Έχουν φαίνεται οι πολιτικοί, δηλαδή οι ασχολούμενοι με την πολιτική ως αποκλειστική απασχόληση και επάγγελμα, μερικά κοινά χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι ότι σπανίως έχουν διακριθεί για κάτι που έχουν δημιουργήσει στην κοινωνία, εκτός από την πολιτική. Το αντίθετο μάλιστα. Το πρόσφατο παράδειγμα των εκλογών ανέδειξε «πρωτοκλασσάτα» στελέχη που δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτε – καφενόβιους – αιώνιους φοιτητές κτλ., – παντελώς αγνώστους εκτός κόμματος. Ενώ κραυγαλέα είναι η απουσία από το κοινοβούλιο καταξιωμένων ονομάτων, κοινής αποδοχής και αρίστων, όπως π.χ. του Νίκου Αλιβιζάτου και Νικηφόρου Διαμαντούρου. Κοινός τόπος ότι σοβαροί και πολυάσχολοι άνθρωποι δεν ασχολούνται επαγγελματικά με την πολιτική. Το πιθανότερο είναι να φθαρούν, δηλαδή να χάσουν και να φθαρούν από την παραμέληση της επαγγελματικής και οικονομικής τους προόδου, ενώ είναι βέβαιο ότι θα κατηγορηθούν για πλείστα όσα από τους συναδέλφους (του ιδίου κόμματος) που θα αισθανθούν απειλούμενοι.
Όταν όμως κάποιος αποφασίσει να αφοσιωθεί στην πολιτική – στην πιο καλοπροαίρετη εκδοχή – έχει την υποχρέωση, για να υπηρετήσει τον σκοπό του, να μην ασχολείται με τίποτε άλλο. Αλλά ποιος είναι ο σκοπός του; Βεβαίως να βοηθήσει την Πατρίδα, να την οδηγήσει, να βελτιώσει την ζωή των ανθρώπων, ευμάρεια, δικαιοσύνη… όλες οι προεκλογικές ομιλίες τα ίδια λένε με διαφορετικά λόγια. Για να τα κατορθώσει αυτά όμως, για να έχει την δυνατότητα να τα πραγματοποιήσει από καλές προθέσεις σε πράξη, χρειάζεται εξουσία. Η εξουσία δηλαδή είναι το μέσον και όχι ο σκοπός.
Το επόμενο κοινό χαρακτηριστικό του πολιτικού είναι η πίστη στον εαυτό του. Η πεποίθηση ότι είναι ο ικανότερος, ο εξυπνότερος και ο καταλληλότερος για να διαχειριστεί την εξουσία, που, επαναλαμβάνουμε, είναι το μέσον και όχι ο σκοπός. Αυτή η αυτοπεποίθηση είναι απαραίτητη για κάθε πολιτικό και δεν έχει τίποτε το μεμπτό. Αντιθέτως. Είναι ηθική υποχρέωση κάθε πολιτικού να πιστεύει, ειλικρινά, ότι είναι ο καλύτερος. Αλλιώς δεν έχει δικαίωμα να διεκδικεί θέση εξουσίας.
Ο τρόπος όμως της διεκδικήσεως αυτής της θέσεως είναι επικίνδυνος σε μία κοινωνία που απεχθάνεται τους πρώτους και τους αρίστους. Εάν το λένε. Ιδίως. Πως αλλιώς όμως; Υπηρεσιακές κυβερνήσεις και άλλες καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης φέρνουν στο προσκήνιο ικανούς πολίτες «κοινής αποδοχής». Έρχονται στο μυαλό Καθηγηταί Πανεπιστημίων. Αλήθεια; Ιδού λοιπόν σε υπουργικές καρέκλες Καθηγηταί που διαπρέπουν ως γραφικοί ηθοποιοί, αλλά έχουν καταστρέψει τα πανεπιστήμια. Δικασταί; Δεν φαίνονται και τόσον αδέκαστοι όταν αποφασίζουν γιά τους δικούς τους μισθούς κ.ο.κ.
Αυτό είναι το σύστημα. Ελαττωματικό αλλά το καλύτερο μεταξύ των υπαρκτών. Έρχεται λοιπόν η ώρα που ένα κόμμα καλείται να επιλέξει και να προτείνει τον Αρχηγό, τον Ηγέτη που θα διεκδικήσει την εξουσία από το άλλο Κόμμα. Αυτό είναι το σύστημα. (Εκτός εάν εμφανισθεί χαρισματικός Σωτήρας που ο λαός θα υποδεχθεί με ανακούφιση.) Βέβαιος λοιπόν ότι έχει την υποχρέωση να υπηρετήσει την Πατρίδα, ότι «έφθασε η ώρα», ότι «να η ευκαιρία» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, ο επίδοξος αρχηγός κάνει το μεγάλο βήμα και αναζητεί την στήριξη των συναδέλφων του τού ιδίου κόμματος.
Τώρα κατά πόσον, κάθε ένας, από τους διεκδικητές της προεδρίας της ΝΔ πράγματι πιστεύει – η επίστευε, στα σοβαρά – ότι θα συγκεντρώσει τον αριθμό και την απαραίτητη πλειοψηφία που θα τον αναδείξει αρχηγό του κόμματος και διεκδικητή της εξουσίας, είναι ένα ζήτημα που θέλει διερεύνηση. Εάν βεβαίως κανείς ενδιαφέρεται να χάσει τον καιρό του να ασχοληθεί με το θέμα.
Όταν έρθει η «ώρα της αλήθειας» θα αντιμετωπίσει ότι ζητά την στήριξη ανθρώπων, ένας έκαστος των οποίων, πιστεύει, ότι είναι καλύτερος και ικανότερος από τον ίδιον. Συναδέλφων, που θα επιδιώξουν να επωφεληθούν της επιτυχίας του αλλά να του αποδώσουν τα αίτια πιθανής αποτυχίας. Λέγεται ότι κάποτε ο Κλεμανσώ ξεναγούσε έναν νεαρό, βουλευτή εκλεγέντα για πρώτη φορά, στο Κοινοβούλιο. «Και τώρα θα σας δείξω που κάθονται οι εχθροί σας…» «Ξέρω…ξέρω», είπε ο νέος, και έδειξε τα έδρανα της αντιπολιτεύσεως. «Όχι…όχι», είπε ο Κλεμανσώ. «ΕΔΩ είναι οι εχθροί σας…» Και του έδειξε τον χώρο του δικού του κόμματος.
Βεβαίως την ώρα της Κάλπης κάθε ένας Αρχηγός κόμματος αντιμετωπίζει ως αντίπαλο διεκδικητή της εξουσίας τον αρχηγό του άλλου. Απαραίτητο όμως για να φθάσει σε αυτή την θέση είναι να έχει επικρατήσει, προηγουμένως, στην επιλογή μεταξύ των υποψηφίων του δικού του κόμματος. Πολύ φανερά φάνηκε τώρα ότι η πρωτοκαθεδρία του κ. Λαφαζάνη, στην ΛΑΕ ( και όχι του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν πιστεύει ούτε ο ίδιος) δεν απειλείται από τον κ. Τσίπρα, αλλά από την κ. Κωνσταντοπούλου, που του συμπαραστέκεται.
Είναι πολύ νωρίς (όταν γράφονται αυτές οι λέξεις) για να εικάσει κανείς ποιός απειλείται από ποιόν στην Νέα Δημοκρατία. Ως ανεξάρτητος σχολιαστής όμως πρέπει να επικροτήσω, με θαυμασμό, την σαφήνεια των θέσεων που εκφράζει το ΚΚΕ (αριστερά) όσο και του κ. Άδωνι Γεωργιάδη. (Δεξιά).
Τηλέμαχος Μαράτος/Εστία στις 03.10.2015/via
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου