Πες μου στ' αλήθεια! Μπορείς να εμπιστευθείς αυτούς τους τζερεμέδες;

Μιλάνε για εθνικό νόμισμα. Για την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης. Για επιστροφή στην εθνική μας κυριαρχία. Για αυτοδιάθεση του κυρίαρχου λαού. Για κλέφτες, αποικιοκράτες, που θέλουν να αφαιμάξουν τα νοικοκυριά. Για παράδοση της χώρας μας σε σφραγιδοκράτες Βαυαρούς και βάρβαρους. Για εθνοπροδότες σε εντεταλμένοι υπηρεσία…

Αλλά ποιοι τα λένε όλα αυτά;

Τα λένε όσοι ζούσαν τόσα χρόνια από τις επιδοτήσεις του κόμματος. Όσοι επί 40 χρόνια, το μόνο που έκαναν με επιτυχία ήταν απεργία σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Όσοι στον ιδιωτικό τομέα δεν είχαν ούτε μία επιτυχία, ούτε ένα ένσημο.

Όσοι την προηγούμενη πενταετία πανηγύριζαν σε κάθε γιαούρτι που έπεφτε σε Έλληνα πολιτικό, σε κάθε κυνήγι, σε κάθε πογκρόμ που εξαπολύονταν υπό τη καθοδήγηση τους, προς οποιαδήποτε εστία παραγωγής σκέψης, πνευματικής αντίστασης και διαφορετικής κουλτούρας από τη δική τους.

Όσοι «ζύμωσαν» την καριέρα τους πάνω σε καινοφανείς μπούρδες και θεωρητικά κουραφέξαλα. Όσοι ποτέ τους δεν επιχειρηματολόγησαν σωστά και κοστολογημένα προς κάποια άλλη πρόταση. Όσοι απλά θέλουν να φωνάζουν και να γαυγίζουν, επειδή έτσι θα έχουν μισθό και χωρίς να δουλεύουν. Επειδή έτσι θα χαϊδεύουν τα αυτιά «όλων της γης των κολασμένων», που θέλουν τα δανεικά, αλλά δε θέλουν να τα γυρίσουν πίσω…

Μπορούν όλοι αυτοί έστω και υπό ιδανικές συνθήκες να μας γυρίσουν σε εθνικό νόμισμα;

Είναι άξιοι όλοι αυτοί οι «υπάλληλοι της μπροσούρας» που παντρεύουν τις οικονομικές τους γνώσεις, να οδηγήσουν μία χώρα σε ένα νέο εθνικό νόμισμα, με έξοδο μάλιστα από ένα άλλο πιο ισχυρό;

Έστω κι αν η επιστροφή στη δραχμή δεν θα σήμαινε διεθνή γεωπολιτική απομόνωση και θα μας έφερνε, έτσι απλά μόνο με ένα κουμπί και χωρίς κόστος, στην πολυπόθητη ανάπτυξη, η Αριστερή Πλατφόρμα και η Χρυσή Αυγή θα μπορούσαν να είναι οι εθνοσωτήρες, όπως αυτοπροσδιορίζονται;

Μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να καταλάβουν τι σημαίνουν οι έννοιες όπως πληθωρισμός,τιμάριθμος, ισοτιμία και να υλοποιήσουν πολιτικές που θα φέρουν ευνοϊκά αποτελέσματα για το λαό;

Ο εσμός της πολιτικής ζωής φλερτάρει εδώ και χρόνια με τη δραχμή και πλέον αποτελεί μάστιγα ή ακόμα και ντροπή, για όποιον μπορεί να απαντάει σε ανόητα διχαστικά διλήμματα, που επιβάλλονται στη κοινωνία για επικοινωνιακούς σκοπούς. Για όποιον τα προηγούμενα χρόνια, δεν παρασύρθηκε από τις σειρήνες του λαϊκισμού. Για όποιον δε κατανάλωσε αμάσητα, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Μα πάνω από όλα, για όποιον ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν πάσχει από πολιτικό αμοραλισμό, θυμάται, καταγράφει και έχει το θάρρος της γνώμης του.

Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από τους ντελάληδες τους μίσους και υπηρέτες της καταστροφής. Η κοινωνία δε ζητάει επιστροφή στο παρελθόν και έχει απαντήσει για το θέμα της δραχμής. Αλλά ακόμα κι αν οι εγχώριοι «δραχμοκήρυκες» του Σόιμπλε, έπειθαν τους συμπατριώτες μας, τότε θα έπρεπε να βρούμε ανθρώπους ικανούς και άξιους να υλοποιήσουν αυτή τη μετάβαση. Ανθρώπους που δεν μετράν τον πατριωτισμό τους μέσα από το «εθνικόμετρο» των συνδικαλιστών ή των μπράβων. Ανθρώπους που δούλεψαν, σπούδασαν, απέδωσαν και μέσα σε αυτό τον οχετό της πρώτης φορά κοινοβουλευτικής λάσπης, χάνονται στα ωράρια τους…

Ανθρώπους που θα έπρεπε να τους ψάχνουμε κάθε φορά που ψηφίζουμε. Ανθρώπους που έπρεπε να τους βρούμε ακόμα και σήμερα για να εφαρμόσουν αυτή τη συμφωνία, που ψήφισε η παρούσα Βουλή και δεν γνωρίζουμε ποια σύνθεση είναι ικανή να την εφαρμόσει.

Κλειδαράς