Ουδέποτε ο πρωθυπουργός απαρνήθηκε την ψυχική έξαρση που νοιώθει από την λάμψη των μολότοφ…
Ουδέποτε απαρνήθηκε το αλητοπεζοδρομιακό του παρελθόν, τους λιθοβολισμούς της αμερικανικής πρεσβείας, τις λεηλασίες και τις πυρπολήσεις τραπεζών και καταστημάτων…
Ουδέποτε απαρνήθηκε τις καταλήψεις των σχολείων, που αποτελούν, άλλωστε και τον μοναδικό «τίτλο» σπουδών που του «ανήκει», αφού οι επιδόσεις του στα γράμματα και στην επιστήμη είναι μόνον για τον Πολάκη…
Ουδέποτε σκέφθηκε να καταδικάσει τους Ρουβίκωνες και τον περιφερόμενο αντικοινωνικό ακτιβισμό τους. Άλλωστε, «δικά τους παιδιά είναι», σύμφωνα και με τον «βαθυστόχαστο» Δραγασάκη, αλλά και τον «οξυνούστατο» Βούτση, που φροντίζει για την δωρεάν μεταφορά τους με τα περιπολικά της ΕΛ.ΑΣ…
Ουδέποτε σκέφθηκε να εκφράσει την βδελυγμία του για το θράσος του κατά συρροή δολοφόνου Κουφοντίνα, για τον οποίο, άλλωστε, δραστήριοι δικηγόροι του ΣΥΡΙΖΑ και σαλεμένοι αργόσχολοι περίεργων και φυσικά αριστερόστροφων συλλογικοτήτων, εκδηλώνουν, χωρίς μέτρο και ντροπή, την μέχρι λατρείας αφοσίωσή τους…
Ουδέποτε αισθάνθηκε την ανάγκη να εκδηλώσει την οδύνη του για τα αγρίως δολοφονηθέντα θύματα της Marfin, ή για την τραγική εκατόμβη των νεκρών στο Μάτι, όπου μεγαλούργησαν, αφ’ ενός μεν η απύθμενη «γαϊδουριά» (πολύ άδικο για τα συμπαθή τετράποδα…) της λατρεμένης του Δούρου και, αφ’ ετέρου, η προσωπική του εφιαλτική απρέπεια, να γνωρίζει την ύπαρξη νεκρών και, εν τούτοις, να συσκέπτεται δήθεν για την σωτηρία τους…
Ουδέποτε αισθάνθηκε την υποχρέωση να ζητήσει, έστω, ένα τυπικό και βιαστικό συγγνώμη, για τους καταρράκτες ψεμάτων, που τον οδήγησαν στην εξουσία, για την εξάμηνη διαπραγμάτευση, που στοίχισε στην χώρα από 100 έως 200 δις, για την χοντροκομμένη απάτη του δημοψηφίσματος (για την οποία κλαίει γοερά κάθε 5η Ιουλίου η «ιδεολόγος» σύντροφός του….), για το τρίτο και πλέον δυσβάστακτο μνημόνιο, με το οποίο δέσμευσε τον εθνικό μας πλούτο μέχρι το 2060, για την επαίσχυντη συμφωνία των Πρεσπών με την οποία παρέδωσε όνομα, ταυτότητα και γλώσσα στου αλβανοσκοπιανούς, παίρνοντας ως αντάλλαγμα την γραβάτα του Ζάεφ…
Ουδέποτε αναλογίσθηκε πόσο αξεπέραστα γελοίος έγινε αυτός, που θα ξέσκιζε τα μνημόνια, που θα χόρευε τους Ευρωπαίους εταίρους μας με τα νταούλια και τους ζουρνάδες του, που θα διέγραφε το «επαχθές, απεχθές και επονείδιστο χρέος της χώρας με ένα νόμο και ένα άρθρο», που θα ανέτρεπε, μαζί με τον άλλο γελοίο του Ποδέμος, το κατεστημένο της Ευρώπης και θα μετέτρεπε την γηραιά ήπειρο σε χαρωπή ανθρωποθάλασσα ξεγνοιασιάς, ξάπλας και αριστερής ευτυχίας και, αντί για όλα αυτά τα «τρανά και μεγάλα», έχει κοψομεσιασθεί από τις κωλοτούμπες, τις υποκλίσεις και τα γλειψίματα μπροστά σε κάθε ισχυρό από τον οποίο περιμένει χεράκι βοηθείας για να μη χάσει την πολυθρόνα του…
Ναι, αυτός ο θρασύς, αναιδής, αγράμματος και ακαλλιέργητος πρώην κνίτης, που μεγάλωσε με τις διεστραμμένες ιδεοληψίες του Λένιν, του Μάο και του Τσε, αυτός που ονειρεύεται και αναζητεί τρόπους για να εφαρμόσει και στην Ελλάδα τις διδαχές του Μαδούρο, αυτός που τρέφεται με το μίσος των προγόνων του, που θέλησαν να διαμελίσουν την χώρα και να την μετατρέψουν σε σοσιαλιστικό «παράδεισο», αυτός που ζει για να μας θυμίζει τους «ήρωες» τύπου Ζαχαριάδη, Βελουχιώτη και Μπελογιάννη, αυτός που, τελικά, ούτε για κλητήρας προβληματικής και αργοσβήνουσας ετερόρρυθμης εταιρείας δεν θα μπορούσε να προσληφθεί, κατάφερε και έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδος, χάρη στην ευήθεια, την ευπιστία και την οργή μερικών δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων πολιτών…
Και επειδή, όταν είσαι θρασύς, αναιδής, αγράμματος και ακαλλιέργητος, όπως ακριβώς είναι ο Τσίπρας, και βλέπεις να σου ξεφεύγει κάτω από τα πόδια σου η εξουσία, για χάρη της οποίας έχεις γίνει χαλί να σε πατούν αυτοί που περιμένεις να χρηματοδοτήσουν τις προεκλογικές εκμαυλιστικές παροχές σου, τότε τα συμπλέγματα της ανερμάτιστης προσωπικότητάς σου βγαίνουν στην επιφάνεια και αναδεικνύουν, με εκκωφαντικό τρόπο, την κενότητα της διανοίας σου, την μαυρίλα της ψυχής σου, την ανυπαρξία των συναισθημάτων σου και την ποταπότητα των παρορμήσεών σου…
Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που, χωρίς ίχνος ντροπής, χωρίς αίσθηση στοιχειώδους επίγνωσης και χωρίς υποτυπώδη αυτοσυγκράτηση και φρόνηση, διαλαλείς το περισπούδαστο προπαγανδιστικό λάβαρο του «ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς», το οποίο ανεμίζεις για «πάσα νόσον και μαλακίαν», με μπροστάρηδες, σ’ αυτή την θλιβερή πορεία καταρράκωσης και εξευτελισμού θεσμών, αξιών και ιδανικών, τους Πολάκηδες, τους Παπάδες, του Τζανακόπουλους και τις Δούρου…
Με όλα αυτά τα προσόντα και τα πεπραγμένα, δεν είναι τυχαίο που ο Τσίπρας νομίζει ότι του αξίζει δικαιωματικά η αντιπαροχή της Παναγοπούλου για την ανακήρυξή της σε «πρέσβειρα εκ προσωπικοτήτων» και για την αγωνιώδη προσπάθειά του να την επιβάλει ως εκπρόσωπο της Ελλάδος στην Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή…
Άλλωστε, ένας γνήσιος σοσιαλιστής δεν μπορεί παρά να θυμάται την συλλογή πανάκριβων αυτοκινήτων για την οποία ήταν υπερήφανος ο αλήστου μνήμης Μπρέζνιεφ, τις δεκάδες χιλιάδων υποδημάτων που αποτελούσαν την πριγκιπική συλλογή της εξ ίσου αλήστου μνήμης Έλενας Τσαουσέσκου, την γραφική ντάτσα στην οποία ήταν κρυμμένος, κυριολεκτικά, τις πρώτες ημέρες της γερμανικής εισβολής στην Σοβιετική Ένωση ο «πατερούλης» Στάλιν, το χαβιάρι και τα πανάκριβα κρασιά, που έρρεαν στα πλουσιοπάροχα γεύματα των ηγετών του «υπαρκτού» σοσιαλισμού, ή, ακόμη, τα εκατομμύρια των δολαρίων, που άφησε στην σύζυγο του, φεύγοντας από αυτόν τον μάταιο κόσμο, ένας άλλος αγωνιστής της αριστεράς, ο περιλάλητος Αραφάτ…
Η «ιερή αγανάκτηση» που κυρίευσε τον Τσίπρα από την αποκάλυψη των διακοπών με τα πούρα και τις ξάπλες στο κότερο της Παναγοπούλου, δεν οφείλεται στο γεγονός ότι είναι άδικο να κατηγορείται ένας πρωθυπουργός, επειδή έχει φίλους που του προσφέρουν χαλάρωση και ηρεμία….
Ο Τσίπρας έχει ενοχληθεί σφόδρα διότι ακριβώς αυτοδιαφημίζεται ως αδιάλλακτος εχθρός του πλούτου, της πολυτέλειας και των απολαύσεων!
Έχει ενοχληθεί διότι, ενώ απολαμβάνει ΚΑΙ τα κότερα ΚΑΙ τις ξάπλες ΚΑΙ τα πούρα, μαζί με την σύντροφό του, που πάντως δεν ξεχνά να κλαίει κάθε 5η Ιουλίου και να οραματίζεται την ολοκληρωτική εξουσία της αριστεράς, ταυτόχρονα δεν θέλει να το ξέρουν όλοι αυτοί που πίστεψαν τα αχαλίνωτα ψέματά του και τις ανύπαρκτες ευαισθησίες του!
Έχει ενοχληθεί διότι το προφίλ που ο ίδιος συστηματικά έχει καλλιεργήσει για τον εαυτό του, δηλαδή του ανθρώπου ο οποίος, από τα νιάτα του, παλεύει ηρωικά και με ανιδιοτέλεια για τους φτωχούς, τους αναξιοπαθούντες και τους κατατρεγμένους αυτού του κόσμου και ο οποίος έχει κηρύξει ανένδοτο και ασυμβίβαστο πόλεμο με την πλουτοκρατία, την διαπλοκή και την διαφθορά, πλήττεται από την κραυγαλέα ασυνέπεια που ξεπήδησε από το κότερο της Παναγοπούλου: Ο κέρβερος του ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς, ο σταυροφόρος των δικαιωμάτων του «λαού», που, ως γνωστόν, εκπροσωπείται εργολαβικά από κάθε αριστερό σεβόμενο τον εαυτό του, ο ξετσίπωτος τιμητής των μισητών ταξικών «εχθρών», ο εκδικητής του Γράμμου και του Βίτσι, αποδεικνύεται ένας χαζοχαρούμενος τρυφηλός και ξενέρωτος αριστεροαστός που, μάλιστα, κρύβεται, επειδή, κατά βάθος, καταλαβαίνει ότι τα πούρα που φουμάρει, χυμένος στην πολυθρόνα της Παναγοπούλου, κάθε άλλο παρά απέχουν από τις μολότοφ των νεανικών του χρόνων… Μια «τσιγαριά» δρόμος είναι για εκείνους που στερούνται ηθικών ερεισμάτων και ξεχειλίζουν από αναισθησία, αδιαφορία, κυνισμό και «γαϊδουριά»…
Τέλος, ο Τσίπρας έχει ενοχληθεί από αυτή την ιστορία, διότι τρέμει πως, ούτε τα γαυγίσματα και η ψευτοπαλληκαριά του αγροίκου των Σφακίων, ούτε οι ασυναρτησίες που ξεπηδούν από την απέχουσα του εγκεφάλου του γλώσσα του Τζανακόπουλου, ούτε η άδεια πολυπραγμοσύνη του Παππά, ούτε η παροιμιώδης αναισχυντία της Δούρου, ούτε οι ανοησίες του Βούτση και του Φλαμπουράρη, ούτε βέβαια, οι ετοιμόρροπες «γέφυρές του» με τον κάθε Θεοχαρόπουλο, την κάθε Παπακώστα και την κάθε Κουντουρά, μπορούν να ανακόψουν την πορεία του προς την αποκαθήλωση και την συντριβή…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου