θα μπορέσουν να ανακόψουν πιθανές αποφάσεις που θα μας ρίξουν πιο βαθιά στο βάραθρο, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίρπα ίσως αποβή καταστρεπτική για την χώρα μας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου